Nooit genoeg tijd, maar liefde te over: zo gaat het nu met Lisa's 'nieuwe' gezin van negen

'Kom binnen!" Begeleid door twee blaffende honden, eentje nog maar een puppy, opent Lisa op een regenachtige middag de voordeur van haar huis in het Rotterdamse stadsdeel Overschie.

Vanaf de bovenste traptrede kijkt de blonde peuter Juno (2) nieuwsgierig naar de verslaggever die binnenkomt. Het geluid van uitbundig spelende kinderen drijft de hal binnen; kleuter Morris is boven met een buurjongetje.

Dochter Evia (8) loopt buiten het trapje bij de voordeur op en kondigt haar komst aan met een klop op het raam. Puppy Teddy, net een beetje gekalmeerd, begint opnieuw enthousiast te blaffen.

Van peuter tot pubers

De deur van de woonkamer gaat open. Vanachter een volle tas boodschappen zegt nichtje Daisy (15) vriendelijk hallo. Ook haar zussen Zoey (17) en Abby en Jessy (een tweeling van 13) keren aan het einde van deze schooldag een voor een terug naar huis.

Lisa neemt de tijd om bij elk gezinslid te informeren hoe de dag was en doet terloops wat huishoudelijke mededelingen. "Zet die boodschappen maar in de garage alsjeblieft. O, en eh... jouw training gaat niet door vanavond, de velden zijn te nat."

Afgelopen week was het precies een jaar geleden dat Lisa's zwager Marco plotseling overleed aan een hartstilstand. Lisa's zus, de moeder van Daisy, Zoey, Abby en Jessy, was een aantal jaren eerder na een lange, ingrijpende periode van ziekte al overleden.

Nog op de avond dat Marco stierf, besloten Lisa en Simon: wij gaan voor onze vier nichtjes zorgen. Lisa vroeg de voogdij aan en kreeg die binnen een paar weken.

Met de rouwboeketten van Marco's uitvaart nog in de huiskamer, zei de Rotterdamse een jaar geleden tegen RTL Nieuws: "Ik heb veel te leren. Normaal groei je in de pubers, nu heb ik ze ineens. Maar ik geloof dat het wel goedkomt."

Om daaraan toe te voegen: "Misschien is het wishful thinking, maar ik wil als een groot, warm gezin mooie nieuwe herinneringen gaan maken."

Is dat inmiddels gelukt? Meteen breekt een glimlach door op Lisa's gezicht: "Dat denk ik wel, ja. We hebben het heel goed samen, gezellig."

Zo wordt elke zondagochtend gezamenlijk uitgebreid ontbeten aan een mooi gedekte tafel. Soms met frisse tegenzin – ze slapen graag een keer uit – schuiven ook de vier pubers aan.

En er zijn tweewekelijkse filmavondjes. "Dan zitten we met z'n allen rond de salontafel daarachter in de kamer. Die staat dan vol kleine, lekkere hapjes die we voor de tv opeten."

Weet je nog?

In weken waarin iedereen in huis het vaak druk heeft met de eigen agenda, zijn het waardevolle momenten samen. Omdat het gezellig is, maar ook omdat juist op die ontspannen momenten ruimte ontstaat om even écht te praten. 

De tieners halen soms spontaan herinneringen op aan hun overleden ouders. "Weet je nog, dat we dat en dat samen gingen doen? Of hoe boos papa op mij was, toen hij erachter kwam dat ik stiekem iets had gedaan wat niet mocht?"

Toen de nichtjes een jaar geleden onderdeel werden van het gezin van Lisa en Simon, hadden de meisjes onderling een 'moeizame band'. "Ze waren alle vier erg op zichzelf en maakten nogal eens ruzie. Het waren echt wel een beetje ongeleide projectielen."

Daar is – onder meer in wekelijkse sessie bij een familietherapeut – hard aan gewerkt. "Het gaat nu veel beter. Dat is fijn, want ze delen een verleden. Het is belangrijk dat ze daar samen over kunnen praten. Ik denk wel dat het echte rouwen voor de meiden nog moet beginnen."

