Sinds de dood van haar moeder durft Mieke eindelijk zichzelf te zijn

Mieke: "Ik weet nog dat ik een keer met een vriendinnetje aan het spelen was en heel graag binnen wilde blijven om te knutselen. Maar mijn vriendinnetje wilde liever buiten verstoppertje spelen. ‘Oké,’ zei ik meteen. Altijd voegde ik me naar de wensen van een ander, als kind al. Ik was een ondernemend meisje, maar als iemand een andere mening had dan ik, dan ging ik daarin mee. Het was maar net hoe de wind stond, en ik waaide mee. Op school werd ik gepest. Ik was natuurlijk een makkelijk doelwit omdat ik nooit voor mezelf opkwam."

Geen weerwoord geven

"Dat had ik thuis namelijk nooit geleerd. Geen weerwoord geven en doen wat je gezegd wordt, zo ben ik opgevoed. Mijn ouders waren erg strikt en hielden vast aan hun opvattingen. Alles moest op hun manier, en niet anders. Hen tegenspreken mocht niet. Dat heb ik weleens geprobeerd, maar dan werden mijn ouders ontzettend boos. Vooral mijn vader duldde geen tegenspraak. Als ik wel mijn mening gaf, vonden mijn ouders dat erg frustrerend. Ze konden daar niet mee omgaan. Door hun onmacht werden ze dan nóg strenger. Ik leerde het dus al gauw af om van me af te bijten.”

"Ook toen ik ouder werd vond ik het moeilijk om voor mezelf op te komen. Als iemand iets gemeens tegen me zei of als ik ruzie had, dan liet ik die persoon maar uitrazen zonder iets terug te zeggen. Net als vroeger, zoals ik mijn moeder zag reageren als mijn vader erg boos was. Dan zei ze ook niets en sloeg ze dicht. Een andere manier van reageren kende ik niet. Mijn gevoel had ik allang uitgeschakeld. Alles stopte ik weg zodat het niet echt bij me binnenkwam, ook als iets mij wel verdrietig maakte."

Conflicten vermijden

"Ik begon een eigen bedrijf in marketing en coaching. Als zelfstandige moest ik soms voor mezelf opkomen. Conflicten probeerde ik te vermijden door afspraken zo gedetailleerd mogelijk zwart op wit te laten vastleggen. Maar natuurlijk waren er soms kleine problemen met een opdrachtgever, dat valt niet altijd te voorkomen. Zo had ik een keer een van mijn medewerkers toegewezen aan een klant. Er werden wat foutjes gemaakt door ons, waardoor ik steeds maar geen factuur durfde te sturen. Tot deze klant mij mailde: ze zaten op mijn factuur te wachten, waar bleef die nou? Het maakte hen niet uit dat er wat fouten waren gemaakt, als het maar goed opgelost werd – en dat had ik toch gedaan? In mijn hoofd had ik het probleem weer veel groter gemaakt dan het eigenlijk was."

"Zo vaak deed ik dingen waar ik geen zin in had. Ja zeggen tegen klussen waarvan ik wist dat ze eigenlijk niet bij me pasten, waardoor ik vermoeid en geïrriteerd raakte. Vrienden helpen bij een verhuizing of oppassen op hun kinderen terwijl ik zelf heel moe was. Ik gaf mensen heel veel van mijn tijd en energie, terwijl ik er niet altijd even veel voor terugkreeg. Maar ik vond mezelf niet waardevol genoeg om voor mezelf op te komen, en ik beschouwde het belang van die ander altijd groter dan dat van mij."

Overleden

"Drie jaar geleden werd mijn moeder ziek. Darmkanker, was de verpletterende diagnose. Ze heeft nog zes maanden geleefd. Haar aftakeling ging veel sneller dan ze kon bevatten. Ze wilde vechten tegen haar ziekte en kon niet accepteren dat ze ongeneeslijk ziek was. Er volgde een chemokuur, die helaas niet aansloeg. Toen ze van de artsen hoorde dat er geen behandeling meer mogelijk was, gaf ze het ineens op. Ze stopte met eten en lag op bed. Ik zorgde met mijn zussen voor haar. Op haar sterfbed zei mijn moeder: ‘Ik ga toch dood, waarvoor zou ik nog leven?’ Dat was een klap in mijn gezicht. Waren mijn zussen en ik het niet waard om voor te leven? Mijn moeder was een zachtaardige, vriendelijke vrouw die altijd voor iedereen klaarstond. Maar ik zag hoe ongelukkig ze was. Dat ze bepaalde kleding droeg, omdat anderen die mooi vonden. Dat ze nooit eens aan zichzelf dacht. Op dat moment besloot ik dat ik me nooit wil afvragen waarvoor ik leef. Dat ik een waardevol leven wil leiden, omdat ik dat verdien."

"Het was wennen om ineens voor mezelf op te komen. Ik ben een moeilijke eter, met veel allergieën. Maar als ik uit eten ging en mijn afspraak vroeg naar welk restaurant ik wilde, zei ik steevast: ‘Kies jij maar.’ Op een dag hoorde ik mezelf die woorden weer zeggen en ik besefte: ik ben nu precies mijn moeder. Dat wilde ik juist niet. Stapje voor stapje leerde ik de momenten te herkennen waarop ik mijn grenzen moest aangeven. Dat ik best een restaurant kon kiezen, en dat ik zelf de baas was over mijn agenda, in plaats van altijd anderen te laten bepalen waaraan ik mijn tijd besteedde. Ik leerde dat ik het heus kon zeggen als ik iets niet leuk vond. Doodeng, maar ik deed het."

Vriendschap kwijt 

"Mijn nieuwe assertiviteit heeft me vriendschappen gekost. Maar nu zie ik in dat die vriendschappen toch al niet gelijkwaardig waren. Dat waren mensen die niet verwachtten dat het ‘stille meisje’ ook een mening had en kon praten. Maar ik wil niet meer zwijgen. Nooit meer wil ik zo over me heen laten lopen. Wanneer ik nu merk dat iets niet helemaal lekker loopt of als ik een minder prettige energie voel rondom een persoon, dan neem ik zelf het initiatief om dingen op te helderen of uit te praten. Waar ik eerst een situatie gewoon uit de hand liet lopen, hang ik nu aan de telefoon of spreek ik iets af. Ik durf eindelijk mezelf te zijn. Dat heeft me vrij gemaakt. Met sommige klanten heb ik gebroken omdat hun opdrachten mij niet blij maakten. Het leven is veel makkelijker voor me geworden. Ik word gelukkig van de lieve vrienden om me heen en kunnen kiezen voor wat ík wil."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit meer-tag hieronder en vervolgens op 'Nooit meer'.