Vrouw die onderbeen verloor bij explosie Nieuwkuijk: 'Lig wakker van verdriet'
De 50-jarige vrouw die haar onderbeen verloor bij een explosie bij haar voordeur in het Brabantse Nieuwkuijk, is in een brief voor het eerst zelf ingegaan op de aanslag. "Iedere nacht lig ik wakker van de adrenaline, boosheid, angst en vooral van het verdriet."
De vrouw heeft schriftelijk vragen beantwoord van het programma Opsporing Verzocht, dat meerdere keren aandacht aan de zaak heeft geschonken.
"Ik lig hier in bed en denk: wat is ons aangedaan? Waarom? Door wie? Hoe dan?" schrijft ze. En iets verderop: "In de nacht zelf op het moment dat het gebeurde en mijn benen geraakt zijn, heb ik gedacht het leven achter me te moeten laten. Met die angst daarvoor ben ik in diepe slaap gebracht en meegenomen in de ambulance."
Benen afgebonden
In de nacht van 15 op 16 november werd de vrouw wakker toen de hond van het gezin aansloeg op geluiden bij de woning. Toen ze bij de voordeur kwam, ging een explosief af. De vrouw verloor een been, ze raakte zwaargewond aan het andere. Inmiddels is een 33-jarige verdachte uit Den Bosch aangehouden.
Haar echtgenoot vertelde later dat hij en hun dochter de benen van de vrouw afbonden met riemen om het bloeden te stelpen. Hij vertelde ook te vermoeden dat de aanslag eigenlijk voor iemand anders bedoeld was.
Hier zie je beelden van de ravage:
"Ik ben stil, ik ben verslagen, ik heb verdriet", gaat ze verder in de brief. (...) Ik ben zo boos dat mijn dierbare tijd met mijn gezin samen thuis afgenomen wordt."
Ze schrijft dat ze nog een tijd in een revalidatiecentrum moet blijven, maar telt ook haar zegeningen: "Ik besef me dat ik onze lieve hond heb gered, daar ben ik blij mee. Gelukkig hebben mijn man en kinderen dit letsel niet, maar ik gun het mezelf toch ook niet."
Adrenaline, boosheid en angst
De vrouw schrijft eveneens dat het nog onzeker is of haar linkerbeen gered kan worden. De behandeling heeft tot nu toe niet het gewenste resultaat gehad: "De artsen maken zich grote zorgen om mijn linkerbeen." Ze hoopt dat het been voldoende gered kan worden om een 'sta-functie' over te houden. Voor het afgezette been krijgt ze een prothese.
Ze schrijft iedere nacht wakker te liggen 'van de adrenaline, boosheid, angst en vooral van het verdriet'. "We hadden ons leven gewoon goed op orde. En wat volgt nu?"
