Tara was jehova, tienermoeder en gedoemd te mislukken: 'En moet je nu zien'

Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.

Er is geen wet die daar iets tegen heeft.

Tara (35) lepelt dit stukje bijbeltekst op. Vluchtig, zonder aarzeling, zonder hapering, zonder nadenken. Ze legt haar hand – roodgelakte nagels – op haar voorhoofd. "Zó erg is het erin gestampt", zegt ze. "En het gaat er nooit meer uit."

Ze zit achter een groot bureau in Schiedam, waar ze een eigen, goedlopend communicatiebedrijf heeft met de naam 'Miss Business'. De muur achter haar is donkerroze. Haar blouse is in dezelfde tint. De kleuren staan in schril contrast met de grijze jeugd die Tara had.

Geen verjaardagen, geen kerst

Die jeugd speelde zich voor een groot deel af in een klein Fries dorpje, waar ze woonde met haar ouders en vier broertjes en zusjes. En God. Die woonde er ook, leek het wel, want ze moesten leven alsof hij elk moment van de dag meekeek. "Het was beklemmend", zegt Tara nu. "Alles draaide om de bijbel, om wat God ervan zou vinden. Alles alles alles."

Het gezin vierde geen verjaardagen, geen kerst, dat was allemaal heidens. Traktaties in de klas mocht Tara niet aannemen. Deed ze het wel, dan kwam er straf. Bijbelteksten opschrijven. Honderd keer. Tweehonderd keer. Tot het erin zat. Of ze kreeg een pak slaag, een flinke. "Toen dacht ik dat het hoorde, maar nu weet ik: dit was gewoon kindermishandeling."

"Ik weet ook nog dat ik heel bang was als ik iets deed wat niet mocht. Dan dacht ik: God gaat nu vast vanuit zijn hemelse hemel bliksemschichten op me afvuren."

Elke week kreeg het gezin bijbelstudie, drie keer per week werd de kerk bezocht. Tara mocht niet met vriendinnetjes spelen die niet gelovig waren. "Dat meisje is van de wereld", zeiden haar ouders dan. "Zij is duivels."

"Bizár", zegt Tara. "Mijn ouders, en ook de mensen om ons heen, zeiden allemaal: 'God is liefde'. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik dacht: nee, dit is geen liefde, dit is geen vreugde. Ik vertel dit niet om mijn hele geloof af te kraken, echt niet, maar hoe mijn ouders het beleden… Hun geloof was gebaseerd op angst."

Als ze vertelt, neemt Tara geen blad voor de mond. Ze zegt het gewoon. Dat het een 'fucking kuttijd' was. "Ik was als kind altijd verdrietig. Als de vakantie begon, raakte ik in paniek. Twéé weken thuis. Twéé weken niet ontsnappen."

Fantastisch mikpunt 

Niet dat het op school veel beter was. Daar was Tara een grijze muis. Met een lelijke bril (haar moeder gaf niet om mooie spullen), oude kleren. Ze huilde snel dus was een fantastisch mikpunt voor elk kind met kwaad in de zin. Ze hoefden maar íéts te zeggen en hoppettee, die 'gekke Tara' was weer aan het janken.

En dan die momenten dat Tara met haar moeder langs de deuren moest om het ‘woord van God’ te verspreiden. "Ik was doodsbang om aan te moeten bellen bij huizen waar klasgenootjes woonden. Dan liep mijn moeder een straat in en dacht ik: nee, nee, niet daar, daar woont Jelmer."

Ook als het 5 graden vroor: het woord van God moest altijd worden doorgegeven. "Ik weet nog zo goed dat ik in de winter, tijdens kerst, met mijn moeder ergens aanbelde. Ik trilde als een rietje, de vrouw die de deur opendeed zei: 'Moet zij niet in haar pyjama binnen zitten? Telekids kijken?' En ik wilde zeggen: 'Ja, mevrouw, dat wil ik heel graag', maar ik wist dat ik dan grandioos op mijn flikker zou krijgen thuis."

Tara zet een hoog stemmetje op en imiteert haar jongere zelf: 'Nee mevrouw, ik vind het heel fijn om het woord van God te verkondigen'.

En toen gingen haar ouders scheiden

Er kwam wat licht in Tara's grijze jeugd toen haar ouders gingen scheiden. "Scheiden kon écht niet natuurlijk, maar mijn vader trok het niet meer, hoe strenggelovig mijn moeder was en hoe ze met ons omging. Ik zei direct: 'Ik ga bij papa wonen'."

"Iedereen had het over ons. Achter onze rug om. Maar mensen zeiden ook: 'We wisten het wel, dat jullie mishandeld werden'. Ik vond dat ongelooflijk. Mensen zágen het dus wel, maar deden gewoon niets."

Het gezin werd verdeeld. Tara en haar zusje gingen naar haar vader in Drachten. Tara begon zich los te wurmen van 'zo ongeveer alles'.

Ze ging naar de middelbare school, ontmoette vriendinnetjes, kreeg een vriendje, ging aan de pil, maar raakte toch zwanger. "Op mijn fucking zestiende." Tara glimlacht. "Ik zat in een snackbar met een vriendin en ik werd zó misselijk van de geur. En die vriendin die stootte me aan en zei: 'Taar, het lijkt wel of je zwanger bent'."

En toen: puberale paniek. Ook toen werd God erbij gehaald, maar meer van: 'Oh my Gód!'

Heel aandoenlijk

Meteen naar de drogist, zwangerschapstest. "Ik zie mezelf daar nog zitten, op de wc, en ik riep naar mijn vriendin wat twee streepjes ook al weer betekenden. Heel aandoenlijk, als ik eraan terugdenk."

Eigenlijk zou ze nu wel willen zeggen tegen haar jongere ik: het komt goed. Het komt allemaal goed, je gaat het heel goed doen, met vallen en opstaan, maar je wordt gelukkig.

Haar ouders waren in shock. Haar moeder reageerde woedend, haar vader verdrietig en geschrokken. Abortus was geen optie, had haar vader gezegd, vanwege het geloof. Dat wilde ze zelf ook niet, maar dan vanwege de liefde voor haar ongeboren kindje. "Ik was me kapot geschrokken, maar dacht ook ergens: misschien is dit kind een escape naar een beter leven."

Haar vriendje, een 21-jarige jongen met wie ze een paar maanden samen was, wilde er niets mee te maken hebben. "Ik heb hem brieven geschreven, heb hem gesmeekt. Zijn ouders zeiden tegen me dat abortus de enige optie was."

Even is Tara stil. Nu zou ze haar woordje klaar hebben. Ze zou die ouders in één seconde de mond snoeren. Ze zou zeggen: "Ho, ho, ho. Míjn lijf. Heb jij niets over te zeggen, snoes." Maar toen? De 16-jarige Tara deed niets. Behalve wensen dat ze kon wegkruipen in de aarde.

Iedereen keek naar Tara

Op school hing een 'rare vibe'. "Ik was dat grijze, saaie jehovameisje. En ineens was ik zwanger, werd ik een wandelende attractie. Jongens en meisjes keken naar me, riepen gemene dingen. Zoals: 'Wie wil er nou met jou naar bed?'" Haar examenjaar kon ze aangepast afmaken.

"Wat ik het pijnlijkste vind aan die periode, is dat mensen altijd alleen maar oordelen als je zo vroeg zwanger raakt."

'Je zal wel niet aan de pil zijn geweest'.

'Heb je weleens gehoord van condooms?'

'Je gaat het zeker weg laten halen, hè?' 

'Besef je wel dat je je leven vergooit als je het kindje houdt?'

"Maar niemand – echt niemand – vroeg aan mij hoe het met míj ging. Hoe ik me voelde. Wat ik nodig had. Of ik last had van misselijkheid, vermoeidheid. Mijn ouders, mensen uit de gemeenschap, docenten, vrienden: iedereen praatte óver mij. Niet met mij."

Oergevoel

Ja, ze heeft zich eenzaam gevoeld. Maar ze dacht ook: ik ga jullie laten zien dat jullie ongelijk hebben. Ik héb mijn leven niet vergooid.

De eenzaamheid verdween toen er 'een dotje' werd geboren: Yarah. "Hoe jong ik ook was, ook al was ik nog een kind, ik voelde een soort oergevoel door mijn lijf stromen. Ik vond het fantastisch."

Tara kreeg veel kaartjes, ook van mensen uit de jehovagemeenschap. "Een baby maakt mensen milder. En veel mensen beseften ook wel dat ik een moeilijke jeugd had gehad." Ook haar vader werd milder. "Die ontpopte zich als een lieve opa. We hadden samen een babykamertje ingericht, hij werd mijn steun en toeverlaat en oppas als ik weg moest voor school of naar een feestje wilde."

Want ja, wat Tara heeft geleerd: als je jong zwanger wordt, wil je nog wel 'jonge dingen' blijven doen. "Je hoeft echt niet alleen maar bij je kind te zijn hoor. Maakt het mij een slechte moeder dat ik ging stappen en dat mijn vader of een oppas thuisbleef? Je bent niet ineens volwassen als je als kind een kind hebt gekregen. Ik was verzot op Yaartje, maar moest mezelf ook nog ontwikkelen."

