Van Ik Vertrek tot wereldkampioen, Sara (18) doet wat geen Nederlander kan

Het was best een uitdaging om Sara te interviewen, want tijdens de wintermaanden staat haar agenda bol van de wedstrijden en trainingsweekenden. "Mijn leven bestaat op dit moment uit wedstrijden, trainingen en reizen", vertelt ze.

Zo was ze deze winter al in Japan, Noorwegen, en Duitsland. Vorige week werd ze nog wereldkampioen: ze sprong in Oberwiesenthal naar goud bij de WK voor junioren, ofwel schansspringsters tot 19 jaar.

'Skispring-heldin'

Als we haar spreken is Sara thuis. Ze zit bij haar vader in de woonkamer boven Hotel Sonnenlicht in Maria Alm. "Hier kom ik tot rust", vertelt ze. "Hoewel het supercool is om via mijn sport de wereld rond te reizen, geniet ik er ook heel erg van om thuis te zijn, bij mijn vader, broers en zusje, en wandelingen te maken in de natuur."

In de Oostenrijkse media wordt ze de 'nieuwe ski-heldin' genoemd nadat ze begin dit jaar in het Japanse Sapporo als eerste Nederlander ooit een wereldbekerwedstrijd wist te winnen op de grote schans.

Ik Vertrek

Maar ook in Nederland is Sara Kramer geen onbekende. Haar ouders deden in 2008 mee aan het televisieprogramma Ik Vertrek. Ze verhuisden met hun vier kinderen van Apeldoorn naar Oostenrijk, waar ze een hotel wilden beginnen.

De aflevering met de familie Kramer is één van de best bekeken uitzendingen ooit. Kijkers waren diep onder de indruk van de veerkracht van het gezin, dat ondanks de tegenslagen keihard werkte om hun Oostenrijkse droom uit te laten komen.

Vlak voor de verhuizing werd namelijk borstkanker geconstateerd bij moeder Anneke. Desondanks besloot het gezin om het avontuur aan te gaan.

'Moeilijke tijd'

Sara was toen zes jaar oud. Ze herinnert zich dat het best spannend was om te verhuizen en op een nieuwe school te beginnen. "We spraken de taal nog niet, dat was best moeilijk. Maar als kind pik je dat toch best wel snel op, binnen een half jaar spraken we vloeiend Duits."

Hoewel het goed leek te gaan, kreeg de familie in Oostenrijk toch een grote klap te verwerken. Moeder Anneke werd opnieuw ziek en overleed in november 2009 aan de gevolgen van borstkanker. "Dat was een hele moeilijke tijd, maar we hebben ons als familie heel sterk gehouden en elkaar heel goed gesteund", zegt Sara.

"We gingen al vrij snel weer gewoon naar school, en dat was goed. Daardoor hebben we het leven best snel weer opgepakt. Je kunt wel je hele leven verdrietig blijven, maar dat werkt niet. Je moet op een gegeven moment toch door met het leven."

Met de paplepel

Sara stortte zich op het skiën, iets dat ze met de paplepel kreeg ingegoten. "Ik was denk ik drie jaar oud toen ik voor het eerst op de ski's stond. We gingen altijd op wintersport met een hele grote groep, en alle kinderen zaten dan in een grote skiklas. Aan het einde van zo'n week was er altijd een skiwedstrijd, waar ik en mijn broer altijd streden om de eerste plek."

'Totaal niet bang'' 

Sara kwam in aanraking met schansspringen toen er op school een wedstrijd georganiseerd werd. "Dat was toen nog maar een heel klein schansje", vertelt ze. "Ik was nog een kind dus was totaal niet bang."

Ze meldde zich aan bij een lokale skispringclub en al snel bleek dat Sara talent had. Als ze na de basisschool moet kiezen voor een vervolgschool, kiest ze voor de 'skihauptshule'. "Dat betekende dat ik 's ochtends naar school ging en 's middags ging trainen voor het skispringen."

