Borstkanker veranderde Baukje (44) haar leven voorgoed: 'Maar vooral op een positieve manier'
Als Baukje 39 is krijgt ze te horen dat ze borstkanker heeft. Triple negatieve borstkanker, de meest agressieve vorm die er is. Hoewel ze weet dat die kans bestaat doordat ze hier erfelijke aanleg voor heeft, is de schok toch groot. Maar na het eerste verdriet komt Baukje al snel in de actiemodus: ze start meteen met chemotherapie en moet daarna geopereerd worden.
Baukje: “Die chemotherapie was het zwaarst van het hele traject. Vooral van de tweede serie had ik veel last: ik kreeg bloedarmoede en kon op een gegeven moment mijn trap niet meer op. Dat ik toen moest concluderen dat ik niet meer voor mezelf kon zorgen, was echt het dieptepunt. Voor mijn gevoel was me al zoveel afgenomen, en nu moest ik ook mijn eigen, fijne plekje nog eens opgeven. Zowel fysiek als mentaal was dat heel zwaar.”
Zoveel mogelijk genieten
Gelukkig kan Baukje in deze moeilijke periode bij haar moeder terecht. Baukje: “Hoewel het een ontzettend eenzaam proces is, was het heel bijzonder om mijn moeder in die tijd zo dichtbij te hebben. Ik voelde me echt gedragen door haar. Des te meer omdat zij zelf ook borstkanker heeft gehad, we hebben dezelfde gen-mutatie, en zij op dat moment uitgezaaide longkanker had. Wat mij vooral heeft geholpen is om de gewone dingen te blijven doen: samen boodschappen halen en daarna lekker koken. En ook zoveel mogelijk genieten wanneer dat kon: winkelen, uiteten, wijntjes drinken op het terras. We probeerden van elke dag een feestje te maken en slaagden daar ondanks alles vaker wél dan niet in.”
Veerkracht
“Dat me dat lukte, gaf me heel veel kracht. Voor ik met de chemo begon was ik heel bang het niet aan te kunnen. Maar ik kon het wél aan, en mijn lijf ook. Ondanks dat er bakken vergif naar binnen gingen, stond ik nog steeds overeind. Door de chemotherapie verloor ik natuurlijk ook mijn haar, wenkbrauwen en wimpers, maar ook dat vond ik veel minder erg dan ik vooraf dacht. Ik voelde me juist heel mooi en puur en ging gewoon zonder pruik of andere hoofdbedekking de deur uit. Ik bleek dus veel veerkrachtiger te zijn dan ik dacht.”
Sterker dan ooit
Na de chemotherapie moet Baukje geopereerd worden, ze kiest voor een dubbele borstamputatie om de kans op terugkeer van slechte cellen zo klein mogelijk te maken. “Hoewel de tumor in mijn borst nog maar klein was en na de chemo zelfs helemaal verdwenen, wist ik eigenlijk meteen al dat ik voor een dubbele amputatie wilde gaan. Voor mijn gevoel was dit mijn enige juiste optie. Ook heb ik nooit getwijfeld over een reconstructie, ik ben nu gewoon ‘borstloos’ en draag ook geen protheses ofzo. Ik dacht altijd dat ik mijn vrouwelijkheid aan mijn borsten ontleende, maar dat blijkt totaal niet het geval. Dit is wie ik nu ben en daar sta ik nog steeds voor 100% achter. Ik voel me nu misschien wel sterker en vrouwelijker dan ooit.”
Vrijheid
Dat heeft ook te maken met wat er verder allemaal veranderd is in Baukje haar leven door haar ziektetraject: “Op het moment dat ik mijn diagnose kreeg zat ik nog in de proeftijd van een nieuwe baan als creatief projectmanager, maar daar mocht ik helaas niet blijven. Totaal geen fijne situatie natuurlijk, maar daardoor ben ik noodgedwongen wel heel veel en lang gaan nadenken over wat ik nu echt wilde en belangrijk vond qua werk. Ik kwam tot de conclusie dat ik niet meer terug wilde naar de mediawereld en meer vrijheid wilde. Dat heb ik uiteindelijk ook gevonden want ik ben nu hondentrimmer en kan mijn uren grotendeels zelf indelen. Zowel die vrijheid als mijn liefde voor dieren komen hierin perfect samen.”
Fotografie
Omdat Baukje wel wil blijven creëren en nog altijd graag met beeld bezig is, volgt ze naast haar werk een fotografieopleiding. “Uiteindelijk hoop ik ook als fotograaf te kunnen werken. Toen ik zelf net mijn diagnose had, heb ik mezelf vast laten leggen op het moment dat ik mijn haar en borsten nog had, en ik weet dat heel veel vrouwen dit doen. Het lijkt me geweldig om dat soort fotografieklussen in de toekomst te mogen doen en ik denk dat mijn eigen ervaring daar erg bij kan helpen. Maar ik denk ook aan mensen die ongeneeslijk ziek zijn en zichzelf vast willen laten leggen voor hun kinderen en andere nabestaanden. Ook met deze ongeneeslijke fase heb ik helaas ervaring, want mijn moeder is twee jaar geleden overleden na vijf jaar ziek te zijn geweest.”
Dankbaarheid
Als ik mijn diagnose en ziekte niet gekregen had, zat ik nu misschien nog steeds in loondienst op een redactie. Ik verdiende destijds wel meer dan nu, maar had ook veel meer stress. En veel belangrijker: ik voel me nu zoveel vrijer en gelukkiger dan toen. Dus ja, er is veel in mijn leven veranderd sindsdien, maar wel vooral op een positieve manier. Ik doe nu echt waar ik blij van word. Qua werk, maar ook op andere gebieden: als iets me alleen maar energie kost en weinig oplevert, doe ik het niet meer. Dat heeft deze hele ervaring mij echt geleerd. En dankbaar zijn. Dat klinkt misschien een beetje cliché, maar door wat ik heb meegemaakt ben ik extra blij met de kleine dingen. Maar ook extra dankbaar dat ik mag leven en dat ik kan doen wat ik wil. Dat ben ik nog steeds elke dag, ook al is het nu al ruim vier jaar geleden.”
Net als voorgaande jaren lanceert Pink Ribbon in borstkankermaand oktober een armband. Een krachtig sieraad, met een zachte boodschap. Met de aankoop van deze armband steun je vrouwen met kanker én draag je bij aan onderzoek naar borstkanker. Bekijk de Pink Ribbon Armband 2025 hier.
