'Puk was stiekem behoorlijk verdrietig dat haar feestje wéér in duigen viel'

De dagen gingen stroperig in elkaar over. Elke dag leek op de vorige. De winkels waren dicht, we zaten op elkaars lip, er vielen drie sneeuwvlokken en er kwamen steeds meer regels om het virus in te dammen. We wisten vaak niet welke dag het was, en zo naderden we Puks negende verjaardag.

Ze was stil, in de aanloop ernaartoe. Vorig jaar moesten we haar feestje, uitgesteld tot maart, cancellen omdat we in lockdown gingen. Een half jaar later probeerden we het in combinatie met de verjaardag van Olle (6). Premier Rutte kondigde een paar dagen voor de grote dag een grote mensenmassa-verbod aan op de televisie, waarop de kinderen in huilen uitbarstten. We zochten de randjes van de regels op met behulp van een visite in ploegendienst. Dat was gezellig, maar raar. Een paar weken later werd het concept 'uitgesmeerde feestjes' ook verboden.

Nu zat er wederom geen normaal feestje in. Puk durfde al niet meer eens te vragen of er nog iets feestelijks ging plaatsvinden. Manlief en ik bestelden via de lokale speelgoedwinkel cadeaus ("Mevrouw, we zouden nog één TopModel-pen met lichtje in de winkel moeten hebben, maar ik kan ‘m niet vinden, mag het er ook eentje zonder zijn?"). Een medewerker van de winkel kwam de spullen ’s avonds persoonlijk afleveren, ze woonde toch in de buurt.

Puk en ik bakten samen haar lievelingstaart (citroenmeringue) en ze mocht beslissen wat we ’s avonds zouden eten. Het werd sushi van de traiteur. De buurman kwam een cadeautje brengen. Buurvrouw kwam niet mee, die was snipverkouden op weg naar de teststraat. Buurman overhandigde haar prachtige glittersokken, verpakt in een schelpenvorm. Ze waren blij dat ze ergens nog íéts hadden kunnen scoren in deze winkeldichte tijden, appte buurvrouw. Puk glunderde.

We dronken thee en aten verjaardagstaart zonder kaarsjes. Opa en oma zaten keurig op anderhalve meter afstand. Er vielen drie kaarten op de mat. De rest van familie en vrienden vergat haar te feliciteren. Te druk met hun eigen sores van lesgeven, werken, huishouden, zieke familieleden. En zo ging Puks verjaardag geruisloos voorbij. Alleen de slingers in de kamer wezen erop dat er ergens een feestje was geweest.

Tijdens het werken, een paar dagen later, hoorde ik Puk op Zoom met haar klasgenootjes praten. "Ik denk dat ik wel 21 cadeautjes heb gemist. Van die en die en die", somde ze op. "Want die komen altijd, maar nu niet." Ik zat te werken met mijn koptelefoon op en mijn hart brak een beetje. Niet om die hoeveelheid cadeaus, want ze rekende zich wel erg rijk, maar omdat ze er stiekem toch meer mee bezig was geweest dan ik dacht. Dat ze zich had afgevraagd hoe het óók had kunnen zijn en wie er dan allemaal geweest waren. Dat ze verdrietiger was geweest dan ze had laten merken.

Het dak eraf

"Mama, mag ik volgend jaar een Harry Potter-feestje?", vroeg ze toen we samen in bed lagen te lezen, zij met haar allereerste Harry Potter-boek die ze van opa en oma had gekregen. Ik streelde een lok uit haar gezicht en keek haar plechtig aan. "Volgend jaar meisje, krijg jij het leukste Harry Potter-feest ooit en dan gaat mama toffe dingen toveren, beloofd." Tevreden ging ze verder in haar boek, ik streelde nog even haar haar. Mijn lieve, stoere meisje. Wat had ze zich groot gehouden.

Ik nam me, daar in bed, naast mijn grote kleine Puk, één ding voor: volgend jaar gaat dat dak eraf. Met of zonder corona, lockdown, pandemie of visiteverbod. Ze kunnen me wat. Allemaal. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.