Babette van Veen over legenestsyndroom: 'Als een klap in mijn smoel'

"Als een klap in mijn smoel." Dat is hoe Babette het vertrek van haar jongste zoon Silvijn uit huis omschrijft. Jarenlang deed ze alles voor haar kinderen en draaide haar leven voor een groot deel om hen, totdat ze ineens het huis uitgingen. "Zo hoort het natuurlijk te gaan, maar ik zag het totaal niet aankomen."

Babette dacht: "Ik ben zo’n leuke moeder, waarom zou iemand hier ooit weggaan?" Maar dat deed haar kroost dus toch. De eerste weken wist Babette daarom ook niet wat ze met zichzelf aan moest. Ze huilde om alles, elke avond. "Ik voelde me net zo onbestemd als toen ik een jaar of twintig was, met mijn eerste baantje en eerste huisje."

Babette omschrijft die eerste weken 'als een soort tweede pubertijd', waarin ze alles weer voor het eerst moest doormaken. "Tegen de jongens speelde ik mooi weer." Wanneer haar zoons uit bezorgdheid belden met de vraag of ze 'wel een beetje goed at', antwoordde ze: "Maak je geen zorgen, ik ga zo wel naar de kletskassa van de supermarkt, even een praatje maken."

Na een paar weken ging het licht voor Babette weer aan en had ze haar draai in haar nieuwe leven gevonden. "Ik zag dat het leven weer helemaal voor me openligt. Ik moet niks, ik hoef nu alleen nog rekening te houden met mijn hond Louis." Babette kan gaan en staan waar ze wil en dat bevalt haar eigenlijk wel. "Dat was ik niet meer gewend."

Het loslaten van haar kinderen was voor Babette best een uitdaging, omdat ze altijd een betrokken moeder is geweest. "Voor mij was het een bewuste keuze om naar de ontwikkeling van mijn zoons te kijken en een beetje bij te sturen." Zo ging Babette mee op schoolkamp en maakte de wc's op school schoon. "Misschien sloeg ik door, maar ik heb nu wel twee stabiele, beleefde, leuke kerels."

Het hele interview met Babette van Veen lees je in de nieuwste editie van Libelle.