Zo is het nu met Bonne & Michiel: ‘Het was de eerste week heel koud in huis’
Michiel en Bonne wonen al jaren met plezier in Leeuwarden, maar nu is het toch echt tijd voor de volgende stap. Naar een andere stad willen ze niet, want ze zijn gek op Leeuwarden. Het huis dat Bonne oorspronkelijk gekocht had, werd te klein en ze hebben nauwelijks plek om hun spullen – lees: boeken – op te bergen. Hun eigen zoektocht verliep niet al te soepel, maar het is Bob, Alex en Roos wél gelukt een prachtige stek voor hen te vinden én te verbouwen. Hoe gaat het nu, drie maanden na de verhuizing, met ze?
In totaal hebben Bonne en Michiel zo’n anderhalf jaar gezocht naar een nieuwe woning in de omgeving van Leeuwarden, maar keer op keer visten ze achter het net. Zelfs een bezichtiging regelen was op een gegeven moment al een onmogelijke opgave. Ze kwamen er amper tussen en áls ze dan een bod konden doen, dan ging het keer op keer mis. “Zelfs overbiedingen van €30.000 à €40.000 waren niet genoeg. We snapten die markt echt niet meer”, vertelt Michiel. En dat terwijl hun eisenlijstje en het budget nog niet eens zo gek zijn.
Niet meer bukken
Met een budget van €450.000 – dat onder andere door de overwaarde van Bonnes huis uiteindelijk opliep tot €550.000 – zochten ze een gezinswoning in Leeuwarden. Klinkt te doen, toch? Al hadden ze logischerwijs nog wel wat meer eisen en wensen: het huis moest het liefst in het westen van Leeuwarden staan, met minimaal twee slaapkamers en een studeerkamerkamer. Ook een zonnige tuin met overkapping mocht niet ontbreken én de benedenverdieping moest lekker ruim opgezet zijn, met daarbij een grote keuken.
Daarnaast hadden Bonne en Michiel nog twee extra harde eisen: de bovenverdieping moest rechtopgetrokken muren hebben. Michiel wilde niet meer bukkend zijn bed instappen of de was doen in een te kleine kamer. In het oude huis stootte hij continu zijn hoofd, dus in het nieuwe huis wilde hij absoluut geen schuine plafonds meer. Tot slot vond hij het erg belangrijk dat hun gigantische boekencollectie een mooie plek in huis zou krijgen. Niet achter gesloten kastdeurtjes op zolder, maar het liefst een minibibliotheek in huis met grote kasten over een volledige wand. Tja, wat wil je met twee docenten Nederlands met een enorme voorliefde voor letterkunde en Nederlandse literatuur?
Redder in nood
Al met al best wat eisen, waardoor de zoektocht alleen maar gecompliceerder werd. Dus wat doe je dan als het niet lukt? Precies, de hulp van Alex, Bob en Roos inschakelen! Bij het bingen van een heel seizoen Kopen Zonder Kijken realiseerden de mannen zich dat dit misschien wel hun redding kon zijn. Ze gaven zich vol enthousiasme op voor seizoen drie, maar kregen al snel te horen dat het programma ‘vol’ zat. Gelukkig volgde er niet lang daarna een nieuwe oproep, voor een nieuw seizoen. En jawel, binnen anderhalve week was alles in kannen en kruiken. Van kennismaking tot het financiëngesprek. Het avontuur kon beginnen! Al betekent dat in de praktijk: heel veel wachten, verwachtingen bijschaven, concessies doen en lastige financiële keuzes maken.
Wachten, wachten, wachten
Zeker dat wachten blijft een dingetje voor veel kandidaten. Bonne: “Achteraf had ik er wel met een ander verwachtingspatroon in willen stappen.” Michiel licht toe: “Op voorhand werd er gezegd dat het zo’n negen maanden zou duren, maar uiteindelijk duurde het dubbel zo lang. Toen het huis eenmaal was gevonden en gekocht, was dat wachten wel prima. Je had dan tenminste iets om naar uit te kijken. De verbouwing duurde uiteindelijk langer dan gepland en is zelfs twee keer uitgesteld, maar daar kun je dan wel mee dealen.”
