Miljuschka Witzenhausen blikt weemoedig terug op verjaardag: 'Leef ik eigenlijk wel echt?'

Veertig worden is voor velen een mijlpaal, maar voor Miljuschka voelt het als veel meer dan een extra kaarsje op de taart. "Het is zeker een dingetje. En dat had ik niet verwacht", vertelt ze. "Je bent op de helft en maakt de balans op. Achteruitkijkend denk je: wat heb ik allemaal gedaan?"

Een van de dingen die de kookfanaat nog steeds moeilijk vindt, is de scheiding van de vader van haar kinderen, Rembrandt en Felina. "Ik heb nooit gewild dat mijn kinderen zouden opgroeien met gescheiden ouders. Daar heb ik het nog steeds heel moeilijk mee." Die ervaring ziet ze zelfs als 'een trauma'.

Ook merkt Miljuschka, vanwege de beveiliging die ze heeft, dat ze geïsoleerd leeft. "Ik praat er liever niet over en ik word er zelf ook moe van, maar ik leef in een kooi. Ik ben volledig aan huis gebonden en leef geïsoleerd." Naar de markt in het weekend gaat ze niet meer en in de auto luidkeels meezingen is verleden tijd. 

"Die kleine momentjes die je voor jezelf hebt, zijn weg." Nieuwe mensen ontmoeten gebeurt nauwelijks nog en sommige vriendschappen zijn zelfs gestrand. "Er zijn vriendinnen geweest die al die zwaarte niet meer trokken en afstand van me namen."

De enige bij wie ze echt alles kwijt kan, is haar moeder Astrid Holleeder. "Die gedeelde jeugd, dat gedeelde trauma, daar kunnen we het altijd over hebben." Toch voelt ze soms alsof ze nooit helemaal los is gekomen: "De navelstreng is nooit doorgeknipt."

De mijlpaal roept ook grote levensvragen op. Zo werd Miljuschka geconfronteerd met de ziekte van haar beste vriendin, die op bijna zestigjarige leeftijd uitgezaaide kanker kreeg. "Ik ben de hele dag bezig me te verstoppen. Maar leef ik echt? Dat vraag ik me dan af."