'Ze straalde, tot haar lichaam op was': Joep verloor zijn Jaimy, maar maakte haar droom waar

Slecht functionerende longen. Infecties. Een hartstilstand. Kanker. Nog een keer kanker. Een dubbele beenbreuk. De meeste mensen zouden er totaal moedeloos van worden als dit ze allemaal overkwam. Jaimy niet. Die bleef stralen, genieten, het mooie zien, soms tegen de klippen op. 

Tegenslag na tegenslag raapte ze zichzelf weer bij elkaar en ging ze optimistisch de (oneerlijke) strijd aan. Tot haar lichaam niet meer kon. Vorig jaar augustus overleed ze op 32-jarige leeftijd, haar partner Joep en hun jonge zoon Len achterlatend met een immens gemis. 

Joep weet nog goed hoe hij Jaimy twaalf jaar geleden leerde kennen, op het festival Extrema Outdoor waar ze door gezamenlijke vrienden mee naartoe waren gevraagd in een ouderwetse koppelpoging. Liefde op het eerste gezicht was het niet, maar toen Jaimy hem na een paar maanden een berichtje stuurde op Facebook, kwam het wel tot een date. 

En daar, tijdens die autorit van Eindhoven naar Vlissingen – 'een heel lelijk strand, ik weet niet waarom we nou juist dát hadden uitgekozen' – sloeg de vonk wel degelijk over. Het was haast onmogelijk om niet voor Jaimy te vallen, herinnert Joep zich. "Ze was zo’n blij ei, genoot van elk klein dingetje. Enorm gedreven en superlief was ze ook, voor alles en iedereen om zich heen. Ze had zo’n fijne energie. Als zij een ruimte in kwam lopen, dan maakte ze die meteen lichter. Ze flaneerde door het leven. Dat vond ik heel aantrekkelijk."

Eerst zien, dan geloven

Dat Jaimy een chronische longziekte had, vertelde ze hem al voordat ze een relatie kregen. Niet alsof het iets groots en belangrijks was, gewoon: dit heb ik, de kans dat ik mijn pensioen ga halen is niet bijzonder groot, maar ze kunnen zoveel zeggen – eerst zien, dan geloven. 

"In het dagelijks leven merkte je er niets van. Ja, lichamelijke inspanning kostte haar misschien wat meer moeite, maar ze had levenslust en energie voor tien. Ik denk dat zij op dat moment ook nog niet doorhad hoe serieus het was. Of misschien wilde ze het niet weten."

De ernst van haar situatie dringt pas goed tot Joep en Jaimy door wanneer ze na zes jaar samen voor een kind willen gaan. "We vroegen haar vaste longarts in Eindhoven of dat verantwoord was. In samenspraak met hem besloten we een second opinion te laten doen in Groningen, ook om de mogelijkheden voor behandeling eens met een frisse blik te laten bekijken."

Met de neus op de feiten

"In dat gesprek begonnen we te rekenen en werden we met onze neus op de feiten gedrukt. Jaims longfunctie was op dat moment 32 procent. Gemiddeld genomen gaat dat – bij iedereen – elk jaar met 1 procentpunt achteruit. Dat zou betekenen dat ze binnen dertien jaar op minder dan 20 procent zou zitten. Dan heb je zuurstof nodig, of iets levensverlengends zoals een dubbele longtransplantatie. 

Jaimy was bovendien al eens plotseling van 56 procent naar 32 procent gezakt. Dat kon zomaar nog eens gebeuren. Het was iets wat we eigenlijk al wel wisten, maar waar we tot dan toe niet echt bij stil hadden gestaan."

Die boodschap zorgt ervoor dat Jaimy zich nog meer realiseert dat ze haar dromen niet moet uitstellen. "Het betekende vooral dat ze haar tijd en energie nog bewuster ging besteden. Dat was ook de aanleiding voor ons om een groot deel van 2021 met de camper door Europa te gaan reizen."

Hoewel een zwangerschap mogelijk veel van haar zou vergen, achten de artsen het wel verantwoord. Haar longen zouden het zwaarder krijgen, maar dat zou tijdelijk zijn. Joep en Jaimy gaan er dus voor. "In Spanje, tijdens het laatste deel van onze reis, kwamen we erachter dat ze zwanger was. We waren dolblij en intens gelukkig."

Zoontje Len

Maar vrijwel meteen merken ze ook dat inspanning Jaimy veel meer moeite kost dan voorheen. Waar ze voor haar zwangerschap nog kilometers naar de Trolltunga in Noorwegen kon hiken, is nu een lullig rondje park al een opgave. Haar longfunctie valt terug naar 16 procent. Praten gaat nauwelijks, de trap oplopen is alsof ze een berg moet beklimmen en ze is continu vreselijk moe. 

Als Jaimy 28,5 weken zwanger is, breken haar vliezen. Toch lukt het om zoon Len nog tot week 32 binnen te houden. "Jaim heeft ervoor gezorgd dat Len zo lang mogelijk bleef zitten, en andersom werd hij eerder geboren zodat Jaim kon gaan aansterken", gelooft Joep. "Het voelde alsof ze elkaars leven hadden gered."

