'Wat had ik hiernaar verlangd: een gewone dag, zonder corona'
Freelance journaliste Franke (42) blogt over de avonturen - en uitdagingen - van haar moderne gezin. Deze week: Franke waagt het erop en gaat met haar kinderen Puk (8) en Olle (5) naar het strand, waar corona gelukkig heel ver weg bleek.
Het was een zonovergoten dag. Eentje die we normaal gesproken op het strand zouden doorbrengen. Maar het was niet normaal, het was coronacrisis. Puk en Olle waren inmiddels getransformeerd tot chagrijnige hangjongeren, snakkend naar de eerste schooldag.
Ik was het gehang zat. Ik wilde naar het strand. Maar met de auto durfde ik niet, met al die borden 'Keer om!' langs de weg. Het voelde bijna illegaal om er naartoe te gaan. En bovendien: zou Puk inmiddels wel sterk genoeg zijn om zelf dat hele eind te fietsen?
Emmertjes en schepjes
Soms moet je een risico nemen in je leven, besloot ik. "We gaan naar het strand, jongens!" en voor ik verder nog iets kon zeggen, visten Puk en Olle al uit de bergen meuk in de schuur hun emmertjes en schepjes. Als pakezels beladen met picknickkleed, koeltas met boterhammen en appelsap, schepjes en emmertjes, zonnebrandcrème en handdoeken, vertrokken we richting de zee.
"Het zou kunnen dat we het strand niet op mogen, hè, jongens", waarschuwde ik nog voorzichtig halverwege de route. We fietsten langs huizen en duinen. Langs de golfbaan, waar we mensen met golfclubs uit de bosjes zagen sneaken (huh?!). Langs de camping en het dorp. We werden gelukkig door niemand teruggestuurd. En mijn stoere meisje Puk trapte moedig door.
Verlangen naar een normale dag
Op het strand stond een geverfde bouwkeet waar loungemuziek uit kwam. Puk bestelde er een cappuccino voor mij en voor zichzelf en Olle een ijsje. Opgelucht en moe van het fietsen installeerden we ons op ons picknickkleed, op meters afstand van de andere strandgasten.
Twee handhavers dronken een gezellig bakkie bij de bouwkeet. Moeders ontkurkten meegebrachte flessen wijn, vaders speelden beachball met hun kroost. Naast ons lag een strandjutter, zijn hoofd verborgen onder zijn hoed, te snurken. De sfeer was gemoedelijk en vrij. Alsof alle corona-zorgen door de zee werden weggespoeld.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
De kinderen bouwden een indrukwekkend zandkasteel. Ik keek naar de glinstering van de zon op het water en voelde me dolgelukkig en triest tegelijk. Triest om alle ellende die corona tot nu toe had aangericht. Maar ook dolgelukkig omdat we hier, in de zilte zomerbries, bijna een ouderwetse, corona-vrije dag beleefden. Daar had ik al weken enorm naar verlangd. En het voelde fantastisch.
Elke week 'Bij ons thuis' volgen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.