'De paaseitjes lachten naar me, en fluisterden: 'Eat me, eat me''
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week twijfelt ze bij de kassa of ze zich moet laten verleiden. "Ze zien er echt goddelijk uit."
De kerstspullen waren nog maar een minuut uit de schappen verdwenen of ze lagen er alweer in groten getale: paaseitjes. Er was nog een half vak gevuld met leuke valentijnsproducten, maar het geweld van de paaseitjes, daar kon niets tegenop. Zelfs geen roze hartjes-champagne.
Geschokt was ik al niet meer. Jarenlang zag ik verbouwereerd foto’s op sociale media voorbijkomen van feestsnoep dat veel te vroeg in de winkels lag, maar inmiddels waren we er wel aan gewend.
De eitjes lachten lief naar me. Fluisterden: "Eat me, eat me", alsof ze zó uit Alice in Wonderland waren getrippeld. De kleuren van de eitjes waren bijzonder aantrekkelijk: lichtgeel, pastelroze en -blauw. Lekker fris en zacht. Met nieuwe smaken die ik nog nooit had geprobeerd. Tompouce. Stroopwafel. Karamelzeezout.
Ik twijfelde bij het schap, dat je met geen mogelijkheid kon ontgaan. Het leek wel of het schap om de kassa’s heen was gebouwd. Je moest wel echt een ijzeren discipline hebben om geen zakje mee te grissen. Dat het half vier ’s middags was, hielp ook niet mee. "Ze zien er echt goddelijk uit", zei ik tegen mezelf.
Mezelf voor de gek houden
Maar ja. Ik was net zo lekker bezig weer met sporten. En het was nog zo vroeg in het jaar. Was dat geen heiligschennis? Zou de paashaas niet boos op me worden, als ik me nu al zou volproppen met chocolade-eitjes?
Chocoladeletters, kruidnoten met karamelsmaak, het doet me allemaal niets. Maar zo’n zakje paaseitjes is andere koek. Misschien omdat ik mezelf er zo goed mee voor de gek kan houden, zo van: joh, één eitje kan toch geen kwaad? En dan mogen Puk (12), Olle (9) en papa mooi de rest opknagen.
Ik bekeek de prachtige verpakkingen met vriendelijke kleurtjes. De belofte van lente, lammetjes en een waterig zonnetje straalde me tegemoet. Paaseitjes zouden ze eigenlijk gewoon het hele jaar door moeten verkopen, zo vrolijk werd ik ervan. Fuck it, dacht ik. Ik doe het gewoon. En griste voor ik aan de beurt was nog snel een zakje mee.
Eenmaal thuis vlogen de kinderen op de zak af. "Yes! Eindelijk een keertje!" "Hoe bedoel je?" vroeg ik. "Knettersuiker!!", riepen de kinderen in koor. "Jippie!" "Graag gedaan!", zei ik met een vies gezicht.
Toch geen chocolade-overdosis
Karamel, stroopwafel, tompouce. Allemaal prima. Maar knettersuiker, dat ging me toch net effe te ver. Had mijn onderbewuste me misschien toch nog voor een chocolade-overdosis behoed. Of de paashaas natuurlijk.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.