'Als toerist was ik nogal een attractie': zij belandden tijdens hun vakantie in het ziekenhuis

"We kregen een halve apotheek mee naar huis"

De dochter van Ayla Zasburg (33) liep een oog- en oorinfectie op van een zwembad op Bali.

"Zoals elk jaar gingen we ook dit jaar op vakantie naar Azië. De keuze was deze keer gevallen op Bali. Het zou de laatste vakantie met z’n drieën worden, want ik was zwanger van ons tweede kind. Om zoveel mogelijk te zien, hadden we vier verschillende hotels en homestays geboekt. 

Het laatste hotel moest het hoogtepunt van de vakantie worden: het was een luxe resort met een groot waterpark. Daar had onze dochter Anna (5) zich natuurlijk erg op verheugd. Glijbanen, waterspuiten, het leek haar helemaal geweldig. Maar eenmaal daar aangekomen, bleek het waterpark dicht vanwege onderhoud. Daar baalden we best wel van."

"Groot was de vreugde bij Anna toen het na drie dagen toch onverwacht openging. Ze was niet uit het water weg te slaan en had het precies zo leuk als we hadden gehoopt. Tot ze ’s avonds klaagde over oorpijn. Ik dacht eerst dat er een beetje water in was blijven zitten en maakte me weinig zorgen. Maar toen ze de volgende ochtend wakker werd met dikke ogen, een opgezwollen gezicht en nog meer oorpijn, zijn we toch maar even naar de dokter gegaan. Op aanraden van het hotel gingen we naar een privékliniek."

Hoge concentratie chloor

"In eerste instantie liepen we daar vanaf de straat doodleuk de operatiekamer in; dat was niet helemaal de bedoeling. We moesten kennelijk een deurtje verder zijn. De wachtkamer van de kliniek zat vol met mensen, maar wij waren direct aan de beurt. Nadat een arts Anna had onderzocht, constateerde hij een oog- en oorinfectie. Waarschijnlijk door een hoge concentratie chloor of schoonmaakmiddelen in het zwembad. Ze zal er wel gevoelig voor zijn, want het hotel had er verder geen klachten over ontvangen."

"In de kliniek kregen we vijf verschillende medicijnen mee. In Nederland krijg je misschien één middeltje, hier gelijk een halve apotheek. En omdat alles in gebrekkig Engels werd uitgelegd, had ik geen idee wat het precies was. Voor de zekerheid heb ik nog even onze eigen huisarts gebeld, om te overleggen of het allemaal geen kwaad kon. En we hebben via ChatGPT opgezocht wat ze nou precies voorgeschreven had gekregen. Antibiotica, zalf, oogdruppels… Het leek allemaal oké en het hielp: anderhalve dag later was ze weer opgeknapt. 

Maar zwemmen zat er de rest van de vakantie niet meer in helaas, want dat mocht ze twee weken niet doen. Dat was een domper. Gelukkig gebeurde het aan het eind van de vakantie, al was het niet helemaal de afsluiter die we ons hadden voorgesteld."

"De arts vroeg of hij gereanimeerd mocht worden"

De zoon van Yvonne Bijkersma (46) kreeg in Marokko een hevige epileptische aanval, vlak voordat ze het vliegtuig in zouden stappen. 

"Mijn moeder, mijn twee zoons en ik zaten in februari op de luchthaven te wachten om te kunnen boarden voor onze vlucht naar huis. Net toen we in de rij wilden gaan staan, ging het mis. Mijn jongste zoon, toen 17, kreeg een epileptische aanval. Die krijgt hij wel vaker, maar het was al een hele tijd niet gebeurd en pas één keer eerder op vakantie."

"Hij werd blauw, stopte met ademen en was helemaal van de wereld. Omstanders alarmeerden meteen het luchthavenpersoneel, maar het duurde erg lang voordat er hulp op gang kwam. Ik denk dat we wel twintig minuten hebben moeten wachten. En tegen die tijd was Dinand (niet zijn echte naam, op verzoek van de zoon van Yvonne, red.) alweer uit het insult. 

Nou hop, dat vliegtuig in, dacht ik. Maar daar dacht de crew van de luchtvaartmaatschappij anders over: die wilden hem niet meenemen. Ook niet na mijn tegenwerpingen dat Dinand nog nooit twee aanvallen na elkaar had gehad. We besloten mijn moeder wel mee naar Nederland te sturen; onze bagage was immers al ingeladen en ik wisten niet zeker of haar reisverzekering de kosten zou dekken."

Met de ambulance tegen het verkeer in

"Dinand, die nog steeds wat warrig was, hadden we in een rolstoel gezet. En terwijl hij daar zat, kreeg hij zowaar toch een tweede aanval. De ambulance die eerder was opgeroepen kwam net aanrijden, dus die heeft ons met gillende sirenes meegenomen. Ik zat achterin bij Dinand op een smal plankje. Hij lag niet vast, ik moest hem samen met de ambulancebroeder tegenhouden. En we reden tot mijn schrik tegen het verkeer in omdat Marokkanen, zo werd ons verteld, niet aan de kant gaan voor ambulances. De rit duurde gelukkig maar 8 minuten. Het was behoorlijk spannend.