Flinke tegenvaller
Helemaal vlekkeloos liep het alleen niet. Na al dat wachten kwam er nog een onverwacht telefoontje achteraan. Bob moest de mannen vertellen dat er asbest in het huis zat dat absoluut verwijderd moest worden. Konden de mannen hiervoor extra budget à €15.000 vrij maken, of moest Bob snijden in zijn plannen? Ze kozen voor optie één. Ze zagen het niet zitten dat er anders geschaafd moest worden in hun droomhuis-to-be. Bonne: “Het kostte gigantisch veel geld. Maar ja, het moest er toch uit.”
Het was het gelukkig allemaal meer dan waard, zowel het lange wachten als het ‘bij elkaar harken’ van extra budgetten. Michiel: “Dit programma heeft voor ons echt iets gedaan wat nodig was. We hadden dit huis op deze plek niet zelf kunnen bemachtigen. Dit hadden wij echt niet gedurfd.”
Onwennig
En wanneer het dan eindelijk zo ver is en je je gloednieuw verbouwde huis mag bekijken, moet dat toch wel even onwerkelijk zijn. Zeker wanneer de hele tv-ploeg na die grote onthulling is vertrokken. “Dat moment was heel raar”, vertelt Michiel. “Je leeft er heel erg naar toe, maar als je dan eenmaal in je huis staat denk je: wat nu? Je weet namelijk nog helemaal niet hoe alles werkt, waar alles staat en waar de lichtknopjes zitten.”
Dus wat doe je dan? Een broodje halen bij de supermarkt natuurlijk! Michiel: “We wisten gewoon niet wat we moesten doen. Ook al voelde het meteen als ons huis, toch is het nog wat onwennig omdat alles in huis nieuw is. Je vraagt je dan bijna af of je overal wel aan mag zitten.”
IJskoud in huis
Echt tijd om rustig te wennen was er de eerstvolgende dag niet. “We moesten gewoon werken, dus praktisch gezien bestond die dag gewoon uit: wakker worden, koffiezetten, werken en allebei laat weer thuis”, vertelt Michiel. “De dag daarna waren we wel allebei vrij en hebben we alles rustig uitgepakt. Toen voelde het al veel meer als thuis. We wisten toen ook eindelijk een beetje waar alles lag.”
Bonne voelt zich vooral de koning te rijk wanneer hij door hun nieuwe huis loopt. “De lichtinval is zó mooi in de ochtend! En het huis staat ook in zo’n mooie, oude en statige wijk.” De heren zijn dan ook geheel terecht ontzettend blij met hun nieuwe huis. Al hebben ze het de eerste week wel even ijskoud gehad in huis…
“Dat was het enige minpuntje”, vertelt Bonne. “De vloerverwarming was nog gloednieuw en moest nog ingeregeld worden. Dit moesten we allemaal nog ontdekken en uitvogelen, dus de eerste week was het heel koud in huis.”
Iedereen heeft een Roos nodig
Dat Roos out of the box durft te denken, dat weten we inmiddels. Michiel en Bonne zijn dan ook op meerdere vlakken positief verrast door haar keuzes. Bonne: “Eigenlijk heeft iedereen een Roos nodig. Die blauwgroene kleur hadden we bijvoorbeeld wel kunnen uitkiezen, maar dan waren we waarschijnlijk heel veilig voor één muur in die tint gegaan. Nu is het juist zo mooi met alle muren in de woonkamer die kleur hebben. Dat hadden we zelf echt niet gedaan en gedurfd.”
Roos heeft ook keuzes gemaakt waarvan de mannen op voorhand hadden gedacht dat het écht niet bij ze zou passen, terwijl dat in de praktijk anders blijkt. “Die ribfluwelen bank bijvoorbeeld, die hadden wij zelf nooit gekozen”, vertelt Bonne. “We zouden in de winkel hebben gedacht dat ‘ie te groot zou zijn en niet zou passen in ons interieur. Maar nu vinden we hem te gek!”
