Deuren van verpleeghuis op slot door corona: Wilma mag haar eigen man niet meer zien
Elke dag ging Wilma van de Laar uit het Brabantse Mariaheide langs bij haar man in het verpleeghuis. Even gedag zeggen, een knuffel geven, laten weten dat ze er voor hem is. Maar nu zitten de deuren op slot en mag er vanwege de coronacrisis niemand meer op bezoek komen. Dat snapt Wilma, maar ze is wel bang. Zal haar man, die een vergevorderd stadium van alzheimer heeft, haar na al die weken nog wel herkennen, als de deuren weer opengaan?
Dinsdag kregen alle Brabantse verpleeg- en verzorgingshuizen het advies om de deuren te sluiten voor bezoekers. Niemand mag er meer in of uit. De maatregelen zijn nodig om de ouderen, soms zwakkere bewoners te beschermen tegen het coronavirus. Want personen boven de 70 jaar zijn bevattelijker voor het virus dan anderen.
Familieleden abrupt gescheiden
Vanavond werd duidelijk dat niet alleen in Brabant, maar in heel het land de deuren van verpleeghuizen op slot gaan. Een rigoureuze maatregel die ervoor zorgt dat veel familieleden abrupt van elkaar gescheiden worden.
Zoals dat dinsdag ook gebeurde bij Wilma (67) en haar man Jan (83). Het stel is al 44 jaar erg gelukkig getrouwd. De afgelopen tien jaar zag het leven er voor de twee Brabanders wel anders uit dan ze gehoopt hadden. Jan kreeg de diagnose alzheimer en Wilma besloot, zonder enkele twijfel, om thuis voor haar man te blijven zorgen.
"Maar de laatste jaren waren best heftig. Dit jaar moesten wij dan ook het zware besluit nemen om hem uit huis te plaatsen", vertelt Wilma aan RTL Nieuws. Daarom woont Jan sinds januari van dit jaar in een kleinschalige inrichting voor mensen met dementie. Wilma gaat sindsdien twee keer per dag op bezoek. Jan herkent haar altijd. "Dan lacht hij naar me, dat doet hij eigenlijk continu. En als mijn zoon langskomt, knijpt hij hem altijd stevig in zijn hand."
'Mijn man snapte er niets van'
Dat wilde Jan vorige week ook doen: zijn eigen kind even goed vastpakken. "Maar door het coronavirus was mijn zoon daar voorzichtig mee: handen schudden mocht al niet meer. Mijn man snapte daar natuurlijk niets van. Daarom deden we maar snel handschoenen aan."
Jan zit al zo ver in het ziekteproces, dat hij niet veel meer begrijpt. "Je moet het zien als een kind van één jaar oud. Veel informatie komt gewoon niet meer binnen." Laat staan dat Jan begrijpt wat er in de wereld om hem heen gebeurt.
Zo heeft hij van een coronavirus nog nooit gehoord, daar kan hij dan ook niet bang van worden de komende tijd. Maar wat zal er met Jan gebeuren als hij de komende dagen, weken, misschien maanden, zijn eigen vrouw niet meer ziet? Aan dat scenario wil Wilma eigenlijk niet denken. "Maar ja, het kan natuurlijk zo zijn dat ik uit zijn geheugen word gewist."
Wilma blijft positief, dat moet
Het klinkt zo verdrietig, maar tranen klinken er niet in Wilma haar stem. Dat komt misschien wel, zo zegt ze zelf, omdat het eigenlijk nog niet tot haar doordringt wat er allemaal gebeurt. En omdat Wilma een opgewekte vrouw is, die aan alles wel een positieve draai wil geven. Dat is het beste voor haar gezin, voor Jan, en voor haarzelf, zo zegt ze. "Anders was ik in al die jaren ook niet overeind gebleven."
Ook nu, in tijden van deze coronacrisis, blijft ze optimistisch. "Ik heb bedacht om elke dag bij Jan een kaart door de bus te doen met een foto van mij erbij. Net zolang tot dat virus de strijd opgeeft. Want wij geven de strijd niet op. Zo hoop ik dat Jan blijft lachen zoals hij altijd doet. En dat hij me zal onthouden, dat vooral."
