Manon kreeg vijf kinderen in twee jaar tijd: 'Soms was het totale chaos'

Voor dit interview zit Manon in Leiderdorp op een terras aan het water. In haar eentje. Helemaal alleen. Dat betekent: geen kind op schoot. Geen kind aan haar hand. Geen kind naast haar op de bank. Geen kind (al dan niet jengelend) aan haar arm. Geen kind om haar middel.

Manon glimlacht: "Dit is uniek hoor, dat je me zo ziet. Dit is echt uniek."

Best bizar

Manon Proper (38) deed in twee jaar tijd iets wat heel veel jonge ouders zal doen duizelen. Ze kreeg vijf kinderen. Bij de eerste bevalling in 2014 kwam de tweeling Julie en Bas ter wereld. Bij bevalling nummer twee, in 2016, werd de drieling Hannah, Cécile en Faye geboren.

"Mijn leven is best bizar. Soms denk ik nog steeds wel: hoe hebben we dat gedáán?"

Maar weet je wat het is? Manon weet nu ook: als je voor zo'n voldongen feit staat, als je ziet dat er drie baby'tjes in je buik groeien, en als ze er eenmaal zijn, dan doe je het gewoon. Verstand op nul, jij een fles, en jij een, en jij een, de tweeling een boterham en gáán.

"Mijn man en ik zijn heel erg stressbestendig", vertelt Manon. "Dat wisten we al toen we Bas en Julie kregen. Tuurlijk was het pittig, met twee baby's met huiltjes, krampjes, flesjes en luiers, maar het ging ons redelijk makkelijk af samen. Dus we dachten: we willen het wel, een derde. Met drie kinderen zou ons gezin compleet zijn."

Maar toen werden het er ineens – in totaal – vijf. "Gek genoeg heb ik ooit een keer gedroomd dat ik een drieling zou krijgen. Iedereen verklaarde me voor gek. Sowieso zit het in onze familie: mijn moeder is een deel van een tweeling. Ik weet nog zo goed dat we die echo zagen, en dat die echoscopist er ook een beetje van schrok. 'Het zijn er drie'. Het eerste dat we deden, mijn man en ik, was lachen. We raakten niet in paniek, moesten niet huilen, waren niet in shock: we hebben alleen maar gelachen."

Toen kwamen de zorgen

Daarna kwamen er wel wat zorgen, want twee kindjes waren eeneiig, deelden een placenta en zaten in dezelfde vruchtzak. Dat zou kunnen betekenen dat één van de twee minder bloed en voedingsstoffen zou binnenkrijgen. "Je weet: het is een groter risico dan wanneer je één kindje in je buik hebt. En het kan ook zijn dat ze veel te vroeg geboren worden, dat gebeurt regelmatig bij een drieling."

De artsen gaven aan dat het een optie was om te 'reduceren': de eeneiige tweeling weg laten halen, te aborteren, dus. "Ik krijg gewoon weer kippenvel op mijn armen als ik het erover heb", zegt Manon, en ze wrijft even over haar armen. 

Dit is de natuur

Het stel wilde er niets van weten. "Ik had ook zoiets van: de natuur heeft dit voor ons beslist, dat we deze drie kleintjes krijgen, dus we gaan ervoor. Klaar. We laten ze alle drie komen. Ook al kost het ons geld, ook al was ons huis er niet geschikt voor. We zouden gewoon op zoek gaan naar oplossingen."

Dus Manon groeide en groeide, 'niet normaal hard', zegt ze er nu over. "Als ik nu foto's terugkijk, voel ik gewoon diezelfde pijn weer in mijn buik. Ik kon al vroeg in de zwangerschap m'n tenen niet meer zien."

Niet heel praktisch, want er moest ook nog eens verhuisd worden. "Het huis waarin we woonden met de tweeling was eigenlijk al te klein voor een derde. Maar we hadden gedacht: daar passen we wel een mouw aan. Met drie kinderen op komst kon dat niet."

