Wil (82) voert protest bij verpleeghuis omdat ze haar man niet mag zien
De 82-jarige Wil van Buren voert protest omdat ze haar dementerende man Nico (83) niet meer mag bezoeken in het verpleeghuis in Best. Ze zit al twee dagen op een stoel naast de ingang van het verpleeghuis. En ze is van plan om dat nog wel even vol te houden. "Ik heb niets te verliezen."
Stilzwijgend zit Wil uren per dag voor de ingang van het verpleeghuis Kanidas in Best waar haar dementerende man sinds een halfjaar woont.
"Ik heb mijn man al zeven weken niet meer fysiek gezien. Dat geeft zoveel verdriet", zegt Wil tegen RTL Nieuws na berichtgeving in het ED. "En ik heb totaal geen perspectief wanneer ik hem wel weer kan zien."
Niets te verliezen
Wil hield het thuis niet meer uit. "Ik was alleen maar verdrietig als ik dan weer thuiskwam nadat ik even voor het raam was gaan zwaaien. Vandaar dit protest", zegt ze. "Door dit te doen voel ik me beter. En ik hoop dat het wat oplevert: duidelijkheid van de overheid."
Wil is zelf ook niet meer de jongste maar ze verzekert: ze kleedt zich met dit weer goed aan en zorgt goed voor zichzelf. "Ik heb een fleecedeken en warme drankjes bij me." En: "Ik krijg ook warme koffie en thee van het verpleeghuis."
Verpleeghuis neemt ze niets kwalijk
Voor de duidelijkheid: Wil neemt het verpleeghuis niets kwalijk. "Dat houdt zich aan de regels van de overheid. En die verzorgers doen zo hun best. Die kunnen er niets aan doen."
Maar het beleid van de overheid, daar heeft Wil, die al bijna zestig jaar met Nico getrouwd is, wél veel moeite mee. "Er is totaal geen perspectief. Ik heb geen idee waar ik aan toe ben na de laatste persconferentie van premier Rutte. Wanneer mag ik mijn man weer zien en hoe? Er is veel te weinig aandacht voor mensen met dementie. Dat doet mij zoveel verdriet. Ik kan het nieuws ook niet meer zien."
Nico weet niets van protest
Haar man Nico weet niet dat Wil protesteert. "Dat is maar beter ook. Hij zal zich misschien zorgen maken."
Ze zag haar man de laatste weken wel nog even via raambezoekjes. "Dan konden we even zwaaien. Ik probeerde te lachen, maar ik zag dat mijn man het niet meer goed trok. Als ik dan weer thuis kwam, werd ik dus overvallen door verdriet. Twee dagen geleden bedacht ik dat het niet meer kon zo."
Hoe lang ze blijft protesteren? "Zolang er weer perspectief is en ik weet dat ik mijn man weer mag zien." Morgen gaat ze weer naar het verpleeghuis. Met haar klapstoel, warme jas en fleecedeken. "Tot de tijd dat ik duidelijkheid krijg, geeft me dit een goed gevoel."