Familielid vermist: 'Voor ons is ze niet dood, maar we weten ook niet of ze nog leeft'

"Als er iemand met een onbekend nummer belt, krijgt mijn moeder nog steeds een hartstilstand", vertelt Medea Moons. Voor haar ouders staat de tijd stil sinds haar zusje Danaë vermist is. "Soms denkt mijn moeder dat ze terugkomt."

Boot vergaan in noodweer

Medea kreeg pas na 48 uur een telefoontje dat haar zusje vermist is. Voor een studiereis ging zusje Danaë met een boot de jungle in op het Indonesische gedeelte van het eiland Borneo. Noodweer brak uit. De boot brak waarschijnlijk door hoog water en heftige stromingen doormidden.

Tweeëntwintig mensen zaten op de boot, van wie er zeventien uit het water werden gered. Danaë is, net als twee andere passagiers, nooit teruggevonden.

'Heel erg rationeel'

"Toen we het nieuws kregen, waren we heel erg rationeel. Zat ze wel op die boot? En is ze aan land geraakt?" Toen haar vader en haar broer erheen gingen, kregen ze veel meer het idee dat ze het waarschijnlijk niet had overleefd. Sindsdien staat Medea's leven in het teken van haar vermiste zus.

"Ik heb de afgelopen twee jaar zoveel tijd en energie gestoken in het vinden van mijn zus." Medea raakte zelfs haar baan kwijt: ze vertelt dat de overheid helemaal niet behulpzaam was en dat sommige vaste lasten van haar zusje doorlopen ondanks haar vermissing. "Voor de overheid leeft ze nog. Verzekeringen, Belastingdienst: dat loopt allemaal nog door."

ZIE OOK: Ouders Madeleine McCann: na 10 jaar nog steeds evenveel hoop dat ze nog leeft

Doodsverklaring

De familie Moons zou een vermoedelijke doodsverklaring kunnen aanvragen om haar vaste lasten te stoppen. "Maar mijn ouders kunnen die keuze niet maken. Het is emotioneel onmogelijk om te bepalen of je kind nog leeft of niet. We hebben helemaal niets van haar." 

Hoewel de vermissing van Danaë veel impact heeft op het leven van Medea en haar familie, heeft zij nooit het gevoel gehad dat haar ouders minder aandacht voor haar hadden. Volgens Medea is hun relatie alleen maar hechter geworden en zorgen ze meer voor elkaar. 

Pauze inlassen

"Ik vind het erg moeilijk om te zien hoeveel pijn mijn ouders hebben", zegt Medea. "Er is niets wat ik kan doen om het beter of minder te maken. En toch voel ik mij daar verantwoordelijk voor. Een kind verliezen of een vermist kind hebben is een constante marteling."

Na twee jaar vechten voor haar zusje heeft ze besloten zich even terug te trekken. "Ik neem nu een pauze. Het werd mij allemaal te veel. Mensen zeggen altijd dat het leven doorgaat, maar ik kan mijn leven niet meer oppakken. Ik moet mijn leven opnieuw opbouwen. Alles is anders."

Medea met haar zus Danaë in Parijs

Verdwaald of een roofmoord?

René (wil liever niet met achternaam en foto in het artikel) is al een stuk verder dan Medea. Hij heeft de vermissing van zijn broer Marcel na achttien jaar uiteindelijk wel een plek kunnen geven. "Ik weet dat ik al het mogelijke heb gedaan om Marcel terug te krijgen. Voor mijn moeder was het verwerken heel moeilijk, maar ze heeft nu wel een beetje zingeving door de komst van haar kleinkinderen."

Achttien jaar geleden vertrok Marcel voor vakantie richting Honduras. Hij verbleef in een herberg vlakbij een nationaal park met kloven en ravijnen. Hij maakte een wandeling door het park, maar keerde nooit terug. "We weten nog steeds niet wat er precies is gebeurd. Was het een roofmoord, of raakte hij verdwaald en is hij in een ravijn gevallen?"

Orkaan dwarsboomt zoekactie

Op de laatste dagen van de zoekactie vonden speurhonden iets, maar juist in die dagen werd het land getroffen door een orkaan, vertelt René. "Ik belde mijn moeder om door te geven dat we iets hadden gevonden en dat het leger kon worden ingezet, maar ze wilde dat niet."

Ze vond het onmenselijk omdat de mensen daar het leger harder nodig hadden vanwege de natuurramp. "Dat vond ik heel nobel van mijn moeder." 

Vereniging voor achterblijvers

René zocht destijds regelmatig steun bij de Vereniging Achterblijvers na Vermissing waar hij nu in het bestuur zit om andere mensen te steunen. "Je ziet vaak dat ouders heel lang in dienst van de vermissing zijn. Voor broers en zussen is het makkelijker zich op de toekomst te richten."

Sinds hij zelf kinderen heeft, begrijpt hij zijn ouders beter. "Terwijl de relatie met mijn ouders en mijn broer hechter werd, was de relatie met mijn broertje minder hecht." Dat kwam doordat hij het verdriet anders verwerkte. 

Leven in het teken van vermist zusje

Toch vindt hij dat ze wel hechter zijn geworden als gezin. Maar hij ziet dat het ook anders kan uitpakken. "Afgelopen kerst heeft een jongen zelfmoord gepleegd, omdat zijn leven alleen maar in het teken stond van zijn vermiste zusje.

Zijn moeder was continu in de media om haar verhaal te delen en daar werd hij in zijn jeugd elke keer mee geconfronteerd. Klasgenoten vroegen hem er continue over. Hij was altijd het broertje van. Toen ik dat hoorde, brak mijn hart." 

Meer op rtlnieuws.nl: 

• Aantal internationale kinderontvoeringen neemt toe
• Nieuwe zoektocht naar bijna 20 jaar vermiste prostituee Jolanda
• Lange zoektocht komt tot einde: vermiste vrouw na 54 jaar teruggevonden