Steeds zwakker

Na ruim een maand mag het prille gezin naar huis. Maar waar Len steeds sterker wordt, wordt Jaimy steeds zwakker. Op een gegeven moment weegt ze nog maar 35 kilo. Haar longfunctie veert niet terug: hij daalt juist, naar 12 procent. Om aan te sterken kan Jaimy met spoed terecht bij hét longrevalidatiecentrum van Nederland, maar na de intake krijgen ze een confronterende boodschap: Jaimy is te zwak om te revalideren. Het woord 'longtransplantatie' valt. 

"Wij zaten op dat moment nog voor 99 procent op het spoor dat het voorlopig niet nodig zou zijn. Dat Jaims longfunctie vanzelf beter zou worden als ze eenmaal was aangesterkt en aangekomen. We wilden dat eerst de ruimte geven. Zo’n longtransplantatie doe je pas als je met de rug tegen de muur staat, als alle andere opties zijn uitgeput."

Nieuwe longen hebben een houdbaarheidsdatum, daar zijn ze zich allebei pijnlijk van bewust. Gemiddeld gaan ze elf jaar mee, en daarna opnieuw een transplantatie ondergaan is meestal niet mogelijk. Vanaf de transplantatie zou er voor hun gevoel dus een zandloper worden omgedraaid. En dat wil je niet, zeker niet als je een zoontje van nog geen jaar oud hebt.

Dubbele longtransplantatie

Eerst plan A dus: aankomen, aansterken, hopen op het beste. Jaimy krijgt een rolstoel, een maagsonde, zuurstof. Maar het mag niet baten. Op 6 mei 2023 gaat het zo slecht met Jaimy, dat ze in een coma moet worden gebracht en aan de beademing moet worden gelegd. Wanneer ze daaruit bijkomt is het duidelijk: ze staan met hun rug tegen de muur. Een dubbele longtransplantatie is nu onvermijdelijk. "Op dat moment waren we natuurlijk intens gelukkig en dankbaar dat die optie er was."

Na de longtransplantatie ziet Joep steeds meer de oude Jaimy terug. "Aan het eind van de zomer begonnen we weer aan het leven te ruiken. Ik zou weer gaan werken, we gingen weer dingen doen die we leuk vonden; we werden weer langzaam onderdeel van de maatschappij."

Maar dan worden er vlekjes gezien op een longfoto. Het blijkt kanker, dat Jaimy, positief als ze is, eufemistisch 'bolletjes' noemt. "Dat was wel even schakelen. Maar het voelde tegelijkertijd ook best behapbaar. Het was goed te behandelen, werd ons verteld, er was meteen een plan. Na alles wat er was gebeurd kreeg ik steeds meer het gevoel dat het leven maakbaar was. Gekscherend gezegd: Jaim ging het ziekenhuis in, er werd een rolletje ducttape om haar heen gewikkeld en het was weer gefikst. Op een gegeven moment ga je geloven dat alles op te lossen is."

Dat geloof wordt wel keer op keer op de proef gesteld. Op een dag krijgt Jaimy schijnbaar uit het niets een hartstilstand. Joep moet haar reanimeren op de vloer van hun slaapkamer, in het bijzijn van hun zoon. Hij kan zich dat moment nog helder voor de geest halen. Natuurlijk. Maar traumatherapie heeft hij er niet voor gehad.

"Ik denk dat het veel scheelt dat de afloop goed was. Ik ben eigenlijk vooral heel trots op hoe ik heb gehandeld en ik ben dankbaar dat Len en ik er op dat moment waren. Wat een geluk!" Ja, beaamt hij, Jaimy en hij vonden elkaar in die positieve kijk.

Dikke vette kanker

Het goede nieuws: Jaimy overleeft de hartstilstand en krijgt een pacemaker, waardoor het niet nog een keer kan gebeuren. Ook blijken de 'bolletjes' te zijn verslagen door de medicijnen. Maar slecht nieuws wacht alweer om de hoek: in Jaimy’s hoofd wordt een lymfoom ontdekt. 

"Dat was gewoon dikke vette kanker. Ik vond dat persoonlijk een lastige periode, omdat de vooruitzichten slecht waren. Die hartstilstand en dat comaweekend waren ook heel heftig, maar toen was wel redelijk snel duidelijk dat ze er goed uit zou komen. Deze keer zaten we drie maanden in onzekerheid."

En toch is er ook in die periode nog heel veel licht. "In die chemoperiode voelde Jaim zich eigenlijk heel goed. In het ziekenhuis hadden we het supergezellig. Ook daar hebben we geprobeerd om van iedere dag ondanks alles een fijne dag te maken. Dat zat ’m in de kleine dingen: van een kop goede koffie halen tot samen een serie kijken. En ja, ze kreeg een 'prednisonhoofd' en haar haar ging eraf, maar we waren verder gewoon een gezin van drie dat eindelijk weer veel tijd samen kon doorbrengen. Ik heb hele goede herinneringen aan die periode." 

