Als je werkgever een slecht imago heeft: 'Ik moet me vaak verdedigen'
Over sommige organisaties heeft iedereen een mening, gefundeerd of niet. De NS, de Belastingdienst, Tata Steel: vertel maar eens op een verjaardag dat je dáár je geld verdient. Wat doet het met je werkplezier als je werkgever een slecht imago heeft? Wij vroegen het aan drie mensen die werken bij zo'n bedrijf. "Soms vertel ik dat ik worsten verkoop bij de Hema."
Naam: Nicole Mooibroek (foto boven)
Werkt bij: Tata Steel
Beroep: productiemanager steel packaging (blik)
"Ik werk bij de vertinlijnen van Tata Steel. Kort gezegd: we brengen een dun laagje tin aan op staal en dan is het blik. Een soepblik, bijvoorbeeld. Ik ben verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het hele productieproces. Blik is een mooi product, vind ik. Het houdt voedsel goed houdbaar en je kunt het oneindig lang recyclen; met een magneet is het makkelijk uit afval te scheiden."
Veel verbeteren
"Ik heb civiele techniek gestudeerd aan de TU Delft en een master gedaan in Construction Management & Engineering. Acht jaar geleden kwam ik via een traineeship bij Tata Steel terecht. Dat ik bij een groot, industrieel bedrijf wilde werken, wist ik toen al zeker. Daar valt namelijk het meest te verbeteren."
"De laatste twee, drie jaar zijn er steeds meer negatieve verhalen over Tata Steel in de media. Dat vind ik vooral lastig voor mijn moeder. Zij is trots op mij, maar krijgt vaak opmerkingen in de trant 'dat je dochter wil werken bij zo'n grote vervuiler'. Kijk, ik kan tot in detail uitleggen wat ik doe, zij niet. Zelf check ik ook altijd even de omgeving als werk ter sprake komt; is er de rust en de ruimte om mijn verhaal te doen?"
Staande houden
"Het lastige is: het bedrijfsonderdeel dat het meest het nieuws haalt, vanwege de vervuilde leefomgeving, is helemaal aan de andere kant van het terrein – dat net zo groot is als de gemeente Bussum. Ik werk daar helemaal niet. Het is goed dat mensen kritisch zijn, nodig ook. Als ik kijk naar de protesten denk ik wel: we willen in principe hetzelfde, namelijk een betere toekomst. Zo was ik laatst op een event van de TU Delft en veel studenten gaven aan graag bij Tata Steel te willen werken, omdat ze het als uitdaging zien de CO2-uitstoot naar nul te krijgen."
"Voor mij persoonlijk betekent al die media-aandacht dat ik áltijd het gesprek moet aangaan als Tata Steel ter sprake komt. Dat geeft niet, ik hou me wel staande."
Naam: Naïma Azzouz en Anne Coenen
Werken bij: Uitvoeringsorganisatie Herstel Toeslagen (Belastingdienst)
Als: persoonlijk zaakbehandelaar en directeur
Azzouz: "Mensen zeggen vaak: 'Het was weer in het nieuws, hè? Waarom duurt het nou allemaal zo lang?' Dan zeg ik dat we hier kneiterhard werken. Maar de situatie van elke ouder is uniek en we moeten overal goed naar kijken. De integrale herbeoordeling kost tijd. Uiteindelijk is dat ook belangrijk voor de ouders; zij krijgen waar ze recht op hebben. Als ik de negatieve berichten in de media niet zou kennen, zou ik in mijn dagelijks werk geen negativiteit tegenkomen. Ouders zijn altijd blij als ik bel."
Ambassadeur herstel
Coenen: "We zijn als organisatie enorm gegroeid. We begonnen met zo'n 300 man, nu zijn het er 1700. Medewerkers vragen weleens of we niet wat vaker naar buiten kunnen treden met positieve verhalen. Er zijn zat ouders die vinden dat we ze wél goed helpen. Ik geef dan aan dat wij niet willen dat zij voor ons het woord doen. Dat gaan we niet van ze vragen."
Azzouz: "Ik voel me echt een ambassadeur van het herstel. Het is heel fijn om ouders duidelijkheid te kunnen geven, om met hen stap voor stap alle documenten na te lopen. Dan ik kan aanwijzen: hierdoor is destijds je toeslag gestopt. Of dat nou terecht is of niet, het is belangrijk om dat inzichtelijk te maken. Naar de buitenwereld moet ik me ook wel eens verdedigen. Maar als ik dan uitleg wat ik doe en waarom het lang duurt, is de scepsis meestal weg."
Geen applaus
Coenen: "We proberen het elke dag beter te doen dan gisteren: hoe kunnen we het proces enigszins versnellen? Hoe nemen we de ouders nog beter mee? Hoe zorgen we dat onze teams beter samenwerken? Ik zou de ouders gunnen dat ze worden geholpen door een organisatie waar alom vertrouwen in is. Dat dat niet zo is, hoort bij de baan. Niemand applaudisseert als het straks klaar is, ook dat hoort erbij."
Naam: Xandor Bakker
Werkt bij: de NS
Als: conducteur
"Via mijn vader kwam ik bij de NS terecht, inmiddels werk ik er al 34 jaar met veel plezier. Ik begon op standplaats Hoek van Holland, die bestaat nu niet meer. Vanuit daar vertrok veel internationaal treinverkeer; Kopenhagen, Berlijn, Moskou, noem maar op."
Altijd schuld
"Natuurlijk is er wel veel veranderd de afgelopen dertig jaar. Het is drukker geworden, hectischer. En mensen hebben een korter lontje, zeker na de coronacrisis. Wat er ook gebeurt, de NS heeft het altijd gedaan. Draadbreuk, iemand die voor de trein springt, treinen die te kort zijn: het is altijd de schuld van de NS. Maar ja, de treinen zijn soms ingekort, omdat er een treinstel in de werkplaats staat. En er zijn niet genoeg monteurs om die snel te maken."
"Ik probeer altijd rustig te blijven en uit te leggen wat er aan de hand is, als we bijvoorbeeld stilstaan of vertraging hebben. Als je dat netjes vertelt, heb je driekwart al gewonnen. Mensen willen vooral zich gehoord voelen."
Worstverkoper
"Ik ben heel trots op de NS, maar ik heb niet altijd zin om te vertellen dat ik voor ze werk. Soms vertel ik op een verjaardag dat ik worsten verkoop bij de Hema, dan is het gesprek gauw klaar. Mensen hebben namelijk altijd wel wat over de NS te zeggen en daar heb ik niet altijd zin in. Nu gaat het weer vaak over dat de kaartjes duurder worden. Tja, denk ik dan, daar zal wel een goede reden voor zijn."
"Die negatieve verhalen doen verder niks af aan mijn werkplezier. Ik sluit me niet op in de cabine of zo. Die paar mensen die vervelend zijn wegen niet op tegen de mensen die het wel leuk vinden een conducteur te zien. Het is ook een stukje sociale veiligheid. Je bent de ogen en oren van de reizigers, en zij betalen mijn boterham."