Hans Klok: 'Je moet net zolang doorgaan tot je 'n levende legende bent'

Zeg je Hans Klok, dan zeg je: wapperende haren, een Noord-Hollandse tongval en onbegrijpelijke, razendsnelle trucs. Dat imago blijft overeind in zijn net verschenen boek Het leven achter de illusie, waarvoor journalist Marcel Langedijk hem een jaar lang op de voet volgde. Maar we krijgen ook een kijkje in het leven van de man achter de beroemde illusionist. Iemand die een tikkie werkverslaafd is, van een feestje houdt, niet tegen ruzie kan en even verliefd is op de glitter en glamour van Las Vegas als op het rauwe IJmuiden. En iemand die vindt dat de show moet doorgaan – desnoods met een gebroken enkel.

"Als ik teruglees wat ik allemaal heb meegemaakt, vind ik dat ik wel een hoog rock-'n-roll-gehalte heb", zegt Hans lachend. "Het boek is bedoeld voor iedereen die iets wil bereiken, met alle mislukkingen en successen die daarbij horen."

We leggen hem 13 keuzes voor.

1. Nieuwsjunk of zappend langs het journaal?

"Dan ben ik eerder een nieuwsjunk. Ik ben iemand die nog kranten koopt. En als ik opsta, kijk ik altijd even op de website van De Telegraaf. Eerst lees ik het grote nieuws, daarna klik ik door naar het entertainment. Even zien wie er nu weer is gecanceld, haha."

2. IJmuiden of Las Vegas?

"Jemig, dat is kiezen tussen twee liefdes. Dan toch IJmuiden, waar mijn bedrijf zit. Een rauwdouwerige plek, vol goede timmermannen, metaalbewerkers en andere mensen van goud op wie ik altijd kan rekenen. De geur van de hoogovens, nu Tata Steel, is voor mij ook heel vertrouwd: ik ben geboren in Purmerend en in deze omgeving opgegroeid. Mijn roots liggen er. Maar ik blijf Las Vegas geweldig vinden. Het was erg balen dat de wereld in 2020 op slot ging vanwege de pandemie, net toen ik weer op de Strip (de bekendste straat van Las Vegas Boulevard, red.) stond. Twee dagen daarvoor zat ik nog in de show van Ellen DeGeneres voor een uitzinnig publiek, en ineens stopte alles. Maar ik ben trots dat ik er door de jaren heen lang heb mogen staan."

3. Siegfried & Roy of David Copperfield?

"Siegfried & Roy. Mijn stijl is anders dan die van hen, maar ik ben absoluut door ze geïnspireerd. Wat zij hebben bereikt, is ongelooflijk. Mensen vlogen de hele wereld over om hun shows te zien – vroeger ging je naar Vegas voor Sinatra, Elvis, en later ook voor hen. Als jongetje keek ik al vol bewondering naar Siegfried & Roy en hun witte tijgers. Ze hebben veel voor me betekend, ik kende ze goed. Roy is overleden aan corona in 2020, het jaar waarin we samen Siegfrieds tachtigste verjaardag hebben gevierd in de tuin waar vroeger de tijgers woonden. Een jaar later overleed ook Siegfried. Ik mis die mensen echt."

4. Overal herkend of anoniem over straat?

"Ik vind het wel leuk dat ik herkend word, dat zeg ik heel eerlijk. Iedereen praat altijd over de nadelen, maar het heeft ook voordelen. Laatst probeerde een vriend bijvoorbeeld een taxi voor ons te regelen. Het komende uur waren er geen taxi’s beschikbaar, zeiden ze. Dan bel ik een minuut later en is het ineens: 'We zijn er over vijf minuten!' Dat vinden ze dan toch leuk en spannend. Vaak is er ook ineens nog een tafeltje voor je in een restaurant dat propvol zit.

