De 5 spelregels van… lunchen met collega's

De situatie

Het maakt niet uit of je bij een grote toko werkt of bij een kleine club: eten moet je toch. Dan zijn er natuurlijk de bureau-eters, de thuissmeerders (al dan niet met trommeltjes en slabakken met speciale vakken) en de teamlunchers. Met je dienblad door de kantine struinend of aanschuivend aan de bontgedekte familietafel krijg je vanzelf te maken met de mores rond het middagmaal. Lilian Woltering van Omgangsvormen.com biedt uitkomst.

De spelregels

1. Bemoei je met je eigen bord

We zijn geen kleuters meer. Echt. Dus alle 'eet je nu alweer kipfilet?' of 'Jij hebt veel Nutella!' opmerkingen kun je gewoon inslikken. "Roepen hoeveel calorieën er in de ketchup bij die tosti zitten is ook echt niet nodig. Je kunt voor de grap iets zeggen, maar waarom zou je? Het wordt een beetje Debiteuren, crediteuren als je zo op elkaars bord loert. Gewoon niet doen dus."

2. Gooi niet alles op tafel

Je collega's zie je in de meeste gevallen vaker dan je vrienden, of - voor de fulltimers - zelfs nog meer dan je eigen partner. Logisch dus dat je na verloop van tijd veel van elkaar weet. Een vergroter van de werkvreugd, maar ook een risico. "Zeuren over je man, schateren om je mislukte date of zuchten dat die biertjes je wel heel hard raakten dit weekend, is niet handig. Je ziet die mensen immers morgen ook weer. En met kerstborrel met partners ook. Houd het liever luchtig. Dat geldt trouwens ook voor doorpraten over werk tijdens de lunch. Discussies en beleid zijn voor na de boterham."

3. Slim aanschuiven

Dit is een mooie, slim aanschuiven. Want je kunt slim aanschuiven aan de groepslunch, zodat je altijd naast de gezelligste collega zit én dicht bij het maisbrood, maar je kunt ook in een bedrijfskantinesetting slim aanschuiven. "Ga bijvoorbeeld eens naast die jongen van Finance zitten met wie je altijd mailt. Maakt je samenwerking een stuk leuker."

Wat ook opvallend is volgens Woltering, is het honkvaste karakter van mensen. "We zijn geneigd om altijd bij dezelfde mensen te gaan zitten en liefst ook op dezelfde plek. Op die manier ontstaan er ook ongeschreven vaste plekken. 'Nee, daar zit Marjolein altijd' kun je echt niet zeggen, maar je weet dat iedereen het denkt. En je thuisgemaakte salade alvast op de hoek van de tafel zetten, is stiekem net zo erg als het handdoekje op het ligbed leggen bij het zwembad. Wil je daar zitten, dan zorg je maar gewoon dat je er als eerste bent."

4. Duwen doe je niet

Donderdag krokettendag betekent in veel kantoren donderdag duw-eens-met-je-dienblad dag. Want jongens, jongens, wat staan we als een stel meeuwen te azen op dat gepaneerde pretbeleg. Nergens voor nodig hè. Zoals de juf vroeger al zei: er is genoeg voor iedereen. "Hou het een beetje sociaal in de kantine en aan tafel. Sociaal, maar het hoeft ook weer niet te schraal. Als je met de hele bups aan een tafel zit, maak je niet in je eentje het hele bakje filet americain leeg, maar regeltjes als '1 plakje ham per persoon' zijn het andere uiterste. En die boterham met kaas mag je heus wel uit het vuistje eten in plaats van dat je zit te prutsen met mes en vork."

5. Doe ook eens een doekje

"Wie als laatste de tafel verlaat, moet het schoon achterlaten", daarin is Woltering heel duidelijk. "Het gebeurt maar al te vaak dat iedereen schaapachtig naar de officemanager kijkt wanneer het gaat om de vaatwasser of de kruimels op tafel, maar die verantwoordelijkheid ligt toch echt bij jezelf. De officemanager is geen opvoeder." Amen.