'Het is mis in Parijs. Ik wéét dat nog niet, maar ik voel het meteen'

In onze decenniumserie 'Waar was jij?' kijken we terug op de grootste nieuwsgebeurtenissen van de jaren 10. Geert Gordijn blikt terug op de aanslagen in Parijs op 13 november 2015. Er vielen 129 doden, de meesten in concertzaal Bataclan.

Op het moment dat de aanslagen in Parijs zich voltrekken sta ik te wachten voor het toilet, op de verjaardag van een vriendin in een café in Den Haag. Ik open Twitter, uit verveling, uit automatisme. Ontploffing bij Stade de France, schietpartijen op straat in Parijs.

'Het is mis, dat voel ik'

Het gaat helemaal mis in Frankrijk. Dat dringt direct tot me door. Heftige geweldsuitbarstingen op verschillende plekken in één stad: dit zijn geen geïsoleerde incidenten. Natuurlijk wéét ik dat nog niet, maar ik voel het wel.

Ik bel Diederik, mijn chef. "Zal ik meteen gaan rijden?", vraag ik. Hij wil dat ik nog heel even afwacht, de berichten zijn nog vers, nog niet bevestigd door betrouwbare bronnen. Het wachten duurt niet lang. De berichten stapelen zich op, ook onze correspondent Stefan de Vries bevestigt: hier is iets heel ergs aan de hand. 

Rijden door de nacht

Naar huis. Snel spullen halen. Mijn montage-laptop staat zoals altijd klaar, ik prop een stapeltje kleren in een koffer. Om half één ‘s nachts word ik opgehaald door cameraman Dennis Verheijen. We rijden door de nacht. Haast. Je wilt altijd snel ter plaatse zijn, maar deze nacht gaan er berichten rond dat Frankrijk mogelijk de grens op slot wil doen. We willen niet vast komen te staan in België.

We bereiken Parijs zonder problemen. Bij het krieken van de dag is het eerste beeld dat ik, tot mijn verbazing, tot me neem: vuilnismannen die containers legen. Niet te geloven, de stad komt gewoon alweer op gang. Maar dan: de eerste plek des onheils die we bereiken, restaurant Le Carillon. 

Busje vol met lichamen

De straat is afgesloten, maar de lens van Han Pannevis, een andere cameraman die mee is, filmt langs de afzetlinten een beeld dat voor altijd op mijn netvlies zal blijven staan. Een lichaam, verpakt in een zak, wordt in een lijkwagen gehesen. Het is geen verlengde personenauto, zoals bij een begrafenis, maar een busje. Het heeft plek voor zes lichamen, in twee rijen van drie boven elkaar. Het busje ligt nu vol, de deur gaat dicht.

Er komen meer van die beelden die zich in mijn geheugen graveren. Bloed op straat voor restaurant Le Petit Cambodge. De autoriteiten hebben er zaagsel overheen gestrooid, maar je ziet de verkleuring: donkerrood in het asfalt. Op een geparkeerde auto zien we kogelhulzen liggen.

Ferry was in Bataclan

We maken er beeld van, maar raken ze niet aan. De politie heeft ze vast over het hoofd gezien bij het onderzoeken van het plaats delict. Er moeten er tientallen gelegen hebben, afkomstig uit de automatische wapens van de terroristen. We halen een agent erbij, ook deze hulzen zijn bewijsmateriaal. 

Het beeld dat me het meest bijblijft: bloed op een spijkerbroek. Het is de broek van Ferry Zandvliet, overlevende van de gruwelijke schietpartij in concertzaal Bataclan waarbij 89 mensen omkomen. Ferry is nog in shock, maar wil wel een interview geven. Hij wil de wereld nu al vertellen door welke hel hij is gegaan.

Waar was jij?

Het eind van de jaren '10, het eind van het decennium. Bij RTL Nieuws kijken we in een serie van tien verhalen terug op de afgelopen tien jaar. Onze verslaggevers en correspondenten beschrijven hún dag, vertellen je hún verhalen van die ene bizarre dag uit hun leven. Zij waren erbij, weet jij nog waar jij was? 

Hij vertelt hoe hij zich kruipend een weg heeft gebaand richting de uitgang. Wegduikend voor kogels, niet wetend of de mensen over wie hij heen kroop nog leefden. De rode vlek op zijn broek ontdek ik pas na afloop van het interview. Ferry schrikt er ook van. Hij is zelf ongedeerd gebleven, het bloed moet van iemand anders zijn. 

Kaarsjes, bloemen, knuffels

De Bataclan zelf bereik ik pas aan het eind van die eerste dag. Zoveel leed vastgelegd, zoveel mensen geïnterviewd. Ik heb in één werkdag meer materiaal vergaard, meer verhalen opgetekend dan normaal in een week. Bij de concertzaal is de toeloop van geschokte Parijzenaren al enorm. Het leger kaarsjes, bloemen en knuffels zwelt aan. Ik loop er stilletjes omheen.

Langzaam dringt tot me door hoe gitzwart deze bladzijde zal zijn in het geschiedenisboek van Frankrijk, van de westerse wereld. Maar nu ben ik hier, met het verdriet, de ellende, met die wanhopige pogingen tot hoop, de kaarsjes, de bloemen, de saamhorigheid. Met een brok in mijn keel.

Terugblik: het nieuws van de jaren 10

In onze decenniumserie 'Waar was jij?' kijken we terug op de grootste nieuwsgebeurtenissen sinds 2010. Je vindt onze verhalen en video's op deze pagina.