Ze vertrokken naar een groter huis, in Leiden, tegenover Manons ouders, en niet veel later waren daar ineens drie kleine meisjes. Blèrend, en dus kerngezond – elk meisje woog 2 kilo, en dat is prima voor een drieling.

Gekkenwerk

"Die eerste weken was gekkenwerk. We hadden van tevoren een au pair geregeld voor de tweeling, ik wilde niet dat zij onder onze gezinsuitbreiding zouden lijden, en ik wist ook dat we onze handen vol zouden hebben aan de drieling. Dus de au pair nam de twee oudsten af en toe mee naar de speeltuin, de kinderboerderij."

En Manon en haar man maar voeden, voeden, voeden.

Hun huis was een soort fabriek geworden. Er gingen per dag wel 36 luiers doorheen. Er werd per nacht soms maar twee uur geslapen door de ouders. "Ons schema was strak, bijna als een dictatuur, haha."

"Dat heeft ons wel gered, die structuur. Maar het was ook bizar. Om de drie uur drie flesjes klaarmaken en geven. Ik werd er op een gegeven moment wel behendig in. Dan legde ik ze allemaal één voor één in de voedingskussens, degene die het snelst dronk kreeg als eerste haar flesje, zodat ik haar ook als eerst kon laten boeren, terwijl de andere twee nog dronken."

Een soort kluizenaar

"Ik was de eerste maanden vooral binnen. Een soort kluizenaarsmoeder werd ik. Ik had weinig tijd om te douchen, te eten, te koken. En die was! Al die was! Het was zó veel. Ook alle kraamvisite hielden we af. Er kwamen wel heel soms vriendinnen langs, en mijn moeder was er veel, maar niet om beschuit met muisjes te eten en te knuffelen, maar om mij te helpen."

Heel veel liefde 

Er zijn wel veel vooroordelen over gezinnen met veel kinderen. "Mensen denken altijd dat je zo veel kinderen niet allemaal even veel en genoeg liefde en aandacht kan geven. Ik durf echt wel te stellen dat mijn man en ik genoeg hebben om te geven. Aan alle vijf. Het zijn ook alle vijf eigen karaktertjes. Zo mooi om te zien."

Cécile de dromer, de knuffelaar. Faye het strebertje. Als de oudste twee een groter fietsje hebben, wil zij daar ook op. Hannah, de pittige, grappige. Julie (van de tweeling) is de zorgzame, de gevoelige. Een soort moedertje voor de kleintjes. En Bas: de enige man van het stel. Lief, meegaand, zich terdege bewust van de vrouwen om hem heen.

"Laatst had hij met zijn neefjes gespeeld, en had hij toen hij thuis kwam gezegd: 'Ook wel leuk, hè, mama, met een jongen spelen'."

Altijd chaos?

Wat ook een groot vooroordeel is van mensen met veel kinderen: dat het altijd chaos is. "Mijn man en ik zijn best wel streng. Rust, reinheid, regelmaat, en regels. Daar zijn we wel van, ja."

Manon kijkt er meteen ook bloedserieus bij.

"Ja. Mijn strengemoederblik. We móéten ook wel. Als we uiteten gaan en er begint er één te krijsen of te jengelen, dan gaan ze allemaal."

Spullen pakken en weer weg

Zo kwam het één keer voor dat Manon en haar man al na de eerste pizzapunt hun jassen aandeden, spullen pakten, kinderen aan de hand en hup, naar huis. Omdat er ééntje vervelend deed. "Ze weten het dondersgoed. Als ze gaan schreeuwen, huilen, rondjes rennen, dan gaan we naar huis. En ja, tuurlijk is het gênant om met zo'n hele karavaan aan kinderen het restaurant te verlaten na één stukje pizza en een blaadje sla, maar als je dat niet doet, doen ze het een volgende keer weer."