Ik maak geen misbruik van mijn bekendheid hoor, ik doe geen domme dingen. Maar je moet er wel een beetje van genieten. Het gaat me trouwens meer om de erkenning dan de herkenning. Er zijn zo veel mensen die ooit een show van me hebben gezien, of het nou in Duinrell, de Efteling, Ahoy of Carré was. Dat vind ik heel bijzonder."

5. Circustent of Carré?

"Van het circus ben ik altijd erg gecharmeerd geweest, omdat het een beetje alternatief is. Het publiek zit op kuipstoeltjes in een tent, waardoor het verwachtingspatroon wat lager is. Ik vind Carré het allermooiste theater dat er is, ik hoop er volgend jaar weer te staan. Maar het circus is gewoon heel eerlijk. Mensen zitten niet aan één kant van het podium, maar om je heen. Dat maakt mijn werk moeilijker. Als illusionist ben je toch een soort beroepsbedrieger, en daarvoor moet je mensen kunnen aankijken. Ik toer nu met een circusshow, en dat heeft toch iets nostalgisch. Je slaapt in een caravan, met de messenwerper en het slangenmeisje als buren, en als je wakker wordt ben je meteen op je werk. Daar hou ik van."

6. Prestigieuze tour of meer vrije tijd?

"Toch die tour. Vrije tijd komt later wel. Je moet net zolang doorgaan tot je een levende legende bent, zoals Willeke Alberti. Die mag ook niet stoppen, vind ik. En als je je werk leuk vindt, werk je eigenlijk nooit. Ik heb wel één keer een burn-out gehad, toen ik 31 was. Ik had in die periode grote financiële problemen en toerde een halfjaar door Duitsland, mijn langste tournee ooit. Ineens kreeg ik het benauwd, voelde ik een druk op mijn borst en ging ik hyperventileren. Ik dacht dat ik het aan mijn hart had, maar het was stress. Een heel vervelende periode. Maar ik heb er hulp voor gehad en voel het nu beter aankomen."

7. Doorspelen of afzeggen?

"Nee, de show moet doorgaan. In 2016 heb ik mijn enkel eens gebroken na een avond stappen, maar er stonden nog zestien shows in Hannover gepland. Het was de kerstperiode, de hoogtijdagen voor circussen. En ik moest door, want ik wist: als ik met de show stop, moeten alle acts naar huis. Een operatie wilde ik dus nog even uitstellen. Daarom vroeg ik de arts een heel strakke buis om mijn been te maken, als een bos bloemen in een te krappe vaas. Dat vond hij niet eens zo’n slecht idee. Zo heb ik de shows afgemaakt, alleen zonder onderwaterontsnappingsact. Ik ben eigenlijk te laat geopereerd, dus die enkel blijft een gevoelige plek. Maar op zich is het goed genezen."

8. Single of samen?

"Absoluut samen. Single ben ik een wrak. Ik heb eigenlijk altijd relaties gehad, lange ook. Het is fijn om dingen met elkaar delen, gezellig samen te zijn. Ik ben alweer ruim zeven jaar samen met Dann. Hoe het met onze trouwplannen staat? Ja, dat moet nog steeds gebeuren. We zijn best verschillend: bij mij staat de deur altijd open, hij vindt het lekker om alleen te zijn.

Maar we hebben ook veel raakvlakken. Dann is ook illusionist, een heel goede. Hij assisteert me bij de illusies en treedt mijn show ook zelf op. We zitten ook eindeloos te praten over trucs en hoe die nog beter kunnen. Gisteravond nog, tot drie uur ’s nachts. Dat is alleen maar leuk. Er zijn genoeg stellen die niks met elkaars werk hebben."

9. Conflicten vermijden of de confrontatie aangaan?

"Ik ben een beetje conflictvermijdend, ik hou niet van ruzie. Of ik bang ben dat het boek ruzie met René Froger oplevert? O, nee hoor. Ik schreef dat ik het jammer vind dat hij nog nooit naar een show van me is geweest, terwijl we al dertig jaar vrienden zijn. Dat vind ik ook gewoon.