Respect voor de schans

Tijdens die periode maakt Sara grote sprongen. Letterlijk. "Je begint op een schans van 20 tot 30 meter, en dat bouw je dan langzaam op tot een schans van 60 meter."

Na afloop van de skihauptschule besluit ze om professioneel verder te gaan als skispringer, en gaat ze nog een stapje hoger. "Toen mochten we van de schans van 90 meter." Of dat niet doodeng is? "Ik herinner me dat ik niet echt bang was, maar vond het wel spannend. Ik had, zeg maar, wel respect voor de schans", lacht ze.

"Ik kan me wel voorstellen dat anderen het eng zouden vinden, maar ik ben als kind begonnen en daardoor al op jonge leeftijd gewend aan die hoogte en snelheid. Dat scheelt. Als ik nu pas begonnen was met schansspringen, denk ik niet dat ik het had gedurfd."

Trainen, trainen, trainen

Vanaf het moment dat Sara de keuze maakte om van skispringen haar beroep te maken, is het trainen, trainen, trainen wat de klok slaat. "In het weekend heb ik vaak een wedstrijd, daarna een dag rust waarin ik wel stretch en core-training doe, en daarna beginnen de trainingen weer, tot ik een wedstrijd heb."

Voor haar sport moet ze dus veel doen, maar ook veel laten. "Als skispringer moet je altijd op gewicht blijven, om te kunnen vliegen moet je niet te zwaar worden. Dus ik let wel op met wat ik eet." En of ze als 18-jarige al wel eens op stap is geweest? "Nee, maar dat maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Wat je niet kent, kun je ook niet missen."

Toch heeft Sara het er allemaal graag voor over. Ze beschrijft het gevoel dat ze krijgt van het skispringen. "Als je van de zitbalk opstaat en naar beneden suist, is er geen weg meer terug, dan moet je ervoor gaan. Op het einde van de schans zet je af. Je komt los van de grond en dan weet je eigenlijk al meteen of het een goede sprong is", vertelt ze met veel passie.

'Alsof je vliegt'

En als het een goede sprong is: "Dat is bijna niet te beschrijven. Het is net alsof je vliegt. Het is een gevoel van vrijheid, gewoon heel cool. Je krijgt een enorme adrenalinekick, en daar hou ik van."

Wereldbeker in Sapporo

De combinatie van haar enorme passie, hard trainen, en een dosis talent leidde ertoe dat ze op 11 januari dit jaar als eerste Nederlander ooit een wereldbekerwedstrijd won in het schansspringen. "Toen ik de schans zag wist ik meteen: dit zou wel eens goed uit kunnen pakken. Qua vorm paste de schans namelijk heel goed bij mijn techniek."

De warming-up ging goed, net als de kwalificatie. "Toen kwam de eerste wedstrijdsprong, en bleek ik de beste van die ronde." Dat betekende dat Sara als laatste mocht starten in de finale. "Als je daar dan in je eentje boven op die balk zit, is het wel heel spannend", vertelt ze.

"Maar toen dacht ik: het maakt niet uit of ik win of niet, dit is al fantastisch." Sara suisde naar beneden en zette af. Na de landing bleek dat ze had gewonnen. "Ik heb mijn best gedaan, maar ook genoten. En dus gewonnen. Dat was een geweldig gevoel."

Sportief zusje

Sara is niet de enige sportieveling in de familie. Haar jongere zusje Femke is professioneel biatleet. "Topsport is niet altijd leuk, soms heb je een flinke tegenvaller. Het is heel fijn dat wij elkaar dan kunnen steunen. We helpen elkaar echt om beter te worden."

Ook haar broers hebben hun draai gevonden in Oostenrijk. "Thomas (22) werkt als skilifttechnicus en Tim (20) doet de hotelschool."

Olympische Spelen?

Als we Sara vragen naar de toekomst, is ze best bescheiden. Zit een medaille op de Olympische Spelen in 2022 erin? "Een podiumplek, dat weet ik niet. Maar ik ga alles op alles zetten om mee te doen."