Van overkapping tot tuinkamer
Daarnaast heeft ook Bob hen aangenaam verrast met bepaalde keuzes waar ze zelf nooit aan zouden denken door bijvoorbeeld de muur tussen de slaapkamer en kledingkamer gedeeltelijk open te breken. En een bad in de kledingkamer in plaats van in de badkamer? Daar hadden ze al helemaal nooit over durven dromen!
Maar ook de keuze om de bijkeuken op te geven en er een tuinoverkapping van te maken viel in de smaak. Michiel: “Dat is iets wat wij nooit hadden bedacht, maar we zijn er megablij mee.”
“Sterker nog,” vult Bonne hem aan, “we zijn van plan om er een glazen wand in te maken die je helemaal dicht kunt trekken. Dan hebben we een tuinkamer waar we het hele jaar door kunnen zitten!”
Geen droogbloemen voor Michiel en Bonne
Kortom: ze zijn ontzettend blij met het eindresultaat. Niet heel gek dus dat het huis er drie maanden na de verhuizing nog nagenoeg hetzelfde uitziet. Toch zijn er natuurlijk altijd wel een paar kleine dingetjes die net niet helemaal matchen met de wensen van de bewoners. “Zo hebben we een andere fruitmand neergezet en in de badkamer ligt een badmat die sneller droogt.” En ook de droogbloemen waren in dit chique mannenhuis eigenlijk geen match. Maar... “In ons eventuele volgende huis moet Roos zeker weer komen!” vertelt Michiel.
Een tweede minibibliotheek
In de aflevering was te zien dat Michiel zichtbaar geraakt was door de prachtige, grote boekenkast in de studeerkamer. Al paste hier bij lange na niet alles in. Daarom komt er op zolder toch nog een extra maatwerkkast voor een tweede minibibliotheek. Of nou ja, mini… Michiel kan namelijk écht geen afstand van zijn boeken doen, dus met hun enorme collectie mag er ook wel wat extra aandacht aan geschonken worden.
Hoewel Roos de boeken in de studeerkamer heel mooi op kleur heeft gesorteerd zal hier toch ook nog verandering in komen. In hun vorige woning stonden de boeken op thema gesorteerd en dat blijkt in praktijk toch nét iets handiger te zijn.
Zelf aan de slag
Na de verhuizing hebben ze zeker niet stilgezeten. Bonne: “We hebben de tuin meteen flink aangepakt, want de achterste vier meter was volledig overwoekerd. Er kwam wel een vrachtwagen vol aan afval uit!” Daarnaast hebben ze ook flink gesnoeid in de voortuin. “Daar stond een grote magnolia en een laurierhaag en die laatste hebben we eruit gehaald.” Zo hebben ze meer licht in huis én kunnen ze verder weg kijken.
Ook heeft het huis een grote kelder die nog niet is aangepakt, daar was simpelweg geen budget meer voor. Wat ze daarmee zouden doen mochten de mannen dan ook zelf bepalen én uitvoeren. Bonne: “We zijn nu bezig met het aanleggen van elektra en het creëren van extra bergruimte voor kookspullen en voorraad. De kelder is 8 m², dus er kan veel opgeslagen worden!”
Toekomstdroom
Dat er voorlopig geen tekoopbord in de tuin komt te staan zal je niet verrassen. Het dolgelukkige stel geeft aan dat ze hier nog zeker tien jaar willen blijven wonen. De buurt is fijn, ze hebben goed contact met de bewoners en ze wonen op loopafstand van het centrum. Maar… “We dromen er stiekem wel van om rond ons vijftigste een huisje aan het water te kopen, mét een bootje”, vertelt Bonne. “Al vind ik verhuizen eigenlijk helemaal niet leuk. Voorlopig zitten we hier prima op onze plek. We kunnen ook altijd nog een vakantiehuisje aan het water kopen als we de loterij winnen. Ons leven is heerlijk en we hebben het comfort van een grotemensenhuis: ik weet niet hoe het beter zou kunnen.”
Fotografie
- Header: eigen foto
- Overige foto's: Sonja Velda