Rob Goossens hoopt dat 'arme' Patrick Stoof therapie kan betalen na optreden in Scrooge Live: 'Niet één noot geraakt'
Het leek Rob Goossens (34) zo heerlijk om eens een keer een column te beginnen met de stelling: of ik maandag nog een baan heb na deze column is de vraag. Maar na het zien van 'Scrooge Live' weet hij: als alles in elkaar dondert, kun je als enigszins bekende Nederlandse man altijd nog in televisiemusicals gaan zingen.
"Anderhalf uur lang keek hij als een gewond hert in de koplampen van een naderende auto"
In de toch al bomvolle kerstperiode heeft Omroep MAX er de afgelopen jaren een nieuwe traditie bij weten te persen: Scrooge Live, de kerstmusical gebaseerd op Charles Dickens' bekende verhaal A Christmas Carol. In samenwerking met stichting Kinderhulp wordt aandacht gevraagd voor kinderen die opgroeien in armoede terwijl een paar bekende Nederlanders een paar (eventueel hertaalde) kerstklassiekers ten gehore brengen.
Daar zit meteen al het eerste probleem van zo'n opvoering: je kunt geen musicalversie van A Christmas Carol maken zonder in eindeloze clichés te vervallen. All I Want For Christmas: kennen we uit ons hoofd. Imagine van John Lennon: we weten het nu wel. Dan zijn de verrassende muzikale momenten al snel op één hand te tellen.
Ze zijn er wel, zeker wel - Noah Fontijn was deze keer fantastisch in een hertaling van Eric Clapton's Tears From Heaven, dat hij als duet zong met komiek Patrick Stoof.
Waarmee we bij het tweede probleem arriveren: blijkbaar hebben we in Nederland de bekende mannen niet om elk jaar twee toonvaste muzikale tv-vertellingen af te leveren. Zowel The Passion als Scrooge Live worstelt hiermee en het is klaarblijkelijk zelfs zo dun bezaaid dat ze Patrick Stoof hebben moeten bellen, die donderdagavond werkelijk niet één noot goed raakte.
De komiek leek het zelf ook door te hebben, want anderhalf uur lang keek hij als een gewond hert in de koplampen van een naderende auto. Arme Patrick. Van anderhalve reclameton per jaar, naar anderhalve toon te laag. Het valt te hopen dat zijn vergoeding genoeg is om de komende jaren therapie van te kunnen betalen.
Nu plaatst hij zichzelf wel een een mooie internationale traditie, want laten we vooral niet doen alsof Stellan Skarsgård en Pierce Brosnan in Mamma Mia! zo goed zongen of Russell Crowe in Les Miserables. Niet heel gek ook: jongetjes die zingen, krijgen het zwaar te verduren op het schoolplein. En als de jongetjes het wel uit hun hoofd laten om te gaan zingen, dan hoeven we er natuurlijk ook niet op te rekenen dat er veel mannen zijn die zonder blikken of blozen een hoge A kunnen pakken.
Des te bijzonderder dat uitgerekend de piepjonge Noah Fontijn de show stal. Noah, blijf alsjeblieft zingen. We hebben je nodig.
En goddank waren er ook nog de vrouwen om de avond te redden. Laten we afspreken dat Marlijn Weerdenburg gewoon elk jaar The Passion en Scrooge Live doet, want zij is op haar allerbest in deze tv-vertellingen. En laten we daar dan ook meteen debutante Hanna van Vliet aan toevoegen: de ANNE+-actrice liet zien waarom ze al jaren prijzen pakt in de musicalwereld.
De kijker is, gezien de lauwe kijkcijfers, in ieder geval nog niet helemaal overtuigd en dat begrijp ik. Maar laten we hopen dat deze editie in ieder geval genoeg was om een mooie bijdrage voor Kinderhulp bij elkaar te zingen.
