Bibi's beste vriendin overleed onder verdachte omstandigheden: 'Ik kan het niet afsluiten'

"Mariska was open, vriendelijk, hilarisch en bloedmooi met haar donkere haar, grote ogen en prachtige figuur – al vond ze zelf van niet. Zelfs als ze boos was, was dat grappig want dat paste helemaal niet bij haar. Ze was heel toegankelijk, mensen wilden graag bij haar zijn. Al bijna zeventien jaar is ze nu dood, maar ik kan haar nog zó voor me halen. Mariska staat in mijn hart gegrift."

"In het eerste jaar van de pabo ontmoette ik Mariska. We hadden meteen een klik. Dat zat ‘m vooral in onze humor: ik kan heel droog zijn, Mariska erg naïef op een leuke manier. We hadden hetzelfde doel: juf worden en mensen helpen. Al snel waren we beste vriendinnen. Toen haar ouders gingen scheiden en Mariska en haar zusje Amanda door omstandigheden zowel niet bij hun vader als hun moeder konden wonen, zei mijn moeder dat zij wel bij ons mochten komen. We hadden toch een slaapkamer over, daar konden zij logeren."

Als zussen 

"Vanaf dat moment deden we alles samen: Sex and The City kijken, shoppen, koken en stappen. We waren als zussen. Na zes maanden kregen Mariska en Amanda dankzij een urgentieverklaring een eigen huisje, waarvoor we spullen regelden en alles verfden. Daarna was ik praktisch altijd daar. Na het stappen ging de frituurpan aan en de volgende dag lekker uitslapen en brak op de bank hangen."

"'Jouw achtertuin is nog te ver voor jou', grapte Mariska vaak. Ik bleef graag thuis, zij was avontuurlijk en reisde graag, ook alleen. Mariska liep tijdens onze opleiding stage in een kindertehuis in Colombia, ik begreep daar niets van. Na ons afstuderen ging ik aan het werk op een basisschool in de buurt, maar Mariska besloot een lange reis te maken door Zuid-Amerika in haar eentje."

Duiken in Honduras

"Net in die periode hadden we door een stomme ruzie even geen contact met elkaar. Via haar reisblog volgde ik haar. Uiteindelijk kwam ze in Honduras waar ze wilde leren duiken, daarna was ze van plan om naar Colombia te gaan om het kindertehuis op te zoeken waar ze eerder was geweest. 

Ik vond het geen fijn idee dat zij als meisje daar alleen was, maar door haar blogs en vrolijke reisfoto’s kreeg ik er toch vertrouwen in. Ik gunde haar de wereld."

"Ik was hoogzwanger en had mijn babyshower, toen mijn broertje mij belde. Huilend riep hij dat Mariska dood was. 'Dat kan niet, ze heeft gisteren nog een blog geplaatst', riep ik uit. Vanaf dat moment kreeg ik een black-out, ik weet alleen nog maar dat ik op bed ging liggen. 

De volgende dag reed ik naar haar zusje Amanda. Het eerste wat ze tegen mij zei, is dat Mariska het goed had willen maken met mij. Dat was zó fijn om te horen. Nog altijd baal ik dat we elkaar door koppigheid en boosheid een tijdje niet spraken. Een pijnlijke les en bij mij thuis is dan ook de regel dat niemand boos de deur mag uitgaan."

Schedelbasisfractuur

"In eerste instantie wisten we weinig, alleen dat Mariska overleden was. Daarna kregen we te horen dat er verdachte omstandigheden waren. Later was het volgens de politie in Honduras moord. Mijn lieve vriendin was overleden in het huis van haar Britse duikleraar. 

Volgens hem was Mariska voorover gevallen in de badkamer waarbij ze haar voortand had afgebroken. Hij beweerde dat ze niet naar een tandarts wilde – dit kan ik moeilijk geloven want Mariska was juist heel trots op haar mooie gebit. Korte tijd daarna haalde ze ineens geen adem meer en is hij haar gaan reanimeren."

"Maar buren hebben gezien dat Mariska naakt was en toen al donkere lippen had. De duikleraar is met haar naar het ziekenhuis gereden, waar hij haar gedumpt heeft en meteen is weggegaan. Hij zegt dat ze toen nog leefde, het ziekenhuis zegt van niet. 

Uit de autopsie bleek dat Mariska een schedelbasisfractuur op haar achterhoofd had. Hoe kan dat, als je voorover valt? Ook had ze afweerwonden en plekken op haar gezicht, armen en rug. Mijn gevoel zei meteen dat er niets van klopte."

Dubbel paspoort 

"Zo veel tegenstrijdigheden zaten er in zijn verhaal, en dat vond de politie ook. Ze wilden de duikleraar nog eens ondervragen en namen zijn paspoort af zodat hij niet kon vluchten. Maar ze wisten niet dat hij naast de Engelse ook de Australische nationaliteit had en dus een dubbel paspoort bezat. Met dat paspoort is hij meteen naar Australië gevlogen en die leveren geen burgers uit aan Honduras. 

"Ondertussen waren wij aan het wachten op het lichaam van Mariska, dat pas na zes weken in Nederland aankwam. Van de stress begonnen mijn weeën vroegtijdig, gelukkig zette de bevalling niet door en kon ik bij haar uitvaart zijn. 

Het was vreselijk om haar kist te zien staan en te beseffen dat mijn beste vriendin daarin lag. Niet te bevatten, ook omdat ik nooit afscheid van haar heb kunnen nemen."

Peter R. de Vries 

"Dat Mariska dood was, was al vreselijk. Maar dat haar familie en ik niet wisten wat er precies gebeurd was, maakte het nog moeilijker. De duikleraar weigerde antwoorden te geven, ondanks pogingen van de politie. Peter R. de Vries vond het ook een verdachte zaak en beet zich erin vast. Hij zocht de duikleraar op in Australië, maar werd niet te woord gestaan. Sterker nog: er werd aangifte tegen hem gedaan. 

Dit alles maakt de duikleraar in mijn ogen nog verdachter. Als je niets hebt misdaan, kun je toch gewoon vertellen wat er is gebeurd en onze vragen beantwoorden? Dan wil je toch van de daken schreeuwen dat je onschuldig bent?"

"Al bijna zeventien jaar zitten Mariska’s dierbaren in het ongewisse. Dat vreet aan mij. Amanda en ik vermoeden dat de duikleraar avances of iets dergelijks naar Mariska maakte, maar dat zij er niets van wilde weten. En dat het toen uit de hand gelopen is bij een worsteling."

Noodlottig ongeval

"Kelly de Vries, de dochter van Peter, stortte zich op de cold case van Mariska. Vorig jaar september hadden we een gesprek met de politie, we hoopten allemaal op een doorbraak.

Maar we kregen te horen dat de duikleraar nog altijd niet meewerkt aan het onderzoek. En dat de politie inmiddels toch uitgaat van een noodlottig ongeval, maar dat 'moord niet valt uit te sluiten'. Oftewel: we weten nog niets en het dossier wordt gesloten. Ik heb staan vloeken en tieren, ik voelde me zo in de steek gelaten."

"Nog altijd is het een open einde. Daardoor is het lastig om hiermee te leven, ik kan het niet afsluiten. Als ik bij Mariska’s graf sta, denk ik: waarom nou toch? Haar dood is zo zinloos. Ergens hoop ik dat het een ongeluk is geweest, dan heeft ze minder angst of pijn gehad."

Diepe sporen achtergelaten 

"Mariska’s dood heeft diepe sporen achtergelaten. Ik ben overbezorgd naar mijn kinderen toe. Als mijn zestienjarige dochter een kwartier te laat thuis is, haal ik allerlei rampscenario’s in mijn hoofd. Ik weiger alleen maar in angst te leven en wil geloven dat er meer goede dan slechte personen op deze wereld zijn, maar dat is keihard werken. 

Met Amanda ben ik heel close. Als we samen zijn, ontbreekt altijd de derde persoon. Dat gemis is bijna tastbaar. Vaak hoor ik dat ik het een plek moet geven, maar dat doe je met een kast, niet met zo’n groot verlies. Dat ik Mariska nooit meer kan vasthouden of een knuffel kan geven, doet me zo’n verdriet. Dat deden we vaak. Ook midden op de dansvloer, dat maakte ons geen bal uit. 

Volgend jaar ga ik trouwen. Dan staan daar symbolisch twee lege stoelen: eentje voor mijn overleden eerste man en eentje voor Mariska. Ook dan wordt ze gemist."

Op Bibi’s Instagram-account staat meer info over Mariska en de schoollezingen die Bibi geeft. 

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle.