Waar nood is, gaan mensen vechten. Zélfs met ouderen
Volgens een anonieme briefschrijver is het voor de 84-jarige Marijke uit Leiden tijd om haar te grote woning te verlaten. Na een post hierover van haar buurman, kreeg Marijke hartverwarmende steun. RTL Nieuws-redacteur Lisanne van Sadelhoff probeert erachter te komen waarom dit verhaal zoveel losmaakte.
Een brief liet deze week zien: iets extreem gemeens is, kan iets extreem liefs aanwakkeren. Het gemene: de 84-jarige Marijke kreeg een brief van mensen uit de buurt. 'Wordt het niet tijd dat u naar het bejaardentehuis gaat? Heel veel grote gezinnen hebben zo’n huis nodig, waar u momenteel in woont. Vindt u dit zelf niet egoïstisch?'
Het lieve: een (terecht) verbouwereerde buurman zette de brief op Facebook, waarna Marijke glunderend tientallen steunbetuigingen in de vorm van bloemen, kaartjes en bonbons ontving. Wij schreven erover, en Marijke kreeg nog eens honderden berichtjes van mensen die duidelijk aan háár kant stonden.
Waar Marijke door haar anonieme buren van een voetstuk werd gedonderd – gaat u maar naar een verpleeghuis – werd ze er door mensen op sociale media gelukkig weer opgehesen. 'Er is zo weinig respect voor ouderen.' 'Schandalig dit! Als mevrouw thuis kan blijven wonen, desnoods met extra hulp: lekker blijven wonen!' 'Gelukkig dat er nog mensen zijn die deze vrouw steunen.'
Enkele assertieve lezers besloten de brief te herschrijven: 'Lieve mevrouw, u bent al op leeftijd, wij als buren dragen u een warm hart toe, als u hulp nodig heeft dan zijn wij er voor u.'
Tijd voor het bejaardenhuis
Van ouderen blijf je af – is de liefdevolle tendens. Botten kunnen slijten, iemands lijf kan aftakelen, iemands geest idem dito, maar iemands waarde bepaal je niet alleen maar aan de hand van iemands leeftijd. 'Zoiets schrijf je gewoon niet', vatte iemand samen.
Maar dat is kennelijk een misvatting. Want de anonieme buren van Marijke zijn niet de enige die zulke berichten stuurden. Meerdere Facebookgebruikers lieten weten: mijn ouders overkwam ook zoiets. Een vrouw schreef: 'Mijn moeder kreeg twee keer een brief, dat het nu wel eens tijd werd voor een bejaardenhuis. Het heeft haar heel erg veel pijn gedaan.'
Er zijn duizenden Marijkes. Maar er zijn ook duizenden mensen die misschien weleens zo’n scheef gezicht hebben getrokken bij het passeren van een groot huis waar één iemand woont. De wachttijd voor socialehuurwoningen is eindeloos. Wie een fatsoenlijk, betaalbaar huis voor het eigen gezin met baby en peuter wenst, kan daar pas in als die kinderen een jaar of 7 of 8 zijn. Het jarenlange tekort steeg dit jaar naar 390.000 woningen.
Waar tekorten zijn, kunnen mensen gaan vechten.
"Was er geen woningtekort, dan zou niemand Marijke zien als een egoïst die een huis 'bezet' hield."
De brievenschrijver werd betiteld als 'bot', 'onbeschoft', maar de boodschap tussen de regels door is een politieke. Tuurlijk heeft iedereen recht op zijn of haar eigen huis. Bovendien: Marijke wíl wel naar een verpleeghuis, maar daar is ze nog 'te gezond' voor, en er zijn nog tal van wachtenden voor haar.
Maar de nood is hoog. Te hoog. Zowel in de zorg, als op de huizenmarkt. Was er geen woningtekort, waren er geen ellenlange wachtlijsten, dan zou niemand Marijke zien als een egoïst die een huis 'bezet' hield. De brief liet vooral ook zien: een uitzichtloze situatie kan iets extreem gemeens losmaken.