Sterkste oma van het land: Willie (66) staat als bodybuilder op hoogste podium

Wie een willekeurige kleuterjuf vraagt naar haar hobby's, verwacht waarschijnlijk niet als antwoord: bodybuilden. Toch is dat wat Willie deed naast haar baan in het onderwijs - en nu als gepensioneerde nog altijd doet. Ze bereikt er zelfs het hoogste podium mee.

Met een grote lach vertelt ze over haar eerste keer in Las Vegas, waar jaarlijks de Olympia plaatsvindt, dé wedstrijd voor de beste bodybuilders van de wereld. Het was 2019 en ze liep langs de gokkasten in de hal van het hotel naar de lift. Ze droeg alleen een kaftan, een luchtige, tuniekachtige jurk, want ze had net een spraytan gehad waardoor ze een egale bruine kleur op haar huid gespoten had gekregen. 

Die kaftan was geen overbodige luxe, want anders plakte de bruine vloeistof aan haar kleding. 

Drie medailles op wereldniveau

Wel vaker liep ze tijdens Nederlandse kampioenschappen en wereldkampioenschappen vlak voor een wedstrijd zo naar haar hotelkamer. Maar in deze hal keek niemand naar haar op. Ze was immers in Vegas, waar mensen zich wel vaker apart kleedden. "Die stad is knettergestoord. Al had ik daar in mijn nakie gelopen, dan nog zou geen kip zijn ogen van de gokkast afhouden", lacht ze.

Willie is een spontane, goedlachse vrouw met lange blonde haren in een nonchalante staart. Als je haar in de supermarkt tegen zou komen, denk je: mooie vrouw, slank en gespierd. Maar niet: dit is een bodybuilder. Toch nam ze na haar optreden in Vegas in verschillende categorieën drie medailles mee naar huis.

Het contrast met hoe ze haar tijd in de gokstad omschrijft en hoe ze er nu bij zit aan haar eigen keukentafel in een buitenwijk van Dordrecht, kan haast niet groter zijn. 

Doorsnee gezinsleven

Had je haar jaren geleden verteld dat ze in de olie met een spraytan op haar lijf in een glitterbikini op een podium zou staan, dan had ze waarschijnlijk hard gelachen. Haar hele werkende leven begaf ze zich tussen de snotneuzen, blokkentorens en de eerste ABC's. Met haar man Peter, atletiektrainer, kreeg ze vijf kinderen. Ze pakte één keer in de week een aerobicslesje en had een doorsnee gezinsleven.

Tot ze eind veertig, begin vijftig was en in Dordrecht verhuisde naar een nieuwe wijk. Iemand uit de buurt wees haar op een sportschool waar ze aerobic kon doen. Maar ze vond de fitnessapparaten ook interessant. Er waren met de jaren wat kilo's bijgekomen, haar spieren werden slapper en ze stoorde zich aan dat zwabberende losse vel onder haar armen.

Wedstrijdjes

Willie ging steeds vaker naar de sportschool, pakte zwaardere gewichten. Soms was ze er zes keer in de week te vinden. Haar enthousiasme en doorzettingsvermogen vielen op en ze werd gevraagd voor het dames bankdrukteam, dat aan een competitie deelnam. 

De wedstrijd zou 'gewoon, voor de leuk' zijn. Maar Willie vertelt er met zoveel enthousiasme over dat je proeft hoe ze in de ban raakte van het fitnessen. De overstap naar het powerliften - kniebuigen, bankdrukken en deadliften - was dan ook slechts een kwestie van tijd.

's Ochtends stond ze voor de klas, 's avonds in de sportschool. Haar kinderen zaten inmiddels op de middelbare school, daar hoefde ze niet meer voor thuis te blijven. 

Ze had de flow te pakken, tot er een vreemd plekje werd ontdekt. "Huidkanker, dat was even schrikken."

Natuurlijk bodybuilden

Het plekje werd weggesneden en vanwege haar herstel mocht ze even niet meer trainen. Tijdens dat thuiszitten, ontdekte ze dat ze de competitie miste. Het was 2015 en op de sportschool werd een bodybuildwedstrijd georganiseerd. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, gaat het bij bodybuilden niet om het zwaarst mogelijke gewicht dat je optilt of wegdrukt, maar om het vormen van je lichaam. "Ik wilde niet meedoen aan die wedstrijd. Daarvoor vond ik mezelf echt te oud. Maar die voorbereiding vond ik interessant, het ging voornamelijk over je lijf en over voeding, dus dat kon ik goed combineren met mijn herstel."

"Ga nou maar", zei haar man aanmoedigend, en ze gaf zichzelf op. Hoe langer de voorbereiding duurde, hoe kleiner het groepje geïnteresseerden werd. "Nu moet je wel meedoen", zo haalde de trainster haar over. Ach ja, wat maakte het ook uit, dacht ze. 

En zo stond ze op haar 57ste in bikini tussen twee 20-jarige meiden. Willie lacht. "Natuurlijk werd ik laatste, ik deed allemaal verkeerde poses. Wist ik veel, maar de sfeer vond ik leuk. De make-up, je haar doen, een mooie bikini aan."

Oudere leeftijdscategorie

Ze besloot nog één keer mee te doen, in de leeftijdscategorie 35+. Als ze weer laatste zou worden, dan stopte ze ermee. Ze werd tweede. "En het smaakte naar meer."