Eenmaal in de kliniek schokte Dinand nog en werd hij direct meegenomen. Wij konden niets anders doen dan wachten. Toen we op een gegeven moment weer bij hem mochten, vroeg een arts of hij gereanimeerd mocht worden als hij nog een aanval zou krijgen. Van die vraag schrok ik wel even: zijn hart stopt nooit, hij stopt alleen met ademen."

"Dinand zag er niet goed uit. Hij werd opgenomen op de intensive care. Wij mochten niet bij hem blijven en werden naar een hotel gestuurd. Heel naar, want ik wist dat hij totaal in de war zou zijn als hij bijkwam. Dat gebeurde ook precies. Om 5 uur ’s nachts werd hij wakker. Hij had geen idee waar hij was, vroeg naar mij, en verstond geen woord van het Franse personeel. Die ervaring is heel heftig voor hem geweest. Tot wij drie uur later bij hem kwamen, heeft hij gedacht dat we hem in de steek hadden gelaten. 

Uiteindelijk zijn we een week langer in Marokko gebleven dan gepland. Een dag na de aanvallen ging het weer prima met Dinand. Die maakte er nu grapjes over, dat hij toch maar mooi een week extra vakantie voor ons heeft geregeld."

Drie vakanties, drie ziekenhuizen

"Dinand is dit jaar sowieso een pechvogel op vakantie. Drie weken voordat we naar Marokko gingen brak hij zijn arm in Oostenrijk, en in juli ging hij op Kreta op een zee-egel staan. Alle drie de keren dat hij dit jaar op vakantie is geweest, heeft hij een ziekenhuis van binnen gezien."

"Vanwege zijn epilepsie ga ik altijd extra voorbereid op reis. Ik neem informatie mee in verschillende talen, over wat hij heeft, welke medicijnen hij gebruikt en wie zijn arts is. Ik zoek van tevoren ook uit waar het beste ziekenhuis is. Alsnog is het stressvol. Toch wil ik het reizen er niet om laten: de epilepsie beheerst ons leven al zo, dat ik niet ook nog op de vakanties wil inleveren."

"De reisorganisatie mocht ik niet aanklagen, de betreffende kameel wel"

Suzanne Kooiman (43) viel in Egypte van een kameel en kwam in een ziekenhuis terecht dat qua hygiëne nogal wat te wensen overliet.

"Als je drieënhalve week op groepsreis bent in Egypte, hoort een ritje op een kameel er natuurlijk bij. Dus daar gingen we, met z’n allen. Maar we waren nog geen vijf minuten onderweg of de kameel waarop ik zat, sloeg op hol. Misschien schrok hij van iets of was hij op iets scherps gaan staan. 

Wat het ook was, hij begon rare bokkensprongen te maken en ik had geen schijn van kans. Ik werd van zijn rug afgeworpen en belandde plat op mijn rug, op een vrij harde ondergrond. Het was zo’n harde klap dat ik die ook op mijn borst voelde."

"De ambulance werd opgeroepen en die nam me mee. Ik was niet levensbedreigend gewond, maar we mochten alle checkpoints langs de weg passeren zonder te worden gecontroleerd door de zwaarbewapende militairen daar. Dat had de Egyptische reisleidster die me begeleidde nog nooit meegemaakt: ze schaterde het uit naast me. 

In het ziekenhuis waar we vervolgens terechtkwamen, in een dorpje in een oase in de woestijn, wist ik niet wat ik zag. Ik had heus wel verwacht dat het er anders aan toe zou gaan dan in een westers land, maar dat de hygiëne zó ver te zoeken was, daar was ik wel enigszins door in shock."

Stront, katten en mieren

"In het toilet zat de stront op de muren en je kon je handen niet wassen omdat er geen stromend water uit de kraan kwam. Ook liepen er gewoon katten door het ziekenhuis en zag ik rijen hardwerkende mieren in colonnes over de muren trekken. Een lift was er ook niet, dus ik moest door een aantal sterke mannen de trap op worden gedragen op een brancard."

"Ik bleek gelukkig weinig te mankeren, maar ze wilden me wel een nachtje daar houden ter observatie. Dat namen ze alleen wel heel letterlijk: de hele nacht door kwamen er mensen mijn kamer binnen om me te zien. Als buitenlandse toerist was ik nogal een attractie daar. 

Voordat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, werd me nog verteld dat ik de organisatie van de tocht niet kon aanklagen, maar wel de betreffende kameel, als ik dat wilde. Dat heb ik maar laten zitten, haha. Al met al een bijzondere gewaarwording en een ervaring die ik niet snel zal vergeten."

Waar is het ziekenhuis?

"Sindsdien ben ik me bewuster van wat er kan gebeuren op reis. Ik sta nu meer stil bij waar ik naartoe ga, en waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is als er wat gebeurt. Een ongeluk zit in een klein hoekje, weet ik inmiddels. Gelukkig is het bij mij met een enorme sisser afgelopen."

Klik hier voor meer Lifestyle