Niet zo goed

Toen ze achttien werd, ging ze uit huis en uit de gemeenschap. "Dat ging niet zo goed", zegt ze. "Yarah en ik hadden het fijn samen, en ik kon stappen als de oppas kwam, 's avonds. Maar op een gegeven moment zat ik op een zondagochtend met mijn baby en een kater op de bank, helemaal naar de knoppen. En ik keek naar mijn leven – ik woonde in een flatje vier hoog achter, had geen baan, had schulden, leefde van een uitkering. Zo'n stereotype tienermoeder waarvan ik dacht dat ik nooit zo zou worden."

"En toen heb ik met mezelf afgesproken: ik ga stappen zetten." Ze belde de sociale dienst, gaf aan dat ze wilde studeren. "Ik kon werken bij de plantsoendienst, maar ik zei tegen die vrouw: 'Sorry, maar ik heb hooikoorts. En ik heb méér in mijn mars. Het ziet er misschien nu niet zo uit, maar ik wil een studie doen, ik moet een diploma hebben'."

Echt moeten knokken 

Die studie werd een mbo-opleiding commercieel medewerker, ze ging stage lopen, kreeg een baan, loste haar schulden af, kreeg haar 'shit op orde', en kreeg weer een betere baan in de catering. "En ineens had ik een heel volwassen leven. Ik was 28, had werk, een huis, een dochter van 11 die goed ging. En ik was bekaf. Ik was zo moe. Ik heb zo moeten knokken."

Of Yarah dat weet? Tara knikt. Aan haar dochter heeft ze wel verteld dat haar komst niet gepland was. Maar wel gewenst. "Mijn kind hoeft zich nergens schuldig om te voelen. Ze heeft mijn leven ingewikkelder, maar vooral ook zo veel mooier gemaakt. En ik heb echt geleerd: als je knokt, dan krijg je wat je wilt."

Ze kijkt om zich heen, handen in de lucht. "Want kíjk nou even naar dit kantoor. Dit bedrijf. We bedenken communicatiestrategieën en zijn er retegoed in. Ik begon een paar jaar geleden alleen, nu heb ik vijf mensen in dienst."

En vijf roze muren. Niets is meer grijs in Tara's wereld.

Aan de muur hangen posters met teksten. Be nice. We bite. "Ik heb wel geleerd om van me af te bijten", zegt ze. "Ik moest wel. Ik heb mijn halve leven alleen maar oordelen en meningen naar mijn hoofd geslingerd gekregen."

Geen contact meer 

Ze heeft met niemand meer van de gemeenschap contact. Ook de relatie met haar ouders liep mis. Ze ziet ze niet meer. Dat is pijnlijk, maar: "Ik doe het al zo lang alleen. Ik heb nu wel een verloofde. Ik heb jarenlang aangerommeld met mannen, maar nog nooit voelde ik die verliefdheid die ik bij deze vent voel. Het is fantastisch. Meer dan dat. Juist omdat hij het me alleen laat doen. Hij hoeft niet samen te wonen, hij bemoeit zich niet met de opvoeding van mijn kinderen."

Kinderen, ja, meervoud, want: Tara heeft vier jaar geleden weer in haar eentje een dochter gekregen. Ze glundert. "Via een zaaddonor, dit keer. Ook niet echt heel erg des jehova's, hè."

Julie is nu vier jaar oud, Yarah is nu een puber-zus, en helemaal verliefd op d'r jongere zusje. Tara laat foto’s zien. Twee blonde meiden, grote glimlach, en net zo blond als hun moeder. "Ik heb sterke genen", lacht ze.

En dan, serieus: "Ik hoop ergens dat de mensen die me vroeger zo hebben veroordeeld, dit zien. Mijn gezin, mijn verloofde, mijn bedrijf, mijn vrienden. Ik héb mijn leven niet vergooid. Ik ben dit jaar genomineerd tot zakenvrouw van het jaar in Rotterdam. Dat voelde echt als een dikke middelvinger naar iedereen die toen op me neerkeek."

Luisterend oor 

Daarom vertelt Tara haar verhaal, en heeft ze het opgetekend in een boek dat in oktober uit komt. Om te laten zien: tienermoeders zijn niet verpest omdat ze jong moeder worden. "Ze hebben gewoon de juiste hulp nodig, een luisterend oor." Tara heeft nu contact met meerdere jonge moeders, om dat luisterend oor te zijn. 

"Ik heb er weleens over nagedacht, hè. Wat nou als Yarah zwanger zou worden, nu. Ze heeft nu de leeftijd waarop ík zwanger werd. Ik zou niet staan te juichen want het is een pittige weg, maar ik zou zeker niet boos zou worden. Ik zou naar haar luisteren, vragen wat ze wil. En dan komen we er wel."

En als ze dan af en toe twijfelt of het wel goed komt, dan kan Tara naar zichzelf wijzen. Wat ze dan zou zeggen? "Meisje, kijk naar mij, naar je moeder." En dan zou Tara God er weer bij halen en tegen haar dochter zeggen: "Ik ben godsgruwelijk gelukkig."