'Wat heb ik in hemelsnaam allemaal in de cloud opgeslagen?'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week ruimt ze haar computer op. "Wat is dit? Weg ermee!"
Een fris begin: ik houd ervan. En daarom ben ik in de weken voorafgaand aan 1 januari een opruimmiep van jewelste. Kindertekeningen gaan in dozen, de dozen gaan naar zolder. Tijdschriften waarvoor ik heb geschreven komen op een stapel, in een doos. En zo gaan alle dozen keurig de bergruimte in.
Ook de computer was toe aan een flinke beurt, want ik kreeg al een tijdje de melding dat mijn drive vol was. Vol? Waarmee? Ik wist het bij god niet. Toen ik mijn cloud opende en net even verder keek dan de vijf meest recente documenten, kwam ik de raarste dingen tegen. Mapjes die ik me niet meer kon herinneren, met daarin dingen die ik me al helemáál niet kon herinneren.
"Wat heb in hemelsnaam allemaal opgeslagen?", mompelde ik met het schaamrood op de kaken. Er stond zoveel troep in. Artikelen die ik nog wilde lezen, maar allang niet meer urgent waren, recepten waar ik nooit wat mee had gedaan, reisinspiratie voor plekken waar ik nooit naartoe was geweest, kapsels (had ik daar ook al niet een mapje van op Pinterest?), screenshots van van alles en nog wat.
Heel veel foto's
Daarnaast beschikte ik ook nog over een hele zwik foto’s, terwijl ik ook gewoon een mapje met foto’s had. Foto’s waar ik niets mee deed, video’s die nergens op sloegen. En hoe ik me ook had voorgenomen om dit jaar nu wél eens een fotoalbum te gaan maken, ik wist dat ook dat project gedoemd was te mislukken, zoals elk jaar.
Arme kinderen. Mochten ze ooit het huis uit gaan, dan krijgen ze een harddrive mee met 542.532 willekeurig gesorteerde foto’s van hun jeugd. Ik hoopte nu al heel erg dat ze daar later geen trauma van zouden oplopen.
Toen ik verder groef in de berg, vond ik een heleboel werkschema’s en sheets die al sinds 2018 niets stonden te doen, van opdrachtgevers waar ik al tijden niet meer voor werkte. "Hoe krijg ik verdorie deze &%#$$@-map van mijn laptop?", vloekte ik regelmatig tegen mijn scherm omdat het verwijderen van sommige bestanden niet lukte. Ik besloot mezelf dan maar de toegang te ontzeggen, dan waren ze in ieder geval niet meer zichtbaar voor mezelf.
Prullenbak legen
Ik schoonde op, gooide leeg, herschikte en maakte nieuwe mapjes aan. Voor 2024. Ik wiste, leegde de prullenbak, en zorgde ervoor dat ik die informatie allemaal nooit meer hoefde te zien.
"Mam", vroeg Puk een paar uur later, toen ik in de keuken stond om de piepers te schillen, "heb jij nog dat recept voor mij van die ene leuke kok, die cheeseburgers, weet je wel?" "Ja, wacht maar effe", zei ik, "dat heb ik wel ergens opgeslagen."
Ik opende mijn drive. Ik keek naar vijf maagdelijk schone, gelabelde mapjes. Zonder iets erin. "Misschien toch niet. Zoek zelf het recept nog maar een keertje op op internet." Wat was het heerlijk om dát een keertje tegen mijn kind te kunnen zeggen.
Die houden we erin.