'Jullie behandelden me als Assepoester en dat vergeef ik jullie nooit'
In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Yasmine* (32). Ze schrijft een brief aan de pleegouders die haar opnamen in hun gezin, maar haar niets gunden.
Hallo pleegouders,
Op mijn 9de kwam ik naar Nederland. Mijn moeder kon niet goed voor me zorgen en gaf me mee aan iemand die ze amper kende, in de hoop dat ik in Nederland een betere toekomst zou hebben. Papieren had ik niet, dus ik kwam hier illegaal aan. Omdat ik geen woord Nederlands sprak, werd ik in een Marokkaans pleeggezin geplaatst. Bij jullie. Dat is de grootste fout geweest die jeugdzorg had kunnen maken. Ik werk nu zelf ook met kinderen en begrijp niet hoe jeugdzorg dat heeft kunnen doen. Waarom zagen ze niet dat het jullie alleen om het geld te doen was?
Dat jullie me opnamen in jullie gezin, kwam niet vanuit een goed hart. Jullie intenties waren slecht, daarvan ben ik overtuigd. Jullie hadden het niet breed, leefden van een uitkering in een achterstandswijk. Het geld dat jullie voor mij kregen, ging niet op aan mij. Ik kreeg nooit kleding of spullen, sporten mocht ik niet en Nederlandse bijles kon er ook niet vanaf. Als mijn pleegzusje een laptop kapotmaakte, kreeg ik de schuld, want dan werd het vergoed. Na school moest ik altijd linea recta terug naar huis. Met vriendinnetjes afspreken mocht ik niet.
'Het was jullie taak om me zorg en liefde te geven, maar jullie behandelden me als een veredelde slaaf'
's Ochtends vroeg maakte jij me wakker, pleegmoeder, zodat ik brood kon gaan smeren voor mijn twee pleegzusjes en de afwas kon doen van de vorige avond. Zelf ging je weer terug naar bed. Het leek wel Assepoester. Het was jullie taak om me zorg en liefde te geven, maar jullie behandelden me als een veredelde slaaf. Als de gezinsvoogd langskwam, speelden jullie mooi weer. Ik kon nooit alleen met die voogd praten, een van jullie was er altijd bij.
En jij, pleegvader, smeerlap die je er bent. Jij kwam 's avonds naar mijn kamer als je dronken was. Dan haalde je me uit bed en misdroeg je je. Je hebt me nooit aangerand, maar het scheelde niet veel. Je drankprobleem werd steeds groter, je hield me steeds vaker uit mijn slaap. Ik voelde me totaal niet veilig in wat mijn thuis zou moeten zijn. Op mijn 16de was de maat vol. Ik ben weggelopen, heb mijn voogd gebeld en gezegd dat ik nooit meer terugwilde.
'Ik had in die jaren vrienden kunnen maken, mijn talenten ontwikkelen, mijn achterstand inlopen. Maar dat hebben jullie me ontnomen'
Bij het Nederlandse pleeggezin waarin ik vervolgens terechtkwam, ging een wereld voor me open. Ineens werd mij naar mijn mening gevraagd. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Kleding kopen was het eerste wat we deden. Op een trui met gaten na had ik niets. Pas toen, op mijn 16de, leerde ik klokkijken. Pas toen kreeg ik de liefde en de aandacht waar ik zo naar snakte. Ik kreeg een fiets, zakgeld, mocht op sport en bij vriendinnetjes gaan spelen. Mijn Nederlandse moeder noem ik geen pleegmoeder maar moeder, want dat is zij voor mij.
Waarom hebben jullie me zo behandeld? Dat heb ik niet verdiend. Ik heb er niet om gevraagd om naar Nederland te worden gesmokkeld. Terwijl ik al een traumatische ervaring achter de rug had, maakten jullie het nog erger. Als kind was ik machteloos. Ik was overgeleverd aan jullie. Ik ben bij jullie geweest van mijn 9de tot mijn 16de, een tijd die belangrijk is voor je ontwikkeling. Waarin ik een vriendenkring had kunnen opbouwen, mijn talenten had kunnen ontdekken en mijn achterstand van daarvoor had kunnen inhalen. Jullie hebben me dat allemaal ontnomen. Dat neem ik jullie kwalijk.
Sinds mijn 16e hebben we elkaar niet meer gesproken, en ik wil jullie ook nooit meer spreken. Het enige wat ik van jullie zou willen weten is: waarom? Waarom hadden jullie mijn leven niet een stukje makkelijker kunnen maken? Waarom waren jullie niet oprecht? Hoe konden jullie het over jullie hart verkrijgen, na wat ik had meegemaakt, in dezelfde sfeer door te gaan? Jullie waren mijn grootste nachtmerrie. Als ik gelijk in het goede gezin was terechtgekomen, was ik nu zoveel verder qua ontwikkeling. Dat weet ik zeker. Jullie hebben me dat afgenomen, voor jullie eigen belangen. Dat vergeef ik jullie niet.
Yasmine
Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl.
* De naam van de briefschrijfster is gefingeerd. Haar echte naam is bekend op de redactie.