Weinig woorden, veel vragen in Haagse wijk: 'Hoe kon dit gebeuren?'

Bij sportcentrum Mariahoeve kijkt een medewerker op haar computer. Ze gaat de ochtend na de ramp door het adressenbestand om te kijken hoeveel leden er op Tarwekamp wonen. "Dit meisje", zegt ze verschrikt, "ze woont er vlakbij." 

De kans is groot dat veel leden van het sportcentrum getroffen zijn. Dave, die een winkeltje heeft in het sportcentrum, woont in de wijk. Hij is er al weer vroeg bij, een dag na de ramp. "Ik kan niet stoppen erover na te denken", zegt hij. "Hoe kon dit gebeuren? Zoveel vragen."

Hulpverleners bleven maar komen

Hij voelde de grote explosie. "Ik dacht eerst aan vuurwerk, maar dit was anders. Mijn vriendin zei: aardbeving." Vanaf hun balkon konden ze het enorme vuur zien. "Eerst was het surrealistisch stil, maar na drie minuten kwamen de hulpverleners. En ze bleven maar komen."

Een dag na de explosie wordt nog volop gezocht naar overlevenden:

Een agent die er een dag later weer staat, vertelt wat hij aantrof toen hij zaterdag bij de Tarwekamp aankwam. "Ik dacht serieus dat er een vliegtuig in het gebouw was gevlogen. Eén grote ravage." Of hij al eens iets eerder zoiets heeft meegemaakt? "Ik ben al dertig jaar agent, maar kan het me niet herinneren."

In de vroege zondagochtend is het opvallend kalm in de wijk. Een man die zijn hond uitlaat, kijkt vanaf Het Kleine Loo tussen andere flats door naar de ravage, zijn ogen betraand. "Die mensen... ik kan even niks zeggen, sorry." Het is de reactie van bijna iedereen die geconfronteerd wordt met de enorme impact.

Hugo (12), met ADO-hoodie aan, werd wakker van de dreun. Hij wil helpen, zegt hij. Dat doet hij in het wijkcentrum waar mensen worden opgevangen. "Ik praat met kinderen, niet per se over de ramp, maar over van alles, juist zodat ze er even niet aan hoeven te denken."

De jongen heeft een vriend die in de getroffen flat woonde. "Hij stond op het balkon en kreeg glas in zijn schouder. Hij moest naar het ziekenhuis, maar nu gaat het beter." Iedereen kent wel iemand die direct betrokken is. Of vermist is.

Sprakeloos

In het wijkcentrum zitten buurtbewoners die worden opgevangen door Rode Kruis-medewerkers en andere hulpverleners. Ze zijn een dag na de ramp beduusd. "Sorry, het is te vroeg, ik kan niks zeggen. Ik ben echt sprakeloos", zegt een man met naast hem zijn vrouw en dochter. Die laatste heeft een onesie aan, geleend van iemand anders, omdat ze haar huis na de explosie snel uit moest.

Beelden van vlak na de explosie:

Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal. Ingo Wewer heeft een winkel in het rampgebied, waar hij zaterdag niet bij kon komen. Een dag later was hij terug op de plek. "Het is afschuwelijk, het is een oorlogsgebied. Gelukkig was ik er niet toen die explosies er waren. Anders had het heel anders af kunnen lopen."

De man kent de wijk Mariahoeve heel goed. Hij is er geboren in 1961. "Tegenover de rampplek. We voetbalden tussen de flats." Hij vindt het vervelend dat 'zijn' wijk nu op deze manier in het nieuws komt. "Na de oorlog gingen er mensen wonen die hun leven weer moesten opbouwen. In de loop van de jaren was er veel sociale woningbouw. Maar de laatste jaren is er ook veel gekocht. De woningen die nu helemaal verwoest zijn, waren particulier eigendom."

Volgens Wewer is er veel saamhorigheid in de wijk. "Er is veel armoede, maar weinig ellende. Mensen kijken naar elkaar om." De mensen staan voor elkaar klaar. In het wijkcentrum is dat duidelijk zichtbaar. Mensen wachten in de rij om hulp aan te bieden. 

"We kunnen het niet terugdraaien", zegt buurtbewoner Ahmed. "Maar we kunnen wel alles op alles zetten om elkaar te helpen."

In het wijkcentrum komt premier Schoof de mensen een hart onder de riem steken. Ook hij is erg onder de indruk van wat hij zag op de rampplek: