Saida werd als tiener uitgehuwelijkt: 'Mijn familie dacht dat ik huilde van geluk'
Het aantal kindhuwelijken daalt, maar blijft een groot probleem volgens Unicef. Saida Boujdaine uit Antwerpen kan daarover meepraten. Ze was 15 toen ze hoorde dat ze moest gaan trouwen met een man van 32. "Ik vertikte het om naast hem in één bed te slapen."
'Ik wil dit niet, ik wil dit niet'. Dat zinnetje bleef maar door het hoofd van Saida Boujdaine spoken toen ze als 17-jarige met een 17 jaar oudere man moest trouwen. Een man die ze amper kende. Een man met wie ze nog nooit een fatsoenlijk gesprek had gevoerd.
Saida (nu 41) werd geboren in Marokko en kwam als kleuter met haar ouders, broers en zusjes naar België. "Mijn vader ging werken in de steenkolenmijn, als gastarbeider. Wij gingen naar school, leerden al snel Nederlands, maakten vriendjes hier. Antwerpen werd ons thuis."
Beperkte houdbaarheidsdatum
Haar moeder was gelovig, maar voedde Saida niet streng op. Haar vader en haar broers deden dat wél. "Als tiener mocht ik niet met jongens omgaan, mocht soms niet eens het huis uit. Ik woonde in Europa, maar leefde in een sociale omgeving waar strenge islamitische normen golden."
Zo hoorde Saida als puber steeds vaker het woord 'trouwen'. "Volgens mijn vader en broers hadden vrouwen een beperkte houdbaarheidsdatum. Ze schaamden zich dat ik nog geen ring om mijn vinger had. De tienerdochter van de buren was al wel getrouwd voor de Marokkaanse wet, ik moest dat ook maar eens gaan doen."
Ondertussen kwam er steeds vaker familie over de vloer uit Rabat. Onder wie Saida's achterneef. "Op mijn vijftiende maakten ze me psychisch klaar voor een huwelijk." Het begon subtiel. Eerst: 'Moet jij niet eens trouwen?' Daarna: 'Onze zoon wil wel trouwen. Jij ook?' Maar Saida wilde 'écht, écht, écht niet'. "Ik voelde niks voor hem, sprak geen woord met hem. Hij was niks voor mij."
Cijfers van Unicef
Het aantal kindhuwelijken is de afgelopen tien jaar afgenomen, maar het probleem is nog lang niet opgelost, meldt Unicef. Tien jaar geleden werd wereldwijd een op de vier huwelijken gesloten met een minderjarige, tegenwoordig is dat een op de vijf. Volgens Unicef is het aantal kindhuwelijken vooral in India en andere delen van Zuid-Azië gedaald. Dat is vooral te danken aan maatregelen van overheden en campagnes waarin wordt gewezen op de illegaliteit en gevaren van kindhuwelijken. Ook beter onderwijs speelt een rol.
Doodsbang
Toch werd Saida's achterneef haar man. "Ik was koppig, maar ook doodsbang. Toen mijn moeder bij haar moeder was in Riffgebergte en ik een keer uit een café kwam met vrienden, werd ik afgeranseld door mijn broers. Omdat ik niet met mijn toekomstige echtgenoot had gepraat, die daar ook was." Drie dagen lag ze op bed met kneuzingen. "Het ergste was: ze hadden me psychisch gebroken. Nog nooit voelde ik me zó machteloos. Dus ik stemde in."
Tijdens de huwelijksvoltrekking voelde Saida zich geen bruid. "Ik was die dag decor, een meubelstuk, niets meer dan dat. Een tante zei: 'Ach, ze huilt van geluk'. Maar het waren tranen van ellende." Ze keek vreselijk op tegen de huwelijksnacht, wilde absoluut geen seks hebben met 'haar vijand'. "Ik heb vanaf dag één smoezen verzonnen. Dat ik wilde wachten tot we in België waren en een groot feest hadden gegeven. De keren daarna had ik hoofdpijn, voelde ik me niet goed, wilde ik niet met hem in één bed slapen."
Geen seks
'Godzijdank' geloofde Saida's man haar smoezen. "Ik denk dat zijn intentie ook niet was om seks met mij te hebben, maar om een verblijfsvergunning te krijgen." Om aan haar huwelijk te ontsnappen, liep Saida weg. Ze belandde bij vrienden, sprak haar familie nog maar amper en bouwde een eigen leven op. "Ik negeerde mijn verleden, kreeg een relatie met een man op wie ik écht verliefd was. Toen mijn vriend mijn paspoort zag, schrok hij zich kapot. Er stond 'gehuwd' op. Leg dat maar eens uit."
Na vijf jaar kon Saida via een rechtszaak scheiden van haar man, in België. "In Marokko duurde het langer." In 2005 veranderde daar de wet, waardoor het voor vrouwen makkelijker werd een huwelijk te ontbinden. "Het moment dat dat huwelijk nietig werd verklaard, voelde als een bevrijding."
Voorlichting
Saida schrikt elke keer weer als ze nieuwsberichten en cijfers over kindhuwelijken leest. "Het gebeurt nog steeds. Tienermeisjes zijn kínderen. Die moet je niet dwingen om te trouwen, die moeten spelen, zichzelf ontwikkelen, studeren. Mijn ouders hadden geen idéé wat ze me aandeden. Ze dachten dat het goed voor me was, maar het heeft me zo veel verdriet, tranen en energie gekost. Ik heb zo lang gevochten. Die posttraumatische stress moet ik voor de rest van mijn leven met me mee dragen."
Ze hoopt dat scholen en overheden voorlichting blijven geven over dit onderwerp. En ze hoopt dat vrouwen zoals zij hun verhaal vertellen. "Iedere familie heeft een voorbeeld nodig. Anders verandert er niets. Dankzij mijn ellende mogen mijn nichtjes nu zelf hun man kiezen, als ze daar zélf aan toe zijn. Zoals het hoort."
Meer op rtlnieuws.nl