Laura kreeg anderhalf jaar na de dood van haar man hun dochter: 'Slaap wel, papa daar'

Het was een 'coup de foudre', zegt de Vlaamse Laura Verhulst. Toen Kobe en Laura elkaar ontmoetten via gemeenschappelijke vrienden – zij 18, hij 21 – waren ze vrijwel direct stapelverliefd. "Het was alsof ik mijn soulmate had gevonden", vertelt ze nu. "Kobe was het helemaal voor mij. We waren twee handen op één buik. Mensen denken soms dat ik het verleden romantiseer, en natuurlijk maakten we weleens ruzie, maar wat wij hadden was echt heel zeldzaam. Dat realiseer ik me nu meer dan ooit."

Na zeven jaar vraagt Kobe haar ten huwelijk en trouwen ze, klaar voor een lang en gelukkig leven samen, tot de dood hen scheidt. Hoe kunnen ze bevroeden dat die dood al zo snel zal komen?

Alarmerende klachten

Nog geen twee jaar later wordt hun geluk ruw verstoord als Kobe ziek wordt. Tijdens de eerste coronagolf krijgt hij klachten, een beklemd gevoel op zijn borst. Omdat Kobes moeder eerder het syndroom van Tietze heeft gehad, een aandoening waarbij het kraakbeen van de ribben ontsteekt, gaat zijn huisarts ervan uit dat hij hetzelfde heeft. Maar als hij in de daaropvolgende maanden ook nog eens tien kilo afvalt, blijkt er iets veel ernstigers aan de hand. 

"Na verder onderzoek kregen we te horen dat Kobe leed aan een zeldzame vorm van maagkanker. De pijn op zijn borst bleek afkomstig van een doorgegroeide tumor naar zijn slokdarm."

In eerste instantie is er nog hoop: de kanker zou te behandelen en te genezen zijn. Hoewel de diagnose hen volledig uit het veld slaat, rekent Laura op een goede afloop. "Het moest goedkomen. Dat kon toch niet anders, op zijn leeftijd?" Kobe gaat direct de medische molen in, met een operatie en chemotherapie. 

Maar vóór de chemotherapie krijgen Laura en Kobe de boodschap dat als ze ooit nog kinderen willen, het nu het moment is om daar stappen voor te nemen. Chemotherapie kan namelijk leiden tot verminderde vruchtbaarheid. "Tot dan toe hadden we het nauwelijks over onze kinderwens gehad. Nu moesten we wel." 

Ze besluiten zaadcellen van Kobe te laten invriezen voor de toekomst: baat het niet dan schaadt het niet. "De focus lag eerst op beter worden; met die kinderwens zouden we na de kanker misschien eens aan de slag gaan."

-de tekst loopt door na de Instagrampost-

Maar al snel wordt duidelijk dat er voor Kobe nooit meer een tijd 'na de kanker' zal komen. Zijn ziekte blijkt zeer agressief en reageert niet goed op de behandelingen. In oktober 2021 krijgt Kobe te horen dat artsen niets meer voor hem kunnen doen. Ergo: hij heeft niet lang meer te leven. Dat verpletterende besef maakt de kinderwens die het stel letterlijk en figuurlijk in de ijskast heeft gezet, plots heel acuut. 

Nu of nooit

Het is nu of nooit. In de wetenschap dat Kobe zijn toekomstige kind nooit zal ontmoeten, besluiten ze er toch heel bewust voor te gaan. "Kobe vond troost in de gedachte dat onze toekomstplannen niet tegelijk met hem zouden verdwijnen. Voor hem was het ook fijn en hoopvol om het over iets anders te kunnen hebben dan over zijn ziekte en de dood. We konden praten over nieuw leven, al zou hij daar zelf nooit kennis van nemen." 

