Na een gebroken tienerhart koos Elmay voor 'foute' mannen: 'Verdiende geen liefde'

"Smoorverliefd was ik op mijn eerste vriendje, een lieve, leuke jongen. Ik was toen veertien, en na twee jaar maakte hij het vrij abrupt uit. Hij vond een ander meisje leuker. Dit was een klap voor mij, ik was er echt kapot van. Heel kinderlijk was ik ervan uitgegaan dat we altijd samen zouden blijven. 

Mijn puberteit was sowieso een lastige periode. Ik was erg zoekende en kon mijn emoties moeilijk plaatsen. Vanaf dat moment ging er onbewust een knop om bij mij. Ik viel alleen nog maar op mannen die ook met zichzelf in de knoop zaten en met wie het nooit echt iets kon worden. Het was het startsein van een kat-en-muis spel van aantrekken en afstoten, dat jarenlang aanhield."

"Het gekke is: ik heb vanuit huis een goed voorbeeld gehad. Mijn ouders zijn nog altijd heel gelukkig getrouwd. Ik weet dus hoe een gezonde relatie eruitziet. Maar nu zie ik in dat de breuk met mijn eerste vriendje er destijds stevig heeft ingehakt. Voor mijn gevoel werd ik zomaar ingeruild. Daarna ging ik aan mezelf twijfelen en had ik weinig zelfvertrouwen. Door die ene ervaring had ik mezelf ervan overtuigd dat ik niet 'zomaar' liefde verdiende en daar hard voor moest werken.

Ik viel op onbereikbare, 'moeilijke' types. Mannen die in mijn ogen spannend en anders waren, veel aandacht kregen van andere vrouwen en waar ik mijn best voor moest doen. Die een uitdaging waren, kortom. Muzikanten, kunstenaars, een militair die veel weg was. Als ik zo'n soort man als scharrel had gescoord, voelde dat als een overwinning. Een bevestiging dat ik er wel toe deed en die gewilde 'catch' kon krijgen. Ik riep ook heel hard dat ik - omdat ik zelf best aanwezig ben en niet op mijn mondje ben gevallen - gewoon tegengas nodig had, anders zou ik er overheen walsen. Met het gevolg dat mijn korte relaties vaak heftig waren, met knallende ruzies waarbij het hard tegen hard ging."

Altijd drama

"Nu realiseer ik me dat ik toen helemaal niet gelukkig was. Ik kom uit een klein dorp met ongeveer achthonderd inwoners, het is ons kent ons en je moet vooral 'normaal' doen. Ik ben een expressief en creatief type, ik paste niet in die omgeving. In mijn vriendjes zocht ik een opvulling. Zij waren spannend, en dus werd mijn leven door hen ook spannend, zo hoopte ik althans. 

Vaak waren het mannen die er goed uitzagen, veel reisden en niet vies waren van een feestje. Maar ook: die vreemdgingen, vaak onbereikbaar waren en lak hadden aan afspraken. Dat triggerde bij mij weer needy, ongezond gedrag, dat eindigde in talloze nachtelijke telefoontjes, huilbuien en elkaar tóch weer opzoeken. Nooit waren de relaties transparant, altijd was er drama. Logisch, als je je keer op keer inlaat met 'foute mannen'. Die term vind ik trouwens niet kloppend. Die mannen waren heus niet fout, onze dynamiek was gewoon slecht. Het is zo makkelijk om de man de schuld te geven, maar ik had er ook een aandeel in."

Toxische relaties

"Deze relaties waren doodvermoeiend, ze slurpten energie. In het begin vonden mijn vriendinnen de juice wel leuk, iedereen zat in een fase waarin het rommelde in de liefde. Maar na verloop dat tijd kregen mijn vriendinnen stabiele, fijne relaties en dat gunden ze mij ook. In die tijd had ik half iets met een man die steeds terugging naar zijn ex en geen duidelijke keuze maakte. Mijn vriendinnen zeiden dat ik hem moest blocken en dat ik beter verdiende. 

Ik werd inmiddels bijna dertig, dat vond ik nogal een ding. Vroeger dacht ik dat ik op die leeftijd alles prima op de rit zou hebben: een leuke man, samenwonen en alles wat daarbij hoort. Maar dat was dus niet zo, ik zat in een negatieve spiraal waarin ik juist steeds de bevestiging kreeg dat ik niet leuk en interessant genoeg was voor de mannen die ik wilde. Ik werd bang om alleen over te blijven en nooit ware liefde te kennen. Toen kwam het besef dat ik de jarenlange fase van toxische relaties die gedoemd waren te mislukken, echt moest afsluiten."

Pijnlijk besef

"Ik schrijf al mijn hele leven gedichten en in dagboeken. Over die laatste liefde schreef ik een gedicht, en toen voelde ik heel sterk dat ik er zó klaar mee was. Dat bracht me op het idee om een dichtbundel te maken over mijn relaties. Ik struinde door mijn oude dagboeken, herlas mijn teksten en leerde daar veel van. Ineens zag ik heel duidelijk het patroon waarin ik steeds hetzelfde deed. Een pijnlijk besef. Ik schreef en herschreef, tot mijn boek Duizend stukjes liefde compleet was. Het is een ode aan mijn liefdesverdriet. Schrijven werkte helend en helpend, ik begrijp mezelf en mijn patronen nu beter. Ik voel me niet meer schuldig over mijn keuzes die wellicht niet zo handig waren, ik schaam me er ook niet voor. Blijkbaar had ik deze lessen nodig.

Sinds twee jaar heb ik een fijne, lieve partner. Dankzij hem ervaar ik hoe het is om in een gezonde relatie te zitten, waarin ik goed ben zoals ik ben. We hebben net samen een huis gekocht en ik heb zin in onze toekomst samen. Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat een leuke man de oplossing is voor alles. Ik ben gelukkig doordat ik aan mezelf heb gewerkt en omdat ik betere keuzes ben gaan maken. Daar ben ik trots op. No way dat ik ooit terugga naar mijn patroon van vroeger. Nooit meer wil ik een toxische relatie met een 'foute man'. Ik weet nu dat mij dat niets oplevert, in tegendeel. Naarmate ik mezelf leuker ging vinden, gunde ik mezelf ook leuke, mooie ervaringen. En daar ben ik heel blij mee."