'Mijn moeder overleed vorig jaar, ik heb er geen traan om gelaten'
Jeroen Pauw is blij met de dood van zijn moeder. Het is een verhaal dat veel reacties oproept. Sommigen vinden de uitspraken niet kunnen, anderen herkennen zich er juist in of begrijpen het. Zoals Heleen en Ada. Zij verbraken ook ieder contact met vader of moeder.
Heleen (32) haar moeder overleed in de zomer van 2016. Dat zag ze op mensenlinq, want niemand had het haar verteld. Contact met haar moeder was er al een tijd niet meer. Haar vader leeft nog, maar met hem leeft ze in onmin. "Het is heel erg lastig uit te leggen dat je geen contact meer hebt met je ouders."
ZIE OOK: Jeroen Pauw is blij dat zijn moeder dood is: 'Zijn eerlijkheid kan veel mensen helpen'
'Ik mocht niet naar de crematie komen als ik het niet uitmaakte met mijn vriend'
Het probleem begon bij de scheiding van haar ouders toen Heleen 17 was. "Ze dronk heel veel en zei heel veel dingen die je echt niet kunt zeggen." Heleen ging uiteindelijk wonen bij haar nieuwe vriend in de buurt van Bergen op Zoom. Haar moeder woonde in Heerenveen. "Ze is me nooit op komen zoeken, en ze kon me alleen nog bellen als ze gedronken had."
Heleen had al sinds 2009 niet meer met haar moeder gesproken toen ze van haar zus in 2015 hoorde dat haar moeder uitgezaaide longkanker had. "Mijn zusje vroeg of ik het niet toch nog een keer wilde proberen. Ik ben toen nog een paar keer geweest, maar het kwam niet meer goed. Het werd helemaal erg toen er werd gezegd dat ik niet naar haar crematie kon komen als ik het niet uitmaakte met mijn vriend, met wie ik al meer dan tien jaar een relatie heb. Ze zeiden dat hij een loverboy was."
Het contact was voorgoed voorbij en via het internet kwam ze erachter dat haar moeder dood was. "Ik voelde me heel vrij toen mijn moeder overleed. Eigenlijk was ik wel blij. Ik heb er geen traan om gelaten. Over die gevoelens heb ik me wel een tijd schuldig gevoeld. Maar ik denk dat ik het rouwproces al eerder heb gehad. Het laat me niet helemaal koud hoor, maar het ligt achter me. Het is nu klaar."
'Een kind kiest er niet voor geboren te worden'
Voor Ada (25) gaat de vergelijking met haar eigen verhaal en dat van Jeroen Pauw niet helemaal op, maar ze kan het lang volgen. Haar ouders leven nog. En het was ook niet alleen maar kommer en kwel bij haar thuis. "Ik hoop niet dat ze doodgaan. Dan is alles onherroepelijk", zegt ze. Ada heeft de band met haar vader enkele maanden geleden verbroken. "Zijn reactie was: 'prima, voorgoed uit mijn leven'. Hij plaatste er ook nog drie duimpjes bij."
Ada voelt in haar omgeving heel erg dat je als kind dankbaar moet zijn naar je ouders en een fijne relatie moet hebben. Daar is ze het niet mee eens: "Heel veel mensen beseffen niet dat ouders emotioneel oneindig veel meer aan hun kinderen verplicht zijn dan andersom. Een kind kiest er niet voor geboren te worden."
'Hij zei dat ik in de ggz thuishoor'
Een tot nu toe permanent einde aan het contact met haar vader kwam na een ziekenhuisopname van haar moeder. Ada en haar moeder hadden enkele dagen daarvoor boze appjes naar elkaar gestuurd. "Het eerste wat ze zei toen ik binnenkwam in het ziekenhuis was dat het door de stress kon komen. Dat zei ze wel drie keer. Ik voelde het verwijt naar mij toe, en ik vroeg het ook: komt het door mij? Mijn moeder draaide het vervolgens naar de dokter. Dat hij zei dat het door de stress kon komen. Toen ik langer bleef zitten zei ze dat ik haar geen verwijten mocht maken. Ik voelde me vreselijk. Voelde me echt alsof ik mijn moeder van 64 het ziekenhuis in had geslagen."
Een paar dagen later appte de vader van Ada. "Wil jij ons geen verwijten meer maken, je moeder kan dit niet aan. Wij zijn de meest liefdevolle ouders die er zijn", was zijn bericht. "Ik zei dat ik iets te veel had meegemaakt dat níet liefdevol was geweest. En dat ik dat mag zeggen. Nou toen ben ik helemaal afgebrand. Hij zei dat ik niets kon, dat ik in de ggz thuishoor, en dat was nog het sympathieke gedeelte. Ik pikte het niet langer. Ik vroeg of hij blij was met de woorden die hij gezegd had, omdat hij ze goed moest onthouden. Ik zei dat het de laatste woorden zouden zijn die hij ooit tegen me had gezegd."
Het verhaal van beide vrouwen is dan misschien niet helemaal hetzelfde, ze hebben beiden hetzelfde gevoel: blijdschap dat er nu over gepraat wordt. Heleen: "Dat is erg positief. Mensen denken en vinden dat het niet hoort dat je het contact verbreekt, dat je later voor je ouders moet zorgen, terwijl die band er soms gewoon niet is. Er wordt heel snel geoordeeld."