Zo is het nu met Dyan en Vera: ‘Alsof je met een grijpmachine uit de stad werd gehaald’

Dyan had al meerdere winters in Mexico doorgebracht als kitesurf instructeur, maar aan dat avontuur kwam een eind. Ze miste Vera enorm en wilde officieel ‘naar huis’ om samen te settelen. Van het ene avontuur rolden ze in het andere; het kopen van een huis. Of nou ja, eerst nog het vinden ervan...

Helaas kwam corona in die periode om de hoek kijken en merkten ze dat het vinden van een huis naast twee drukke banen een onmogelijke opgave was. Een bezichtiging inplannen was keer op keer een hele klus. Ook waren ze telkens net te laat en aan de wachtlijsten kwam geen eind. Tijd voor een rigoureuze aanpak.

Wij spraken de meiden over hun deelname – een traject dat bijna twee jaar heeft geduurd – en bespraken hoe het nu met hen gaat.

Spuit elf

“We hebben ruim een half jaar zelf gezocht,” vertelt Vera, “maar het lukte echt niet. En achteraf kan ik ook zeggen dat het ons zo ook nooit was gelukt. Met al die veranderingen in de markt waren we er nooit tussen gekomen. Al die bezichtigingen die je moet doen en boven op de markt zitten, dat lukt niet als je beide meer dan 40 uur per week werkt. We waren altijd ‘spuit elf’. Ik schreef ons daarom in voor het programma.”

Die inschrijving kwam overigens als een verrassing voor Dyan. “We hadden het er wel eens over gehad, maar ik had niet door dat ze ons ook echt had opgegeven. Tot ze mij opbelde. Dat moment weet ik nog heel goed. Ik zat op de fiets toen ze vertelde: ‘ik werd net gebeld door RTL en ze willen jou ook spreken’.” 

Vera: “Ik dacht ‘we hebben het besproken, ik doe het gewoon’. Ik had ook nooit gedacht dat ze ons er uit zouden halen.” “Klopt!”, vult Dyan haar aan. “Eigenlijk geloofden we nog steeds niet dat we echt in het programma zaten, tot we in Hilversum waren om te tekenen bij Sandra en alles werd gefilmd. Dat was heel onrealistisch.” Vera: “Toen viel het kwartje pas.”

Omdenken noem je dat

Meedoen aan dit programma lag wel echt helemaal in het straatje van Dyan en Vera. Vrienden vonden het dan ook niet vreemd dat ze aan het avontuur van Kopen Zonder Kijken waren begonnen. Dyan: “We kleuren weinig binnen de lijntjes en geven aan alles in het leven onze eigen draai. We stonden er in het begin dan ook heel nuchter in. Als het uiteindelijk toch zou mislukken, dan wisten we dat ook wel weer goed te krijgen. En waren we minder blij geweest met het huis, dan hadden we er alsnog een feestje van gemaakt.”

“We zijn heel erg van het positieve”, vult Vera haar aan. “Omdenken noem je dat!”

Bijna de stekker eruit

Dat het zelfs met behulp van een tv-programma lang kan duren om een goed huis te vinden hebben we al vaker gezien. De markt is nog altijd oververhit en overbieden met een paar duizend euro is al lang niet meer voldoende. Ook bij Vera en Dyan verliep het proces moeizaam. Heel moeizaam.

Dyan: “Ik heb tijdens de deelname van in totaal bijna twee jaar echt een mega ommekeer gemaakt. In het begin stond ik er heel ontspannen in, maar toen later bleek dat het écht een moeilijke opgave was draaide ik om. Ik werd steeds nerveuzer en gedachten als ‘wat nou als het niet lukt’ en ‘hebben we er wel goed aan gedaan?’ spookten continu door m’n hoofd.”

Vera was dan ook degene die Dyan zo nu en dan moest oppeppen. En dat is ook niet zo gek, zeker als je meerdere concessies moet doen en eindeloos lang moet wachten. Vera: “Het bleef ook niet bij één concessiegesprek, we hebben zelfs meerdere keren concessies moeten doen.” Het budget moest omhoog en de wensen omlaag, wilden ze nog kans maken op een huis.

Vera: “Je referentiekader klopt na een tijd ook helemaal niet meer, je zit niet meer in de markt en je weet niet wat er gaande is. We dachten na een jaar ook ‘moeten we dan niet gewoon zelf een huis kopen? Zullen wij dan de stekker eruit trekken?’ Dat hadden we overigens nooit gedaan, maar je wordt er wel moedeloos van.”

Gevonden!

Gelukkig kon de stekker erin blijven, want uiteindelijk was daar toch dat ene pareltje in hun geliefde Castricum. Maar hadden ze dit huis eigenlijk zelf ook uitgekozen als de keuze bij hen lag? Het antwoord is kort en bondig: nee.

Dyan: “We hadden het met die drukke doorgaande weg zelf niet gedurfd. En aangezien de achtertuin op het noordoosten ligt zou dit huis simpelweg niet in onze zoekresultaten verschijnen, omdat een tuin op het zuiden altijd een harde eis was. Het was dan ook wel even schrikken en omschakelen. We dachten ‘maar dat hebben we niet besteld?’, maar al gauw dachten we ook: ‘we maken er gewoon het beste van’.”

Gelukkig blijkt het in de praktijk mee te vallen. Dyan: “Nu we er wonen blijkt dat we in de zomer, als de zon hoog staat, links achterin de tuin evengoed best wat zon hebben. Daar kunnen we lekker avondeten in het zonnetje. Al met al geen ramp dus, maar het blijft nog steeds het enige punt waar we stiekem best van balen. Gelukkig krijgen we er ook heel veel andere dingen voor terug. Een charmant huis, een fijne nis, een balkon, mooie grote ramen… het totaalpakket klopt alsnog.”

Met een grijpmachine uit de stad geplukt

Het eerste moment in het nieuwe huis was – net als bij veel andere deelnemers – best even onwerkelijk. Zeker wanneer de tv-ploeg na de onthulling weer is uitgezwaaid. “Het voelt een beetje alsof je met een grijpmachine uit de stad wordt geplukt met je hele hebben en houden en zo in je nieuwe huis wordt teruggezet”, vertelt Vera. En ja, wat doe je dan? In het geval van Dyan en Vera kwam er dezelfde avond nog visite langs om het huis te bekijken en de voortuin in te wijden met een borrel.

Maar daarna was het volgens Vera best wel een harde overgang. “Het overvalt je een beetje, maar toch voelde het ook al snel als thuis.” Dyan beaamt dit: “Hoe langer we er wonen, hoe mooier ik het ook vind worden. Het is precies een stijl tussen Vera en mij in. Later pas besef je dat onze favoriete kleuren zo mooi op elkaar afgestemd zijn. Overigens zagen we pas veel later dat de boog en de schouw op de benedenverdieping weg waren. Op het moment van de onthulling weet je ook eigenlijk gewoon niet waar je moet kijken, omdat alles nieuw is.”

Loterij gewonnen

En dan die eerste ochtend, als ‘het gewone leven’ in Castricum dan eindelijk begint. Ook dat was wel even gek voor Dyan. “Normaal gesproken was alles in één ruimte, zodra je uit bed sprong. Maar nu moet je opeens nadenken of je eerst naar beneden gaat om koffie te zetten of toch eerst naar de badkamer gaat. En nog steeds heb ik elke dag zo’n besefmoment van: ‘dit is echt ons huis, en het is niet voor tijdelijk’. Ik voel me echt gezegend.”

Ook Vera vindt het nog wat onwerkelijk: “Het voelt echt alsof we een prijs hebben gewonnen waarvan je het nog niet officieel hebt gekregen.” “Inderdaad”, vult Dyan haar aan. “Toen de oplevering dichterbij kwam voelde het alsof we de loterij hadden gewonnen en onze prijs gingen ophalen. Terwijl we er flink voor hebben betaald natuurlijk.”

Ruimtelijk wit vs. warm en kleurrijk

Een van de eyecatchers van het huis is de blauwe keuken met groenblauwe tegelwand. Hoewel ze er erg gelukkig mee zijn, hadden ze dit zelf nooit zo uitgekozen. Dyan: “Ik zou niet eens stilstaan bij een blauwe keuken en in de keukenzaak zou ik er straal voorbijlopen. Dan was ik waarschijnlijk toch voor wit gegaan.” Vera vult aan: “Wit is wel ruimtelijk, maar de manier waarop het nu is ingericht –– met de bank, de muurkleur en de shutters – zorgt ervoor dat het veel warmer is. En daardoor voelt het ook echt als een thuis.”

Kleine aanpassingen

“Het surfboard boven de bank had ik ook nooit uitgekozen, maar het hangt er nog steeds, dus schijnbaar is het dan toch niet zo’n ding”, vertelt Vera. Toch hebben ze wel een paar kleine dingetjes aangepast. Vera: “In de wc hing een spiegel met heel veel ‘haar’, die noemden we ‘Mufasa’. Deze hing half voor een lichtknopje en was dus een beetje onhandig. Daarom hebben we die verhuisd naar de logeerkamer.”

Het volgende huis

Castricum is nog altijd een perfecte match. “Er wonen hele andere mensen dan in Amsterdam. Hier in Castricum wonen echt actieve en ondernemende buitenmensen. Er hangt een gezellig en fijn sfeertje”, aldus Dyan. “En we zitten vijftien minuten fietsen van het strand, waar je heerlijk kan kitesurfen.” Toch is het ook wel even wennen en hebben ze zelfs al hun eerste boete binnen gesleept. “We waren gewend om de motors gewoon voor op de stoep te parkeren, maar dat mag hier blijkbaar niet. Daarnaast kregen we ook nog eens een gele kaart omdat we de vuilnisbak verkeerd op de stoep hebben gezet. Beginnersfoutje!”

Een tekoopbord komt er voorlopig niet in de tuin te staan, maar… “Mochten we over een paar jaar een nieuw huis zoeken, dan blijven we gewoon in Castricum”, aldus Dyan. Als ze over vijf jaar vijf kinderen hebben, zeggen ze grappend, dan zal de tuin waarschijnlijk wederom een bepalende factor zijn. Maar voorlopig zitten ze hier nog goed. “Het is het perfecte huis voor dit moment. We zijn heel erg blij!”

Meer foto's van de woning zien? Bekijk hier het eindresultaat en hier de Shop the Look! 

Fotocredits

• Interieurfoto's woning Castricum: Sonja Velda
• Overige foto's: privéfoto's