Zoon van Ivy kwam om bij Bijlmerramp: 'Het voelde alsof al het verdriet mijn schuld was'

Het is 4 oktober 1992 aan het begin van de avond als Corsön Perret Gentil met zijn vriendin Morena Vrutaal (18) op een brommer in Amsterdam Zuidoost rijdt. Ze zijn op weg terug van de avondwinkel, waar ze een pakje melk haalden voor hun zoontje.

"We waren een paar maanden eerder naar Haarlem verhuisd, maar we woonden jaren daarvoor in Zuidoost", zegt Ivy (foto rechts). "Corsön en Morena hadden heel veel vrienden in Zuidoost. Ze gingen er nog steeds elk weekend met de brommer naartoe. Ook die bewuste zondag."

Vlak voor de ramp

"Ik was die dag ook in Amsterdam. Ik was met mijn jongste dochter op bezoek bij iemand in Zuidoost. Corsön kwam een uur daarvoor nog langsrijden. Het gebeurde om half zeven en ik zag hem om half zes. Ze waren net melk gaan halen bij de avondsuper. Op hun terugweg gebeurde het, ze reden met de brommer onder de flat."

Op dat moment, het is 18.35 uur, boort het vrachttoestel van de Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al zich in de twee flats in de Bijlmermeer. In het toestel, dat kort daarvoor is opgestegen, zit veel brandstof. Het komt terecht in de hoek waar de galerijflat Groeneveen overgaat in de flat Klein-Kruitberg. De gebouwen vliegen direct in brand en storten gedeeltelijk in.

Niet thuisgekomen 's avonds

Ivy wordt de volgende ochtend ongerust als ze, voordat ze naar haar werk gaat, de slaapkamer van Corsön en Morena controleert. "Ik denk: dit is heel vreemd, ze zijn niet thuisgekomen. Als ik wegga, laat ik de kamerdeur expres op een kier."

Later, als ze op haar werk in het VU-ziekenhuis in Amsterdam is aangekomen, belt ze het werk van haar zoon. Daar is hij niet komen opdagen. Later belt ze naar huis, maar de telefoon wordt niet opgenomen.

Raar gevoel

Rond lunchtijd rijdt Ivy naar Zuidoost naar een vriendin van Corsön en Morena. Hun zoontje is nog daar, zijn ouders niet. "Ze vraagt aan mij: zijn ze thuis? Nee, zeg ik, Corsön is ook niet gaan werken. Ik zie dat haar ogen beginnen te glimmen. Ze zegt: mevrouw, we zouden naar de bioscoop gaan. Ze gingen een pakje melk halen, maar ze zijn niet teruggekomen."

Ivy rijdt direct naar het crisiscentrum dat in de buurt is ingericht. Daar weet ook niemand iets. Ze blijft er de hele dag. "Ik had een raar gevoel, maar ik kan het niet beschrijven."

Als ze 's avonds thuiskomt, ziet ze dat de deur van de slaapkamer van Corsön en Morena nog even wijd openstaat als ‘s ochtends. "Ik begon te gillen: mijn zoon leeft niet meer! Mijn dochter komt naar me toe: mama, wat is er? Ik zeg: mijn zoon leeft niet meer."

Een vlechtje, een bril, een ring

De dagen en slapeloze nachten gaan voorbij. Officieel is er nog altijd niets bekend. Donderdagmiddag, vier dagen later, wordt Ivy gebeld door de familie van de vriendin van Corsön: Morena is geïdentificeerd tussen de slachtoffers.

De volgende dag, het is vrijdag, komt er bericht. "In het crisiscentrum lieten ze een vlechtje zien, een bril en een ring. Ze vroegen: herkent u deze spullen? Toen begon ik te gillen en te huilen. Toen stortte ik in."

Niet meer gezien

"Ik vroeg: mag ik hem zien? Ze zeiden: het is beter als hij een mooie herinnering blijft, het is beter als het zo blijft als het was. Toen heb ik hem niet meer gezien."

De vader van Corsön komt de volgende dag uit Curaçao aan in Nederland. Ook hij heeft zijn zoon niet meer gezien. Uiteindelijk wordt Corsön eind oktober begraven op Curaçao. Niet samen met zijn vriendin - Morena wordt door haar familie begraven op Aruba. "Het was eigenlijk beter geweest om ze samen te begraven in Nederland. Maar zo is het toen gegaan."

Schuldgevoel

Dan begint het lange verwerken. "Ik voelde dat het mijn schuld was, al het verdriet en het verlies", zegt Ivy over hoe ze zich jarenlang voelde. "Ik had een goed leven op Curaçao en toch had ik mijn kind meegenomen hier naartoe. En daar kwam hij om. Wat was er gebeurd als ik op Curaçao was gebleven?"

Ze sprak in die tijd eenmaal met een psychiater, maar dat leidde tot niets. "Hij zat daar alleen maar te staren en zei niets. Ik zei: ik ga weg, u begrijpt me niet. Ik ben nooit meer teruggegaan."

Niet praten over gevoel

Ivy nam namens de nabestaanden plaats in de stichting van het Groeiend Monument, opgericht voor de 43 slachtoffers van de ramp met het EL Al-vliegtuig. Het staat op de plek waar het toestel neerkwam. 

"Ik werd gevraagd door dominee Ruff, die actief was in de stichting Nabestaanden Bijlmerramp (NaBij). Hij zei: dan kunt u erover praten, als u dat wilt. Ik nam plaats in de stichting en kwam op de vergaderingen, maar ik sprak nooit over wat ik voelde. Ik praatte niet over mezelf."

'Ik gaf God de schuld'

Tot 1996. Dominee Otto Ruff vroeg Ivy mee te gaan naar een weekend voor mensen die een dierbare hebben verloren. Die bezinningsdagen waren in het Noord-Hollandse dorp Vogelenzang. "We zaten in een kring en iedereen stelde zich voor en vertelde wie ze hadden verloren. Ik zat naast mevrouw Truideman. Ze vertelde dat ze haar twee kinderen bij de Bijlmerramp was kwijtgeraakt. Ik omhelsde haar en moest daarna alleen nog maar huilen. Ik voel het nog steeds."

"Mevrouw Truideman zei: God heeft hier een betekenis mee. Dat begreep ik niet. Ik was ook gelovig, maar ik gaf God ook de schuld. En ik dacht: hoe kunt u nog leven? Ze had haar enige kinderen verloren. Ik had nog twee dochters."

Last zit in een koffer

"Ik praatte heel veel met haar. Ik moest heel veel huilen. We zochten elkaar op en ik sprak ook met andere mensen die iemand hadden verloren. Later sprak ik er ook meer over met de media. Het duurde jaren voordat ik het een plek heb kunnen geven. Eerst liep ik met een last op mijn rug. Nu heb ik het in een koffer gestopt. Als ik erover wil praten, open ik de koffer. En als ik niet meer over wil praten, doe ik de deksel weer dicht en op slot."

Ivy woont sinds een paar jaar weer op Curaçao. Ze reist komende woensdag naar Nederland om bij het Groeiend Monument met andere nabestaanden te herdenken dat het 25 jaar geleden is dat het noodlot toesloeg. "Vorig jaar was ik er niet bij. Het is goed om alles af te sluiten."

Meer op rtlnieuws.nl:
Nederlandse speelfilm over Bijlmerramp