En ach, zegt Manon schouderophalend, achteraf lach je erom. "Mijn man en ik moeten zo vaak om ze lachen. Gewoon ook omdat ze allemaal zo in dezelfde leeftijd zijn. Dat is soms zo grappig. Als één iets wil, bijvoorbeeld de handen wassen, dan beginnen mijn man en ik al te zuchten. Want dan willen ze allemáál hun handen wassen."

Zo kwam Julie laatst terug van de supermarkt – ze mocht met opa mee boodschappen doen – en haar hele mond zat onder de chocola. "Niets zeggen tegen de rest", zei Manon knipogend tegen haar dochter, voordat die iets kon zeggen.

Julie zei het tóch tegen haar vader. "Ik heb een ijsje gekregen van opa!" En daarna, vier kinderen, zo ongeveer in koor: ik wil ook een ijsje!

Wat je ook wordt met vijf kinderen: praktisch. "Praktisch is echt mijn tweede naam geworden. Ze dragen schoenen met klittenband, zodat ze die zelf kunnen aan- en uittrekken. We hebben een soort busje om de kids naar school te brengen – een normale stationwagen is te klein. Ik ben een soort buschauffeur. En ze hebben allemaal vaste plekken."

Manon neemt grijnzend een slok van haar glas water. "Dat scheelt een hoop drama, kan ik je vertellen."

Drie keer hetzelfde

Ook zoiets: de drieling draagt altijd exáct hetzelfde – van schoenen tot broekjes tot shirtjes. "Ik post vaak foto's van ons gezin op Instagram, omdat andere ouders nieuwsgierig zijn hoe we het doen. En dan leg ik uit: die outfits doe ik niet omdat het mooi is. Maar puur praktisch. Want als de één een jurk aan heeft en de rest niet, dan wordt het ruzie. Gegarandeerd."

Meestal zijn ze poeslief. Soms zijn ze strontvervelend – prima materiaal om achter het behang te plakken. "Ik laat op mijn Instagram veel van dit soort dagelijkse dingen  zien. Dat vind ik belangrijk, die eerlijkheid. Ik voel er weinig voor om de perfecte familie uit te hangen. Soms zie je perfect opgevoede kinderen die samen een liedje op de achterbank van de auto zingen en vrolijk zwaaien naar de dames van de lokale bakkerij. De volgende dag zie je een knallende ruzie die nergens over gaat."

Ze haalt haar schouders op. Tja. Zo gaat dat. 

Er zijn veel jonge ouders die haar account weten te vinden, ze heeft bijna 30.000 volgers. "Ik merk dat ik veel vragen krijg. Jonge ouders worstelen soms met opvoedkundige dingen, of vragen om praktische tips. Vind ik alleen maar leuk om ons mega-gezin te delen en te laten zien: zo doen wij het." 

Wat voor Manon en haar man belangrijk is: dat ze niet alles op de weegschaal leggen. "Mijn man werkt als hoofd van de juridische afdeling van een groot bedrijf. Hij heeft een goede baan – godzijdank want het kost veel geld om vijf kinderen groot te brengen. Hij moet ook vaak op reis, dus ik ben dan alleen thuis met de kinderen. Als hij thuiskomt, neemt hij weer een deel van de zorgen over. Maar we discussiëren nooit over: wie doet er meer, wiens beurt is het om uit bed te gaan. Daar hebben we ook eigenlijk geen tíjd voor."

Focus op wat wél kan

Tijd. Voor jezelf. Om uit te gaan wanneer je maar wilt. Om uit te slapen. Manon kan zich niet meer voorstellen hoe dat is. Ze kan zich überhaupt niet meer indenken hoe het zou zijn zonder kinderen. 

"Ik had voordat mijn kinderen kwamen een leuke baan bij een start-up. Ik ben daarmee gestopt toen ik in verwachting was van de drieling. Financieel redden we het nu, met de baan van mijn man en de inkomsten van mijn Instagram, en ik sta verder niet stil bij de dingen die ik niet kan doen omdat we zo veel kinderen hebben. Ik focus me nu liever op de dingen die ik wél kan doen."