Nadat ook de kanker in haar hoofd de benen heeft genomen, lijkt eindelijk de tijd aangebroken om weer te gaan léven. Te beginnen met een skitrip, waar Jaimy enorm naar heeft uitgekeken. Maar je verzint het niet: bij haar derde afdaling valt ze en loopt ze een dubbele beenbreuk op. Hoeveel pech kan een mens hebben?

'Heb je wel door hoe ernstig het is?'

Hoe optimistisch Jaimy ook in het leven stond, soms werd het ook haar natuurlijk weleens te veel. "Sommige mensen zeiden tegen ons: jullie lachen het weg, of: heb je wel door hoe ernstig het is? Maar we waren ook heus wel even uit het veld geslagen als we slecht nieuws kregen. We bleven er alleen niet in hangen. Al snel raapten we onszelf weer bij elkaar, Jaim voorop, en dan zeiden we: we hebben hiermee te dealen en dat gaan we doen. Ik geloof dat het leven een stuk draaglijker is als je het met een lach tegemoet gaat."

Eind juli 2024 moet Jaimy opnieuw worden opgenomen op de intensive care. Door een schimmel en acute afstoting is haar longfunctie plots gekelderd van 70 naar 22 procent. 'Maak je geen zorgen, ik ga niet dood ofzo hoor', appt Jaimy nog naar een vriendin. Joep is ook optimistisch. Maar het scenario wordt steeds grimmiger. Weer moet Jaimy aan de beademing worden gelegd. 

"Zelfs op dat moment geloofde ik nog in een goede afloop. De vorige keer was het immers ook goed afgelopen. Ik dacht letterlijk: die ic-arts van anderhalf jaar eerder komt weer zijn kunstje doen en dan komt het goed."

Tot de ic-arts komt vertellen dat het niet lukt om Jaimy goed aan de beademing te krijgen omdat haar longen te taai zijn. "Toen pas drong het tot me door dat er deze keer niets meer was om haar op te lappen. Zo’n boodschap, dat is natuurlijk niet te doen. De hoeveelheid verdriet die we daar met elkaar hebben gevoeld… Ik, en de rest van onze families, hebben nachtenlang naast haar bed gezeten, gewoon om bij haar te zijn en tegen haar te praten. Het was intens, maar tegelijkertijd zo liefdevol."

Droom van Jaimy

Jaimy overlijdt op 5 augustus, anderhalf jaar na haar longtransplantatie. "In die periode hebben genoeg, zoals Jaim het zou zeggen, 'hobbeltjes' gezeten, maar er was nog veel meer liefde. Dankzij die longen hebben wij nog anderhalf jaar met z’n drieën mogen hebben. Dat koester ik. Jaims motto was ook: liefde is belangrijker dan gezondheid."

Een van Jaimy’s grote dromen was het schrijven van een boek. Joep maakt die droom nu postuum voor haar waar. Hij schreef het boek (Jaimy – het verhaal van mijn strijder, red.) dat zij had willen schrijven.

"Ik heb het geschreven met de opzet die Jaim had gemaakt. Ik vond haar hoofdstukkenoverzicht in haar telefoon. Het is een ode aan Jaimy, maar ook aan het leven. Een pleidooi om te genieten van de kleine, grootse dingen, dankbaar te zijn voor wat er is en licht te zien in donkere dagen. Dat kon Jaim als geen ander. Ja, er gebeurt veel ellende op de wereld, maar kijk ook eens naar wat voor moois we allemaal mogen ervaren."

Zonder Jaimy

Niet dat hij elke dag fluitend opstaat. Het gemis van Jaimy drukt nog zwaar op hem. "Over mijn optimisme zat het afgelopen jaar een zure, bittere laag. Ik wilde wel genieten, maar dat lukte me niet. Jaim verliezen was het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt. En degene die ik daar het meest bij nodig had, was zij. We hebben het altijd samen kunnen doen, nu moet ik het zonder haar doen."

Len is nu bijna 3,5. "Het is een hele harde gedachte dat hij zelf geen herinneringen aan zijn moeder zal hebben. Maar ik zie veel van Jaim in hem. Ik hoop dat hij haar lach krijgt, waar ze zo heerlijk in kon blijven hangen, en haar kijk op de wereld. En vooral, en dat zie ik ook al wel, haar vermogen om elke ruimte een beetje lichter te maken met haar aanwezigheid."

Nu de kerstboom is opgezet – iets wat Joep eerlijkheidshalve uitstelde, omdat het pijn en verdriet met zich meebracht – voelt Jaim heel dichtbij. "December was haar favoriete maand. Kerst is Jaim en Jaim is kerst. Of ik opzie tegen de kerstdagen zonder haar? Ja, maar ik zie ook op tegen de morgen zonder haar."

Meer licht in de dagen

Toch merkt Joep dat hij langzaam maar zeker opkrabbelt. "Vanochtend voelde ik dat ik weer echt kon genieten van een simpele boterham eten met Len. Er komt steeds meer rust in mijn lichaam en steeds meer licht in mijn dagen. Daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.