Terror Tinus

Het afgelopen jaar was het gezin druk bezig met het worden van een stevig 'wij'. In de zomer ging de hele bende samen ruim twee weken op vakantie naar Italië.

Lisa schreef destijds op Facebook: "Sta me bij jongens! Een stedentrip in Milaan met zeven kinderen, waaronder een 'terror Tinus' van 2 jaar, wordt een hele beproeving. Maar we gaan ervoor!"

Het werd een groot succes. "Juno (toen net 2 jaar) wilde niet meer in zijn buggy zitten. Hij wilde per se zelf lopen. Maar Milaan is druk en groot. De oudste kinderen zijn dan heel zorgzaam. Dat is fijn, al die extra ogen en helpende handen."

De negen leden van de familie Bal sliepen verdeeld over twee kamers in een hostel. "De meiden konden 's avonds beneden nog een potje poolen en wat drinken. Overdag was er ruimte om dingen te bezichtigen, maar ook om te shoppen. Dat laatste doen tienermeiden nu eenmaal het liefst."

Ergens tijdens de stedentrip streek de hele bups neer op een terrasje. "De mensen daar kenden ons niet en zagen 'gewoon' een groot gezin zitten. Op dat moment realiseerde ik me ineens: "Zo lijkt het niet alleen voor de buitenwereld, zo voelt het voor mij ook echt. "

Simon beaamt: "Dat was een heel mooi moment."

Lekker onder elkaar

De twee weken ervoor hadden ze een grote vakantiewoning gedeeld met Simons broer en zijn vrouw en kinderen. In Milaan splitste het gezelschap een middag op. Lisa: "We hadden een heerlijke vakantie met twee gezinnen samen, maar het was ook heel fijn om weer even lekker onder elkaar te zijn, met z'n negenen."

Natuurlijk waren er het afgelopen jaar ook moeilijke momenten. Zo kreeg Lisa twee maanden geleden een handgeschreven briefje van haar 8-jarige dochter Evia, met daarop: "Ik word er verdrietig van dat jullie bijna geen tijd meer hebben voor mij."

Nooit goed genoeg

Lisa's hart brak. "Altijd oog hebben voor iedereens emoties, iedereen op elk moment de aandacht geven die hij of zij verdient, dat gaat gewoon niet. Elke dag heb ik wel een keer het gevoel dat ik tekortschiet."

Hoe reageer je op zo'n verdrietig briefje? "Ik heb tegen mijn dochter gezegd dat het goed is dat ze haar gevoel laat zien. Dat Simon en ik zullen proberen haar meer aandacht te geven. Dat willen we ook. Maar tegelijkertijd is de situatie wel hoe die is, die gaat niet veranderen."

Het is de enige keer tijdens het gesprek dat er zichtbaar tranen blinken in Lisa's heldere, vriendelijke ogen. Simon ziet het ook.

Hij vóélt het ook: "Het is gewoon knetterdruk, er zijn altijd 1001 dingen te doen. Als de wasmand ramvol zit, voel je in je hoofd niet altijd de ruimte om aandachtig naar iedereen te luisteren en te zien wat iedereen nodig heeft. Je kunt ook nooit bij de sportwedstrijden van alle kinderen gaan kijken."

Het gesprek wordt even onderbroken als kleuter Morris en zijn speelkameraadje ineens met beteuterde gezichtjes samen bij de tafel verschijnen. "Deze meetlat is kapot!"

"Hoe komt dat?", vraagt Simon rustig. Zijn zoontje verklaart: "We wilden 'm alle twee hebben, maar toen brak hij doormidden!"

Altijd geluid

Glimlachend zegt Simon dat er nu in elk geval voor alle twee de jongetjes een eigen stuk is om mee te spelen. Ondertussen dient zich elders in de kamer alweer een nieuw probleem aan: "Mama, de puppy heeft op de grond gepoept!"