"Mijn kinderen vonden m'n nieuwe hobby…" Even twijfelt Willie over haar woordkeuze. "Tja, ze waren niet onverdeeld enthousiast hun moeder in bikini op hoge hakken op het podium te zien." Weer die lach. "Nu vinden ze het leuk en steunen ze me, ze komen af en toe naar een wedstrijd kijken."

Laat het duidelijk zijn: familie staat voorop. Vrijdag is oppasdag en past ze op al haar kleinkinderen die in de buurt wonen. Zaterdag komt het gezin bij elkaar aan tafel bij Willie en Peter. Dan halen ze patat, of taco's of Grieks. "Dan eet ik natuurlijk gewoon mee." 

Maar vlak voor een wedstrijd houdt ze al haar calorieën bij. "En als ik dan bij mijn dochter eet, neem ik een eigen bak mee. Ik moet wel weten wat er binnenkomt."

Met haar 'hobby' harkte ze in rap tempo medailles binnen, ze won NK's, WK's, en uiteindelijk kreeg ze dus die aanbieding om naar Vegas te gaan voor de Olympia. "Trillend stond ik op dat podium", zegt ze. "Die overdreven aandacht, ik vond het helemaal niks. Wat een gekkigheid."

Onzeker

Maar, zegt ze, het was natuurlijk ook fantastisch, in die spotlight. Ondanks dat ze zelfverzekerd op het podium leek te staan, was ze onzeker. Dat had ze vroeger al, als kind. "Mijn tanden stonden scheef, ik kreeg sproeten en moest een bril. Van die jampotglazen. Ook vond ik mijn neus te groot." 

Willie heeft drie jongere broertjes, waar haar moeder haar handen vol aan had. "In mijn lange haar zaten altijd klitten die eruit gekamd moesten worden. Op een gegeven moment was mijn moeder het zat en nam ze me mee naar de kapper voor 'een kort koppie'."

Het onzekere gevoel van het 9-jarige meisje is altijd blijven sluimeren. Pas een paar jaar geleden heeft ze haar ogen laten laseren en kon de bril af, maar haar tanden staan nog steeds scheef, en die neus is ook nog hetzelfde. "Ik wil niet aan mijn lijf sleutelen met plastische chirurgie."

Kanker

Trainen hielp. Ze voelde zich prettig in de sportschool. Totdat het in 2020 , toen Corona Nederland in zijn greep hield, mis. Willie kreeg een longontsteking. Peter ook, maar bij Willie ging het maar niet over. Er volgde een bloedtest en ze kreeg de diagnose: lymfeklierkanker. De kanker zat in haar milt, die eruit moest. "Jarenlang voelde ik me bij tijd en wijle beroerd. Zo'n onbestendig gevoel, flauwtes, nachtzweten. Maar ik dacht dat dit de overgang was. Niet zeuren en doorgaan, dacht ik."

Ze leefde altijd gezond, was superfit. Maar na de operatie was ze een wrak. Ze was kapot na een klein stukje lopen. Haar ziekte is chronisch, maar ze herstelde redelijk snel en begon langzaamaan weer te trainen. Op zolder, waar ze een kleine gym had gebouwd.

'Het is mooi geweest'

Ze krabbelde toch weer op. En omdat ze zich beter begon te voelen, wilde ze na een tijdje ook weer op het podium staan. Dus ze deed een NK en WK, ging nog een keer naar Vegas en dacht na wéér een WK dat het echt mooi was geweest. Ze had geen zin meer in het droog trainen van haar lichaam om de spieren goed te laten zien, het strenge diëten, de poses oefenen. 

Maar toen kwam er een mail: je hebt een ticket gewonnen om naar de Olympia in Vegas te gaan. "Mijn eerste reactie was: oh nee, shit. Ik weet het niet hoor, weer dat diëten…"

Een week later viel er een rouwkaart op de mat. Een vriend was plotseling overleden. "Dat was een grote schok. Maar ik dacht ook: het leven kan ineens voorbij zijn. Misschien moest ik toch nog één keer gaan. Nog één keer die gekkigheid. Hoe vaak kreeg je nou zo'n kans?"

Peter en Willie zijn er bijna drie weken geweest, ze gingen naar huis met een gouden plak. Wie denkt dat ze wat aan de wedstrijden verdient, heeft mis. "Deze sport kost alleen maar geld", lacht ze. "Ik ben een amateur. Pro's krijgen wel wat geld als ze de wedstrijd winnen."

Nooit te oud

Vorig jaar is Willie met pensioen gegaan. Ze helpt nu als vrijwilliger in een huis voor ouderen, en is redacteur voor de wijkkrant. Ook schreef ze een een boek. Ze blijft trainen, ondanks dat de concurrentie in haar 60-pluscategorie flink is uitgedund. "Natuurlijk, in Amerika zijn er nog een aantal vrouwen van mijn leeftijd die dit doen, in Nederland niet."

Daarom doet ze mee in de 50-pluscategorie. Een paar weken geleden won ze in die categorie goud op het NK. Na corona, de kanker, en na alle gezondheidsperikelen, heeft ze zich teruggevochten op haar oude niveau. "Op de foto's zie je me stralen. Ik ben 66, ga richting de 70. Ik had het gewoon echt niet verwacht."

In juni is het WK in Nederland. Een thuiswedstrijd. Ook daar doet ze aan mee. Tegen iedereen die vraagt hoe lang ze door wil gaan, zegt ze: "Zolang ik het leuk vind. Want het is hobby, het blijft hobby." Ze ziet wel. 

Maar laat dit een les zijn voor al haar leeftijdsgenoten: je bent nooit te oud om aan nieuwe hobby te beginnen.

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.