Door een burn-out in de hoge schulden: 'We lagen nachten samen wakker'
De dure decembermaand heeft zijn sporen nagelaten en dus is het in januari tijd om op de centen te letten. In dat kader vertellen lezers deze maand hoe zij in de schulden zijn beland en hoe zij er weer vanaf kwamen. Deze week: John (53) die door een malafide bewindvoerder nog dieper in de schulden raakte.
In de schulden
"Ik was 40 toen ik mijn huidige vriendin leerde kennen. Alleen woonde ze aan de andere kant van het land, waardoor we steeds heen en weer moesten reizen om elkaar te zien. Ik heb altijd in de horeca gewerkt en werkte destijds alweer 5 jaar als barhoofd bij de plaatselijke tennisvereniging. Ik verdiende genoeg om een prima leven te kunnen leiden. Ik heb geen kinderen, de huur van mijn flat was niet zo hoog en ik geef weinig geld uit aan etentjes buiten de deur of kleding bijvoorbeeld. Op een gegeven moment besloten mijn vriendin en ik te gaan samenwonen en was het al vrij snel duidelijk dat ik haar kant op zou verhuizen.
Mijn vriendin had een goeie kantoorbaan en verdiende een stuk beter dan ik. Bovendien was haar woning meer geschikt voor ons beide dan mijn kleine flatje. Zo gezegd, zo gedaan: ik zegde mijn baan en de huur op, en verhuisde voor mijn grote liefde naar de andere kant van het land. Maar om daar een nieuwe baan te vinden was nog niet zo makkelijk. We hebben vier maanden op het salaris van mijn vriendin moeten leven tot ik een baan vond bij een café twee dorpen verderop. Vanaf dat moment begon 'de ellende' eigenlijk.
Ik had veel onregelmatige werktijden. Werkte vaak ’s avonds en ’s nachts, kwam laat thuis en mijn vriendin moest op een doordeweekse werkdag gewoon weer vroeg op om naar haar werk te gaan. We leefden volledig langs elkaar heen. Ontzettend ongezellig. Omdat ik doordeweeks ook regelmatig ’s avonds moest werken, ging mijn vriendin veel overwerken. Zodat ze maar niet alleen thuis op de bank zou zitten. Al heel gauw kreeg ze een burn-out. Ze kon het niet meer aan.
Ik heb nog nooit zoiets heftigs meegemaakt. Mijn vriendin is een nuchtere, Hollandse vrouw. Zo eentje van het credo: niet lullen maar poetsen. Haar omgeving reageerde dan ook heel verbaasd. Zij? Een burn-out? Hoe dan? Maar ze kon alleen nog maar huilen en bleef het liefst de hele dag met de deken over haar hoofd in bed liggen. Na een lang verhaal en veel gezeur met haar werkgever belandde ze in de ziektewet en kon ze niet meer aan de slag. Onze grootste en belangrijkste inkomstenbron viel voor een groot gedeelte weg. Daarbij kwam dat het café waar ik werkte een jonger en goedkoper iemand had aangenomen voor de late avonddiensten en dus zat ik ook vaker thuis.
Minder vaak uitgenodigd
Wat aan de ene kant met mijn zieke vriendin heel fijn was, maar aan de andere kant ook een extra zorg opleverde. Want hoe zouden we met het kleine potje dat we bij elkaar opgeteld elke maand kregen, rondkomen? En ondertussen blijven onze vaste lasten gewoon keihard doorlopen. De huur moet betaald, de ziektekostenverzekering, gas, licht en water. Er moeten boodschappen gedaan worden, er gaat weleens iets stuk (onze CV-ketel begaf het). Nou, dan hang je hoor. In een half jaar waren onze schulden zo hoog opgelopen dat we door de bomen het bos niet meer zagen.
Voor iemand met een burn-out is dat ook niet heel prettig. Nachten lagen we samen wakker, te piekeren. Geldzorgen zijn echt ellendig en enorm beknellend. Je leeft continu in een soort stressmodus, een overlevingstoestand. Ja, het is eigenlijk een wonder dat we nog samen zijn. Je relatie komt onder druk te staan, en niet zo’n klein beetje ook. Je komt echt in een isolement terecht. Sociale activiteiten, zoals de vaste bowlingavond met onze vriendengroep, deden we niet meer. Daar hadden we geen geld voor. Verjaardagen zeiden we in het begin nog met een smoes af, na een tijdje werden we steeds minder vaak uitgenodigd. Dat vond ik misschien nog wel het zwaarste: te beseffen dat je er echt alleen voor staat."
