Overlevende kamp Westerbork: 'Jaloers geweest dat ik niet met de trein mee mocht'
Met het verstrijken van de jaren komen steeds meer overlevenden van de Tweede Wereldoorlog te overlijden, maar hun kostbare herinneringen mogen niet verloren gaan. Daarom is kamp Westerbork begonnen met het vastleggen van hun persoonlijke verhalen.
'Ervaringsdeskundige' Micha Schliesser groeide op in Westerbroek. Hij werkt mee aan het project. Schliesser (1938), zat tot zijn zevende opgesloten in het kamp en zag in die tijd veel vriendjes voorgoed vertrekken.
"Ik wist dat ze met de trein gingen, maar hoe en waarom? Ik had geen idee. Waarom mocht ik niet met ze mee? Was ik soms niet goed genoeg voor de trein? Jarenlang ben ik jaloers geweest dat ik niet met de andere kinderen mee mocht. En jarenlang daarna heb ik me schuldig gevoeld dat ik jaloers was. Die pijn kwam pas na de oorlog."
Ingewikkeld
Na de bevrijding verhuisde Schliesser naar Amsterdam. Het leven in vrijheid vond hij aanvankelijk maar ingewikkeld. "Ik werd toegejuicht als ik uit de keuken van Westerbork aardappelen jatte, maar als ik van de groenteboer in Amsterdam een appel stal, kreeg ik daar grote problemen mee. Ik begreep er niets van."
Schliesser draagt zijn verhaal over aan een volgende generatie. Daarmee zet hij zich hopelijk in voor een betere wereld. "Want misschien pak ik met mijn verhaal die één of twee mensen die daardoor de juiste keuzes maken."
Joop Waterman werd geboren in Westerbork en groeide op in het kamp.
Ook Joop Waterman werkt mee aan het project van Westerbork. Hij werd op 17 augustus 1943 geboren in het kamp. Herinneringen aan zijn tijd in gevangenschap heeft hij dus niet. Maar zijn verhaal is niettemin waardevol. "Kun je je nou voorstellen dat er mensen zijn die het recht op leven betwisten? Want ik had er eigenlijk niet meer mogen zijn. Ik had vermoord moeten worden. Onze familie was na de oorlog verscheurd. Ik heb meegemaakt dat mijn moeder 's avonds in bed lag te huilen. Dat moet je als kind niet meemaken."
Jopie van Westerbork
"Mijn leven lang was ik 'Jopie van Westerbork'. Dat ik na de bevrijding als jong jochie hoorde: 'kijk, dat is nou zo'n klerejood'. Toen ik terugkeerde van het kamp hoorde ik dat soort dingen op straat. Wat had ik nou eigenlijk misdaan?"
Waterman vindt het belangrijk dat de herinneringen levend blijven. "Want pas op het moment dat je het niet meer over de slachtoffers van de oorlog hebt, dat je niet meer herdenkt, dan pas zijn ze er niet meer."
Meer op rtlnieuws.nl: