'Op papier lukte het me wél om gemaakte fouten toe te geven'

"Hij was die lange jongen van de roeibaan. Ik zag hem ieder weekend als ik ging hardlopen bij de Zevenhuizerplas en ineens stond hij voor me in Melief Bender, de memorabele volkskroeg in Rotterdam. Ik kwam er bijna nooit, vond het meer voor toeristen. Maar mijn vriendin uit het zuiden bleef logeren en wilde er perse heen. Goed.

'Marathonmeisje!', begroette hij me. Verbaasd dat hij wist wie ik was, stak ik mijn hand uit en stelde ik me voor als Floor. Hij grapte dat het zo formeel allemaal niet hoefde. Een grap die me later nog lang zou achtervolgen."

"Robin was het type wijs en werelds. Rustig, stevig en doelgericht. Geen jager. Het duurde nog zeker vier ontmoetingen, voordat hij me eindelijk om mijn nummer vroeg. En nog eens twee weken voordat hij me belde. Niet dat ik er erg mee zat, overigens. Ik was net begonnen als trainee bij een bank en had genoeg aan mezelf. En genoeg aandacht van mijn mannelijke collega’s.

Voor onze eerste officiële date nam Robin me mee naar een Indonesisch restaurant. Niet de meest romantische plek, maar toen ik eenmaal een hap genomen had, begreep ik zijn keuze. Omgeven door knoflookwalmen kusten we die avond, en beloofde hij om de volgende date zelf voor me te koken. Al gauw zagen we elkaar elk weekend. Soms al vanaf donderdagavond en anders begonnen we op zaterdag met onze eigen vriendengroepen en eindigden we bij mij thuis. Meestal bij mij ja, want ik had een mooi appartement in de stad en zijn mannenhonk was in mijn ogen minder prettig en vooral wat verder weg."

'Was het aan dan?'

"In september, ik werd 27, vierde ik mijn verjaardag in de kroeg voor vrienden en vriendinnen. Ik ging er blind vanuit dat Robin er de hele avond bij zou zijn en verheugde me erop om hem aan iedereen voor te stellen. Nou, daar dacht ‘ie zelf heel anders over. Eerst ging hij poolen en vrienden en daarna zou ’ie wel even aanhaken. Om kwart over twaalf kwam hij aankakken, zonder cadeau. Ik was zo teleurgesteld dat ik die nacht ruzie zocht en Robin weer riep dat het niet allemaal zo formeel hoeft. Hij wilde echt nog niet op zondag bij mijn ouders op de koffie riep hij. Ik zei dat dat ook niet meer zou gebeuren, want ik maakte het uit. 'Was het aan dan?' riep hij terug. En weg was ‘ie."

"Tranen met tuiten. Dagenlang. Het liefst liep ik mijn gebroken hart uit mijn systeem, maar ieder rondje rennen deed me aan Robin denken. We hadden zo vaak samen hardgelopen langs het water en door het bos. Zelfs op nieuwe routes was ik bang dat ik hem zou tegenkomen. Ik besloot een nieuwe koers te kiezen en een racefiets te kopen.

Na een week of wat werd ik ingehaald op de dijk en ik herkende hem meteen. 'Fietsfloortje', zei hij lachend en hij daagde me uit om hem bij te houden. Ik weet niet of hij me liet winnen, maar een half uur later was ik als eerste bij de Reeuwijkse plassen en dus moest hij me trakteren op een biertje. We maakten allebei geen woorden meer vuil aan mijn verjaardagsfittie en ik merkte hoe ik zijn energie gemist had. Dat weekend belde hij me weer en vroeg me op een officiële date, en toen we die nacht weer in mijn bed lagen, vroeg hij me of ik zijn vriendin wilde zijn."

"Twee jaar later, ik had net een vaste baan als hr-adviseur bij een bank, werd Robin ineens afstandelijker. Hij wilde niet meer elk weekend afspreken en had het steeds vaker over reizen en de Olympische Spelen in China bijwonen. Prima leek me, het was toch niet concreet. Tot het dat opeens wel werd en hij doodleuk aankondigde dat hij vanaf mei door China ging reizen en uiteindelijk in Peking een roeiwedstrijd en een hockeywedstrijd zou gaan zien. Niet dat hij toestemming had moeten vragen, maar iets van overleg was wel fijn geweest. Was dat nou zoveel gevraagd?

Hij ging en zei niet 'tot later'. Ik wist niet hoelang hij zou blijven en nam in mijn hoofd wederom afscheid van hem. Terecht zo bleek, want begin oktober was hij nog steeds in Azië. Hij mailde me af en toe en ik stuurde hem foto’s van het nieuwe huis dat ik inmiddels had gekocht. We investeerden wederom vooral in onze eigen levens."

Tijdens de sinterkerstborrel op mijn werk viel ik ineens als een blok voor een collega en stopte ik met mailen naar Robin. Hij stuurde me nog een nieuwjaarswens en dat was het.

Vijf jaar later, ik was alweer een tijdje single nadat die affaire met die collega even stormachtig eindigde als ie begon, kreeg ik in september opnieuw een mail van Robin. 'Op naar de veertig! Ik ben je verjaardag nooit vergeten', schreef hij. We begonnen een uitgebreide correspondentie en waren in onze mails openhartiger dan ooit. Over onze onzekerheden, mooie ervaringen en het ziekmakende perfectionisme waar we allebei last van hadden. Ik leerde een veel zachtere Robin kennen, en zo op papier lukte het me wel om gemaakte fouten toe te geven. 'Brand jezelf niet af', zei hij dan. 'Je vuur is juist je kracht.' Ik ontdekte dat ik meer dan eens ten prooi viel aan mijn eigen verwachtingen, zonder dat ik aan anderen, of dat nu Robin was of een baas, vroeg wat zij eigenlijk vonden of wilden.

'Een baby binnen twee jaar'

'Ik wil je zien', schreef Robin op Nieuwjaarsdag. En ik ging. Weer zagen we elkaar in Rotterdam en weer was het meteen goed. Ook al zat er zes jaar tussen. 'Is het nu weer aan?', vroeg ik de volgende ochtend. En dat was het. 'Wat verwacht je nog meer?', vroeg Robin lachend. 'Een baby binnen twee jaar', antwoordde ik bloedserieus. Dat was goed. Inmiddels hebben we een tweeling van bijna vier en plannen we op Nieuwjaarsdag een semi-formeel overleg met elkaar, om alle verwachtingen voor het komende jaar alvast op tafel te leggen. En sindsdien houden we het officieel al vijf jaar met elkaar uit. En officieus al veertien."

De namen Floor en Robin zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de nieuwe rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Of heb je juist ontdekt dat je door niks meer te eisen uiteindelijk dichter bij je lief bent dan ooit? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.