Uit de schulden
"Na de zoveelste nacht piekeren besloot ik dat er iets moest gebeuren. Er moest hulp komen, want alleen zouden we er niet uitkomen. Ik belde de gemeente en werd van het ene naar het andere loket doorverbonden. Uiteindelijk kwam ik bij de juiste persoon terecht, maar onze schuld was niet hoog genoeg om in aanmerking te komen voor een schuldregeling. Bovendien was er een wachtlijst én had ik gewoon een baan, hetzij eentje waarmee ik amper wat verdiende, maar een baan is een baan. En dus konden ze me niet helpen. Oké, balen.
Ondertussen kwamen de aanmaningen, dreigbrieven en -telefoontjes met tientallen tegelijk binnen. Ik snap nu heel goed als mensen zeggen dat ze hun post niet openmaken. Kijk, het maakt op een gegeven moment niet meer uit welk bedrag er op die rekening of aanmaning staat: je kan het toch niet betalen. Of het nu 100 euro is of 1000 euro. Dom misschien, stom ook. Maar elke rekening, aanmaning of brief van de Belastingdienst of incassobureau die ik opende voelde als een stomp in mijn maag. Maar goed, dit moest opgelost worden. En natuurlijk het liefst zo snel mogelijk.
'De man die ons uit de schulden zou moeten helpen, bleek een oplichter die alles naar zijn eigen rekening doorsluisde'
Inmiddels was er beslag gelegd op de uitkering van mijn vriendin en zo werden onze schulden nog hoger. We konden de zorgverzekering niet meer betalen en kregen een afbetalingsregeling, en nog een, en nog een. Je komt in een vicieuze cirkel terecht van afbetalingsregelingen waar je bijna letterlijk in verdrinkt. Ik ging Googlen en kwam uit bij een bedrijf, of een stichting eigenlijk, die mensen uit de schulden zou helpen. Vol vertrouwen gaven we alles uit handen. Na zeven maanden bleek de directeur van die stichting een oplichter te zijn, die geld van klanten naar zijn eigen rekening doorsluisde. Dus waren we nog verder van huis. Onze schulden waren toen bijna 50.000 euro.
Nu, zo’n zes jaar later, staan we alweer een hele tijd onder bewindvoering van een schuldhulpverlener van de gemeente. We moeten leven van een klein potje dat we elke week van haar krijgen en het einde is nog niet in zicht, maar ik heb er alle vertrouwen in dat we er gaan komen. Ik heb een andere baan gevonden met regelmatigere werktijden en een beter inkomen. Mijn vriendin is volledig afgekeurd helaas. Maar samen staan we sterker dan ooit. Dat is één ding wat zeker is in deze toch nog steeds onzekere tijd. Geld is belangrijk en kan voor een hoop ellende zorgen als je het niet hebt. Maar als ik iets heb geleerd de afgelopen periode is het wel dat liefde het allerbelangrijkste is, en blijft."
Dit zegt de expert
Financieel coach Monica Helbig van cijfersencenten.nl: "Het kan iedereen gebeuren, in de schulden komen, al geloven veel mensen dat niet. Het verhaal van John bewijst het maar weer eens. Wat ik erg kwalijk vind is dat ze lang hebben moeten zoeken naar hulp en zelfs afgewezen zijn, mede omdat hij een baan heeft en de schulden niet hoog genoeg waren. Je moet toch juist de schulden aanpakken wanneer ze nog behapbaar zijn? Moet John dan eerst werkloos worden en nog meer schulden maken? Helaas hoor ik dit wel vaker. Maar ook mensen met een baan en/of een koophuis moeten geholpen worden. De groep werkende armen wordt steeds groter. Gemeenten laten daar regelmatig steken vallen.
Dan gaan mensen op zoek naar andere hulp en komen ze bij een oplichter terecht. Ook dit gebeurt te vaak. Al kan ik er niet bij dat je misbruik gaat maken van mensen die al zo diep in de ellende zitten. Ik ken niet de details van Johns situatie, maar het bevreemdt me dat hij aangeeft al zes jaar onder bewind te staan en dat de schulden nog niet afgelost zijn. John kan in principe de schuldsanering in en is dan na drie jaar van zijn schulden af. Ook dit zie ik wel vaker: wél bewindvoering, maar geen oplossing voor de schulden. De cijfers van mensen die wel schulden hebben maar niet in de schuldsanering terecht komen zijn veel te hoog. We hebben in Nederland deze oplossing, laten we er alsjeblieft gebruik van maken."