'Goed dat we nog niet op vakantie zijn, anders hadden we bij thuiskomst gebraden ekster gehad'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week hoort ze iets door de schoorsteen vallen. "Het is vast pijnlijk, maar je moet gewoon even hard aan zijn pootjes trekken."
"Er komt een gek geluid uit de schoorsteen", zei Puk al liggend vanuit haar bed, met haar mobiele telefoon boven haar hoofd in haar handen geklemd. "Hmm", reageerde manlief. Ik had het ook gehoord, dacht nog even dat het de wasmachine was, en liep naar de schoorsteen.
Daar was het goed te horen. Heel duidelijk. "Er zit iets in de schoorsteen!", gilde ik door het huis voor iedereen die het wilde. Manlief kwam naar beneden en had, heel praktisch, meteen zijn zaklamp meegenomen. Ik scheen de schoorsteen in. "Er zit een vogel, hij kan er niet uit", zei ik. De schoorsteen maakte een knik, naar boven vliegen ging blijkbaar niet.
Olle volgde intussen alle instructies van zijn vader op om een vuilniszak te pakken en ducttape. Geen idee waar de ducttape voor nodig was, maar ik wist wel van MacGyver dat je er de hele wereld mee kon redden, dus vast ook een vogel. Manlief maakte een soort netje onder de schoorsteen, die hij vastplakte met de tape. "Zodat die vogel zo meteen niet zwart van de roet door het huis gaat vliegen." Slim.
Lief en zachtjes praten
Ik voelde of ik de vogel kon pakken, maar mijn armen bleken te kort. Manlief nam het over, het moest net lukken de vogel door één kant van het afsluitklepje naar buiten te krijgen. "Hij zit op mijn hand", zei hij. Olle begon te huilen. "Misschien gaat het arme vogeltje dood."
Ik zei dat het vogeltje niet dood ging, maar dat we wel beter zachtjes en lief tegen het vogeltje konden praten, zodat-ie ons vertrouwde. "Kom maar vogeltje", ging Olle verder, zijn paniek stoer onderdrukkend. "Trek 'm gewoon hard aan zijn pootje naar beneden", instrueerde ik. We moesten toch wat.
Manlief probeerde het, maar de vogel pikte hem. "Wil-ie niet", was het antwoord. "En nu?" "Gewoon blijven proberen", zei manlief. Het vogeltje bleef op zijn hand liggen, en begreep dat-ie door dat ene gaatje naar buiten moest. Alleen: hoe? Na een tijdje wist-ie het. Hij draaide zijn lijfje, manlief kon ’m rustig naar buiten tillen, zette 'm in de zak en liep snel met de zak naar buiten. "Dag vogeltje", zwaaide Olle hem opgelucht.
Gebraden ekster
"Fijn dat we nog niet op vakantie zijn, anders was dat vogeltje daar doodgegaan en hadden we van niets geweten tot we de open haard aan zouden doen. En dan hadden we een gebraden ekster gehad", zei ik, terwijl ik de ducttape van de schoorsteenmuur peuterde.
Olle keek me boos aan en ging naar buiten, om de ekster nog een keertje opgelucht na te zwaaien.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.