Joke en Marjoleen overleefden kanker: 'Blijf niet in angst leven'

"Als je de diagnose te horen krijgt, denk je maar één ding: ik ga dood", zegt Joke Koopmans (61). "Dat is het enige wat je denkt, hoe stom het ook is."

Opluchting

In juni 2014 merkte Joke dat er iets niet goed zat en een maand later was daar de diagnose: borstkanker. Een moeilijk traject volgde, maar inmiddels kan Joke opgelucht ademhalen: twee maanden geleden kreeg ze het bericht dat ze vijf jaar kankervrij is.

Uit cijfers van de Nederlandse Kankerregistratie blijkt dat twee op de drie mensen vijf jaar na de diagnose kanker nog leven. Dit betekent dat de vooruitzichten voor patiënten al jaren op rij beter zijn geworden, al geldt dit helaas niet voor alle kankersoorten.

Borstkanker heeft een relatief laag sterftecijfer, maar dat stelde Joke niet gerust. Voor haar voelde het alleen maar als overleven. "Iemand zei ooit tegen me 'maak je niet druk, aan borstkanker ga je niet meer dood'. Twee jaar daarvoor was mijn schoonzus eraan overleden." Elke keer als ze weer een uitslag zou krijgen van een onderzoek was het voor haar zenuwslopend. "Bij zulke dingen duurt wachten héél erg lang."

Inmiddels heeft Joke haar gewone leven weer opgepakt. "Je bent de wereld te rijk als je eruit bent en je hoort dat je schoon bent. Maar daarna ga je eigenlijk weer door", zegt ze.

Toch blijft ze wel constant alert. Bij een buikpijn of een verkoudheid die niet overgaat denkt ze toch snel weer terug aan die ene ziekte. "Het slijt wel, maar het blijft in je achterhoofd zitten."

Zware chemo 

Marjoleen Clemens (52) kreeg 39 jaar geleden een zeldzame vorm van botkanker en kan uit ervaring vertellen dat die alertheid verwatert. Wel heeft de kanker op heel veel andere manieren haar leven beïnvloed. Ze was 14 jaar toen ze de diagnose kreeg. Het was toen 1981.

Zware chemo en een toentertijd revolutionaire, ledemaatsparende operatie hebben haar leven gered. "De overlevingskans was begin jaren 80 zo'n 10 procent. Ik ben echt door het oog van de naald gekropen."

Het eerste bericht was dat ze nog een half jaar te leven had, en dat haar hele been geamputeerd moest worden om de ergste pijn voorkomen. Haar moeder liet het er niet bij zitten en heeft via de huisarts een second opinion gevraagd. Zo kwamen ze in een specialistische kliniek in Rotterdam uit. 

Marjoleen is kankervrij, maar niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Ze heeft er een lichamelijke beperking aan overgehouden, waardoor ze constant met een kruk loopt en moeilijk kan fietsen. Ook de flinke hoeveelheden chemo die ze kreeg, hebben haar lichaam een klap gegeven. Het vergroot zelfs de kans op sommige vormen van kanker later in haar leven.

Relaties, werk en opleiding

De kanker die ze als puber kreeg heeft volgens Marjoleen invloed gehad op alle facetten van haar leven, zoals relaties, werk en opleiding. Zo wilde ze heel graag verpleegkundige worden, maar kon dat niet door haar fysieke beperking.

Uiteindelijk heeft ze wel een andere opleiding gedaan, werk gevonden én twee kinderen gekregen. Allemaal dingen die op haar 14de al niet meer vanzelfsprekend waren.

Marjoleen zou iedereen in een soortgelijke situatie aanraden om contact te zoeken met lotgenoten, want dat heeft haar enorm geholpen in het verwerken van alles wat er gebeurd is. De kanker zal altijd aanwezig blijven in Marjoleens leven, al probeert ze het helemaal achter zich te laten. En vooral niet in angst te leven.

Haar fysieke beperking is inmiddels onderdeel van haar leven geworden, en aan kanker probeert ze zo min mogelijk te denken. "Nu is het kwestie van zo gezond mogelijk blijven."

Ook Joke probeert vooral vooruit te kijken. "Ik ben 61 jaar, maar ik wil 100 worden", zegt ze. Ze heeft een man en kleinkinderen en wil daar zo lang mogelijk bij blijven. "Ik ga er alles doen. Ik vind oud worden vreselijk, maar er zijn ook een hoop die het niet hebben gehaald."