Samen zetten ze de eerste stappen richting een fertiliteitstraject. Kobe geeft officieel toestemming voor het postuum gebruik van zijn zaad, ze bedenken samen een naam en Kobe ontwerpt een geboortekaartje voor zijn ongeboren kind. "Confronterend, maar ook zo waardevol dat we dat nog samen hebben kunnen doen."

Loodzware periode

In december 2021 overlijdt Kobe, een jaar na zijn diagnose. Voor Laura breekt dan een loodzware periode aan. Enerzijds voelt ze dat ze geen tijd te verliezen heeft om haar – of beter: hun – kinderwens in vervulling te laten gaan, omdat in België zaad- en eicellen van overleden partners dan nog tot maximaal twee jaar na hun overlijden mogen worden gebruikt. 

Anderzijds is ze lamgeslagen van verdriet en mág ze het eerste half jaar na Kobes dood wettelijk gezien niet eens beginnen aan een fertiliteitstraject met zijn zaad. "En begrijp me goed: dat had ik ook niet gewild. Een half jaar is wel het minimale wat je nodig hebt om de realiteit te laten inzinken dat je partner is overleden en niet meer terugkomt."

Laura wil er zeker van zijn dat ze een kind op de wereld zet met de juiste intenties, niet alleen omdat ze dat nu eenmaal zo heeft afgesproken met Kobe. 

"Zo’n beslissing moet je niet overhaast nemen. Ons ongeboren kind mocht niet gebukt gaan onder ons verleden, dus ik ben goed bij mezelf nagegaan of ik dit écht wilde. Helemaal omdat sommigen hun bedenkingen hadden bij ons voornemen; dat zet je toch aan het denken. Maar ik wist zeker dat ik mama wilde worden, en dat doen met de man die ik tien jaar lang zo graag had gezien, voelde als de enige juiste keuze."

Race tegen de klok

De wettelijke bedenktijd komt dus niet ongelegen, toch stuit het moraliserende van de regel Laura tegen de borst. Zeker omdat ze daardoor in een race tegen de klok wordt gedwongen. Na het half jaar 'verplichte rouw' heeft ze immers nog maar anderhalf jaar de tijd om zwanger te raken van haar geliefde Kobe. 

"Dat is niet heel lang als je bedenkt dat je maar één kans per maand hebt. En als het al raak is, is er ook nog een aanzienlijke kans op een miskraam, waarna je weer van voren af aan moet beginnen. Ik voelde een enorme tijdsdruk ­– precies wat je niet wil als je al kwetsbaar bent."

-de tekst loopt verder onder het kader-

Bakken als troost

Laura, die in Gent de bakkerij Madam Bakster oprichtte, vond na het overlijden van Kobe veel troost in haar hobby: bakken. “Ik merkte dat bakken me hielp bij het verdriet. Het heeft iets meditatiefs en tegelijkertijd trekt het je in het hier en nu. Het is voor mij bijna een vorm van zelfzorg.” 

En daarin is ze lang niet de enige, besefte ze gaandeweg. “Dat blijkt wel uit het feit dat zoveel mensen in de coronatijd zelf zuurdesembroden zijn gaan bakken. Mensen zoeken houvast in kleine hobby’s, omdat de wereld zo complex is geworden.”

Het bracht haar op het idee voor een nieuw bakboek. ‘Bakken vol gevoel’ gaat over het therapeutische effect van bakken. “Het is opgedeeld in vier emoties: vreugde, angst, verdriet en woede. Het is de bedoeling dat je bij elk recept de bijbehorende emotie verkent en voor jezelf de link tussen bakken en mentale gezondheid onderzoekt. Denk bij woede bijvoorbeeld aan deeg dat je heel hard moet kneden, of een crêpe suzette die je moet flamberen. Niet dat je na het maken daarvan minder boos zult zijn, maar het gaat erom dat je via bakken ruimte kunt maken voor je emoties. Ik heb zelf gemerkt dat dat bij rouwverwerking echt nodig is. Als je je emoties wegduwt, komen ze harder terug."

