'Hé klantenservice, ik wil gewoon een méns spreken!'

Geweigerd. Mijn nieuwe pas, nog geen dag oud, doet het niet. Hij zou meteen moeten werken, maar nee. Hij wil niet. Ik probeer het nogmaals, nu in het sleufje. Geweigerd, zegt het apparaat weer.

Hoe kon ik nu zo stom zijn om zonder mijn portemonnee op stap te gaan, met slechts één enkel pasje in mijn telefoonhoes? Een nieuw pasje nog wel, dat ik helemaal niet heb getest? Ik lijk wel gek. Of op zijn minst overmoedig. 

Daar sta ik dan. Midden in de grote stad. Die ik al zeven jaar geleden achter me heb gelaten, en waar ik inmiddels niemand meer ken die naar me toe kan fietsen met een wél werkende pas. Hoe moet ik nou in godsnaam deze parkeerplaats verlaten zonder poen?

Ik bel de klantenservice van de bank. Ik moet een commando blaffen, dan een 4 intoetsen, dan een 1, vervolgens weer een 4. Aan het eind van het riedeltje wordt de verbinding verbroken met de mededeling: "Dat regel je snel in onze app!" Ik zoek in de app naar 'activeren pas’ en druk op activeren. Alles zou het nu moeten doen, maar helaas.

Niemand die luistert

Inmiddels krijg ik klotsende oksels. Tot vijf keer toe bel ik de klantenservice, op verschillende nummers, maar elke keer word ik er na een keuze of drie hardhandig uitgesmeten. "Hé, klantenservice, ik wil gewoon een méns aan de telefoon krijgen in plaats van dit gedoe!", blaf ik door de telefoon. Maar er is niemand die naar me luistert.

Inmiddels moet ik heel erg nodig naar de wc. Wat nu? Ik besluit de eerste de beste man aan te klampen, een tactiek die me in het verleden vaak heeft geholpen toen er nog geen internet bestond. Ik weet uit ervaring: op de riedel viespeukjes in het nieuws na bestaan er gelukkig ook bijzonder veel hulpvaardige, hoffelijke en grappige mannen die het heerlijk vinden een dame in nood te redden. 

Er komt al snel een man de garage in lopen die mij vast en zeker kan helpen. En ja: hij brengt me naar de beheerder van de garage, die op de tweede etage blijkt te zitten. De beheerder probeert vervolgens mijn pas in drie verschillende apparaten, op drie verschillende verdiepingen, maar ook bij hem doet-ie niets.

Ouderwets galante man 

Demonstratief laat ik hem zien dat ik ’m in de app heb geactiveerd en hoe vaak ik met de klantenservice aan de telefoon heb gehangen. "Wat een gezeik", mompelt hij. "Wat jij gaat doen, is naar de slagboom rijden. Komt goed." "Ja, maar als mijn pas hier niet...", sputter ik, maar hij knipoogt samenzweerderig. "Vertrouw me nou maar, schat."

Ik rijd naar de slagbomen en druk op de intercom. "Jij weer?", grinnikt hij. "Ik weer. Mijn pasje doet het niet." "Komt-ie!", zegt hij, en hij tovert de slagbomen open. Ik rijd opgelucht mijn vrijheid tegemoet. Het zal wel lekker efficiënt zijn, zo’n onbereikbare klantenservice, maar geef mij maar zo’n ouderwets galante man. Eentje van vlees en bloed. En met een hart van goud.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.