Onlangs is het gezin naar Hongarije verhuisd. De omgeving was eigenlijk net van de schrik bekomen dat ze vijf kinderen hadden, en toen hadden Manon en haar man het plan al weer opgevat om naar Boedapest te gaan. Manons man kon daar promotie maken.

Een volksverhuizing

Het was wat je noemt een volksverhuizing. Niet te doen eigenlijk, vond Manon. Maar toch ook weer wel: ze fiksten het gewoon. "Mijn moeder en ik gingen een paar dagen eerder, we hebben een oppas gevonden en maakten het héle huis kant en klaar, de bedden waren zelfs al opgemaakt toen we er een week later met ons hele gezin in trokken."

De jongste drie gaan er nu naar de Hongaarse kleuterschool, de oudste twee naar een internationale school. "Nu zijn we even in Nederland, vanwege de zomervakantie, we blijven bij mijn ouders. Maar in Hongarije durf ik wel te zeggen dat we onze draai hebben gevonden. En: ik heb meer rust, overdag, nu de kinderen naar school zijn."

Gezond koken

Ze merkt dat ze in haar hoofd meer tijd heeft voor andere dingen. Het valt veel volgers op Instagram op dat Manons kinderen bijna alles eten. Van Thaise en Indiase curry's tot venkelsalade met shakshuka.

Ze krijgt steeds meer vragen over wat ze allemaal kookt voor haar gezin. "Ik zie vaak dat ouders dan gezond voor hun kinderen willen koken, maar dan iets heel makkelijks, kinderlijks op tafel zetten. Dat hoeft niet. Het bracht me op een idee, en nu ben ik dus bezig met het maken van een kookboek voor jonge gezinnen. Hopelijk halen andere ouders er inspiratie uit."

Paniek in het zwembad

Waar Manon nooit aan zal wennen: die mega-verantwoordelijkheid die op haar schouders rust. Ze durft er bijna niet over na te denken hoe het moet gaan als haar man of zij zelf wegvalt. Dat kan eigenlijk gewoon niet, met zo veel kinderen. Ze zegt ook weleens tegen haar man: 'Maar goed dat we zo gek zijn op elkaar, want we zouden echt niet kunnen scheiden'.

En dan die zorgen. Want Manon is dan wel de rust zelve, kent dan wel geen stress: ga met haar en vijf kinderen naar het zwembad, en er is stress.

Manon lacht (weer). "Ja, je ligt dus écht niet rustig op je strandbedje als je de hele tijd vijf koppen moet tellen. Laatst was er eentje naar de wc. Wist ik niet. Dus ik telde vier koppen. Nog een keer tellen. Weer vier. Maar je kan met zo veel kinderen niet zien wie er kwijt is. Dus ik riep hysterisch tegen al mijn kinderen: 'Allemaal omdraaien! Nú!'"

Het zal misschien, hopelijk, minder worden als ze ouder zijn. En ook wordt het makkelijker naarmate ze zelf meer kunnen.

"Dat merk ik nu al: de oudste twee zijn heel zelfstandig. Dat moest natuurlijk ook, omdat ze twee waren toen er drie kleintjes bij waren. Hoe meer ze zelf kunnen, hoe minder papa en mama hoeven te doen."

En dan komt er ooit een dag dat ze allemaal uitvliegen. Alle vijf. "Ja, dat zal snel op elkaar volgen, want ze zijn van dezelfde leeftijd. Dat nest zal héél leeg worden. En dat lijkt me stiekem ook wel weer heerlijk, hoor."

"Ik hoop dat we die vijf de komende jaren heel veel liefde en veiligheid meegeven, en dat ze zo hecht blijven met z'n vijven zoals ze nu zijn. En dat mijn man en ik dan zo'n lange, grote tafel in de tuin hebben waar ze dan allemaal, inclusief aanhang, aan zitten om te eten en te kletsen. Lijkt me een mooi toekomstplaatje."