Mede dankzij inspanningen van Laura is de termijn in België voor het gebruik van ei- en zaadcellen van overleden partners nu opgerekt tot vijf jaar. Voor Laura zelf blijkt de anderhalf jaar uiteindelijk voldoende. Omdat artsen de kans van slagen bij inseminatie laag achten – er is weinig materiaal, en de kwaliteit is ook niet denderend – mag ze gelijk een ICSI-traject in, een soort ivf. 

"Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat ik er alleen in stond, omdat Kobe van tevoren zo betrokken was geweest bij het proces. Al was het in de wachtzaal bij de fertiliteitskliniek wel confronterend om daar in mijn eentje te zitten tussen alle stellen."

Bij de tweede poging is het raak. Een bitterzoet moment, want Kobe is er niet om het mee te vieren. "Veel mensen vroegen me: ga je hem niet extra missen als je bevallen bent van zijn kind? Je kunt nooit helemaal voorspellen welke emotie de overhand krijgt. In het begin van de zwangerschap was ik nog heel angstig voor wat komen ging, maar gedurende die negen maanden verdween de context steeds meer naar de achtergrond en begon ik meer en meer uit te kijken naar de vreugde die een kind zou brengen."

Bovendien was Laura tijdens de zwangerschap 'goed omringd'. "Door mijn familie, die van Kobe en door vrienden. De dankbaarheid zwanger te zijn was groter dan het verdriet, dus ik heb belangrijke zaken als echo’s niet als eenzaam ervaren. Bij mijn bevalling werd ik bijgestaan door een geweldige vroedvrouw en een goede vriendin."

Aster

Dochter Aster werd anderhalf jaar na de dood van Kobe geboren. Ze is inmiddels 20 maanden. "Dat zij er nu is, betekent ontzettend veel voor me. Ik ben een nieuw hoofdstuk begonnen als mama. Hij zal altijd Asters papa zijn, in die zin is zij een brug naar het verleden, die Kobe een permanent plekje geeft in het heden." 

Of Aster op Kobe lijkt, vindt Laura moeilijk te zeggen. "Fysiek lijkt ze heel erg op mij maar ook op Kobes zus. Ze heeft zijn ogen. Qua gedrag merk ik dat ik echt zelden nadenk of ze op hem lijkt. Ze is vooral haar eigen persoontje."

Elke avond voordat Aster gaat slapen, zingen ze een liedje. "'Slaap wel papa hier, slaap wel papa daar.' Zo maakt hij op dagelijkse basis deel uit van ons gezin. Dat vind ik een fijn idee."

Nieuwe liefde

'Papa hier'? Dat is de nieuwe liefde in het leven van Laura. "Ik heb hem twee weken voor mijn bevalling leren kennen. Het was even zoeken voor mij om een nieuwe relatie aan te gaan na alles wat er is gebeurd, inmiddels hebben we ons evenwicht gevonden. Aster noemt mijn partner papa, maar we babbelen dagelijks over haar andere papa Kobe; hij hoort er gewoon nog bij."

Het leven lacht Laura voorzichtig weer toe. Ze durft zichzelf zelfs bijna gelukkig te noemen. 

"Vroeger kon ik oprecht zeggen dat ik dolgelukkig was, nu zou ik het eerder omschrijven als tevreden. Mijn naïviteit ben ik voorgoed kwijt. Ik ben op mijn pootjes beland, maar dat neemt niet weg dat het gemis van Kobe er altijd zal zijn."

Hoe werkt dit in Nederland?

In Nederland zijn de regels anders dan in België. Hier wordt geadviseerd na een overlijden twee jaar te wachten voordat je aan een fertiliteitstraject begint, maar dat is niet verplicht. Nederland stelt ook geen eindtermijn. Wel moet iemand (net als in België) zelf schriftelijk toestemming geven voor gebruik van zaadcellen, eicellen of embryo’s na diens overlijden. 

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.