Stil is het bijna nooit in huize Bal. Al die geluiden trekt ze niet altijd even goed, vertelt Lisa zachtjes. "Zeker niet aan het einde van de dag." Wie kan het haar kwalijk nemen? 

Nooit genoeg tijd

Lisa en Simon zorgen met al de liefde, toewijding en het geduld die ze in zich hebben voor zeven opgroeiende kinderen. Maar niemands energie en aandacht is onuitputtelijk en er zitten nou eenmaal maar 24 uren in een dag.

Uren die het afgelopen jaar ook nog eens werden opgeslokt door het afwikkelen van de erfenis van Marco, wiens financiële situatie niet rooskleurig bleek. En door een grote verbouwing in het huis waar hij tot zijn dood hij met zijn vier dochters gewoond had.

Marco zorgde lang voor zijn zieke vrouw. Toen zij stierf bleef hij achter met vier pubers en een drukke baan. Zijn huis was op z'n zachtst gezegd wat liefde tekortgekomen. Het bleek in erg slechte staat.

Sneeuwbaleffect

Schimmelplekken, rottende kozijnen, een lekkend balkon. Een schuin aangelegde tuin waardoor regenwater het souterrain onder het huis instroomde, draagbalken die los kwamen en een dak dat deels vervangen moest worden. 

Steeds doken weer nieuwe, onvoorziene mankementen op. "Het leek wel een sneeuwbal die ging rollen en steeds groter werd. De ketel lekte zelfs koolmonoxide. Het was maar goed dat die in een slecht geïsoleerde en tochtige ruimte hing. Het had heel erg mis kunnen gaan."

Ondanks alles waren Lisa en Simon vorig jaar direct vastberaden de twee-onder-een-kapwoning in Overschie om te toveren in een fijne, warme, veilige plek voor iedereen. Met misschien wel bovenaan de wensenlijst: eigen slaapkamers voor elk van de zeven kinderen.

Dat lukte. Direct na het overlijden van Marco zette Lisa's jongere zus een crowdfundingsactie op die anderhalve ton opleverde. Bovendien sponsorde een YouTube-woonprogramma veel meubels en verf en werd meegedacht over de styling.

Het resultaat: een heus paleisje met acht prachtige, kleurrijke slaapkamers en een ruime, lichte woonkamer met roze accenten. Met als absolute eyecatcher een grote bruine keuken, met donkergroene tegels en een enorm kookeiland.

In een gezellige nis ernaast staat een eettafel met eromheen een grote U-vormige bank, waarop iedereen een plekje heeft. 

Lievelingsplek

Zittend op die bank vertelt Lisa vandaag haar verhaal: "Het is mijn lievelingsplek hier in huis. Als ik aan het koken ben, verzamelt het hele gezin zich vaak spontaan om mij heen hier in de voorkamer."

Elk lid van dat gezin moest het afgelopen jaar wennen aan een compleet veranderd leven. Lisa zelf niet in de laatste plaats.

Ze liet haar huis achter om in dat van haar overleden zus en zwager te gaan wonen en zegde haar baan op. "Simon is meer gaan werken. Dat was financieel ook gunstiger want hij verdient per uur veel meer. Ik dacht eerst nog: ik neem ontslag en als alles over een paar maanden wat rustiger is geworden, zoek ik wel weer iets nieuws."

Het werd alleen nooit rustiger: "Misschien komt dat over twee jaar, als onze jongste zoon Juno ook naar school gaat."

Van klagen wil Lisa niets weten. "Het is vast allemaal heel zwaar, zeggen mensen vaak tegen ons. Dan voel ik direct weerstand. Natuurlijk is het veel, maar we hebben het vooral heel fijn samen. "

Een stabiele basis creëren voor hun eigen kinderen én de vier nichtjes, dat is het doel wat Simon en Lisa steeds voor ogen houden. "Ik hoop dat de vier oudste meiden voelen dat het geen tijdelijke oplossing is dat wij voor hen zorgen. We zijn nu hun gezin, waarnaar ze ook in de toekomst altijd terug mogen keren."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar diegene bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.