Ik ben stiekem altijd een beetje trots als mensen die ik ken naar mijn show komen kijken. Ook al heeft iemand er misschien geen interesse in: voor mij heeft dat waarde. Maar René houdt niet van de opsmuk en glitter en glamour van het circus en komt dus niet. Het is trouwens geen roddelboek geworden, hoor. René kan er wel om lachen, en ik schrijf ook dat ik hem een lieve man vind."

10. Zelfverzekerd of podiumvrees?

"Ik sta zelfverzekerd op de planken, maar voel altijd wel gezonde spanning. Een show is net als hordelopen: de eerste moet sowieso goed lukken. De eerste klap is een daalder waard. Al zijn er daarna nog best wat spannende momenten, hoor. De truc met de zwevende gloeilamp is best moeilijk, net als de truc waarbij ik in een zwarte, kartonnen doos zit en mensen er zwaarden doorheen mogen steken waar ze maar willen. Ik ben altijd weer blij als het allemaal weer gelukt is."

11. Sparen of spenden?

"Spenden. Ik vind het leuk om geld te laten rollen, al zou ik niet zo snel iets duurs voor mezelf kopen. In kleding ben ik bijvoorbeeld smakeloos, ik ben totaal geen stijlicoon. Maar aan mijn show geef ik mijn laatste euro nog uit, dat moet echt top of the bill zijn. Het laatste wat ik kocht? De rechten voor een illusie, van een Canadese collega. En privé iets van Thuisbezorgd denk ik, want twee mannen in een huishouden betekent in ons geval dat er weinig wordt gekookt.

Na mijn vijftigste dacht ik trouwens wel: nu ga ik zakelijk worden, ook doordat de bank me in coronatijd geen geld meer wilde lenen. Ik heb me heel snel uit het beetje schulden gewerkt dat we daardoor hadden. Daarna ging ik ineens heel goed in de plus. Ik dacht: dat hou ik zo. Want er komt een keer een eind aan de shows, en dan wil ik zorgeloos kunnen leven."

12. Jonge hond of ouwe dibbes?

"Jonge hond. Nou ja, ik voel me jong en heb altijd jonge mensen om me heen, maar ik ben 54. Om dit werk vol te houden, moet ik voortdurend in de sportschool hangen. Ik heb geluk dat het allemaal nog steeds lukt, maar ik denk wel dat ik in de laatste tien jaar zit van dat hele fysieke. Misschien moet ik dan gaan doen wat acrobatenduo The Crocksons deed. Twee broers, die een wereldact hadden waarmee ze overal optraden. Rond hun veertigste ging dat niet meer. Ze besloten als clown en acrobaat verder te gaan – inderdaad, Bassie en Adriaan.

Ik wil al heel lang een familieserie maken waarin Hans Klok door de politie wordt ingeschakeld om ontvoeringen en andere zaken op te lossen met trucs, allemaal zwaar overtrokken. Daar zie ik wel een nieuwe carrière in. Ik moet dan wel goede mensen om me heen hebben, want ik ben geen acteur."

13. Plannen maken of wel zien waar het schip strandt?

"Ik heb altijd plannen, je moet altijd wat te dromen hebben. Na de circustour sta ik drie weken in Enschede met een kerstshow, tot volgend jaar maart sta ik in The Harbour Club in Amsterdam en ik werk aan een nieuwe show waar Carré interesse in heeft. Daarna wil ik een lange tournee langs theaters in Nederland, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk doen.

Ik ben ook promotors in Engeland aan het benaderen, want daar wil ik graag een tour doen. Ik heb tien jaar geleden eens zes weken op West End gestaan. Londen is eigenlijk niet te betalen, maar het is wel heel goed voor je image. Ooit weer een lange periode in Las Vegas staan lijkt me ook te gek. Emigreren zal ik niet meer zo snel doen, maar zeg nooit nooit."

Hans Klok: het leven achter de illusie - Marcel Langedijk, uitgeverij Thomas Rap, € 23,99