Ahmed lag 123 dagen met corona op intensive care, maar overleed alsnog

"Wat was hij knap hè?" Imane, de 31-jarige dochter van Ahmed, kan nog steeds niet geloven dat ze haar vader moet missen. "Zijn glimmende grijze haar, zijn bruine teintje, slank postuur. Ja, het was echt een hele knappe man", vertelt ze aan RTL Nieuws.

Al jarenlang wiskundedocent

Die man was niet alleen Imanes vader. Ahmed was een liefdevolle echtgenoot, trotse opa en enthousiast wiskundeleraar op het Anna van Rijn College in Nieuwegein. Iemand die zijn leerlingen, net als zijn eigen kinderen, altijd het beste van de wereld wilde meegeven. Tijdens een wiskundeles, die door de intelligente lockdown plaatsvond via de computer, kreeg hij de eerste klachten: een beetje pijn in zijn nek. Corona kon het niet zijn, dacht de hele familie, al waren ze daar wel extra alert op vanwege Ahmed zijn diabetes.

Imane: "Ik was toen, begin april, eigenlijk al als de dood dat hij het zou krijgen. We gingen daarom uit voorzorg niet meer bij elkaar langs en mijn vader bleef zo veel mogelijk binnen." Imane belde haar ouders wel iedere dag, om de laatste coronacijfers door te nemen bijvoorbeeld. "Uit het niets zei mijn moeder dat ze zich zorgen maakte om Ahmed. Mijn vader die normaal heel aanwezig en sociaal was, was namelijk veranderd in een rustige, in zichzelf getogen man. Hij dronk steeds minder, voelde zich suf en was verkouden."

Toen daar tijdens Pasen ook nog benauwdheid en verhoging bij was gekomen, besloten ze om naar de huisartsenpost te rijden. "Als ik de appjes teruglees die mijn vader mij toen stuurde, beef ik nog steeds. 'Ik ben bang Imane', schreef hij. 'Als ik kom te overlijden, begraaf me dan in Almere.' Hij had nog nooit in zijn hele leven tegen mij gezegd dat hij ergens bang voor was, maar uit het niets keek hij nu recht in de ogen van de dood."

'Ik ga vechten voor je vader'

Het ging namelijk niet goed met Ahmed. Hij bleek toch besmet met het coronavirus en werd al snel naar de intensive care gebracht. "Ik werd er niet goed van dat we niet bij hem mochten zijn op dat moment. Gelukkig kon ik via de telefoon tegen hem praten. Ik heb hem gezegd dat hij niet bang moest zijn en dat ik vreselijk veel van hem hou. Aan de verpleegkundige vroeg ik of ze mij wilde beloven dat ik mijn vader nog levend zou mogen zien. Ze antwoordde: 'Ik ga vechten voor je vader.'"

En een gevecht werd het. Wekenlang werd Ahmed, die inmiddels een longembolie had, van zijn buik naar zijn rug gedraaid. Elke keer als Imane dacht dat haar vader het niet zou redden en daarom afscheid van hem nam, klom hij toch weer uit het dal. Omdat een bezoek aan de intensive care vanwege een tekort aan beschermingsmateriaal nog altijd verboden was voor familieleden, fluisterde ze haar vader elke dag via de telefoon goede moed toe: 'Dit is een storm papa, maar hij raast heus voorbij. Je wordt straks weer wakker.'

In mei werd Ahmed overgeplaatst van het Diakonessenhuis naar het UMC Utrecht. Imane besloot om naar de parkeerplaats van het ziekenhuis te rijden zodat ze haar vader zou kunnen zien als hij in de ambulance zou worden gereden. "Er kwamen beveiligers naar me toe: ik moest per direct vertrekken. Het ziekenhuis was te bang dat ik mijn vader aan zou vliegen, wat natuurlijk niet goed zou zijn voor zijn gezondheid. Ik heb gesmeekt, huilend op mijn knieën, of ik op een afstandje mocht blijven toekijken. Zodat ik na al die tijd toch een glimp op zou kunnen vangen van mijn vader. Gelukkig werd dat geaccepteerd, en daar op de parkeerplaats zag ik mijn vader weer voor het eerst. Naakt in een hesje op een ambulancebed. Ik riep naar hem: 'Ik laat je niet alleen papa!', en ik riep naar de arts die meeging in de ambulance: 'Vecht voor mijn vader, alsof het uw eigen vader is.'"

'We zouden zijn beterschap gaan vieren'

Uiteindelijk werd Ahmed in het UMC aan een longmachine gelegd in de hoop dat zijn longen zouden herstellen als ze even niet zo hard hoefden te werken. Maar waar Ahmed de ene dag leek op te krabbelen en zelfs een paar dagen bijkwam, ging het de andere dag weer slechter en slechter.

"Toen het goed leek te gaan heb ik nog een selfie met mijn vader gemaakt, dat wilde ik zo graag. We hebben nog spelletjes gedaan samen en via Facetime gekeken hoe zijn kleindochter haar zwemdiploma haalde. Ik zat me die dagen al in te beelden hoe ik de helikopters over het UMC zou laten vliegen met een spandoek daarachter: 'Dank UMC!'. We zouden zijn beterschap zo uitbundig gaan vieren. Maar helaas."

De longen van Ahmed waren te zwak, een transplantatie zou hij daarnaast niet overleven. Nadat de familie van Ahmed al drie keer eerder afscheid had genomen op de intensive care, zou het deze vierde keer voorgoed zijn.

"In het weekend dat we afscheid namen, stond het Malieveld vol met mensen die tegen de coronaregels demonstreerden. Mijn familie en ik schrokken ons rot toen we dat zagen. Tegen iedereen op dat veld wil ik nu zeggen dat ze me mogen bellen om te vragen hoe corona eruitziet, als ze niet geloven dat het virus bestaat. Ik zal ze foto's van mijn vader sturen, laten weten hoe zwaar elke dag voor ons is geweest. Want als je daar hebt gestaan, dan heb je gewoonweg last van pure onwetendheid."

'Mijn vader heeft extra tijd gekregen'

Ahmed overleed op 17 augustus, nadat hij 123 dagen op de intensive care had gelegen, in de armen van Imane en haar familie. Hoe verdrietig dat ook is,  Imane kan niet vaak genoeg duidelijk maken hoe dankbaar ze het zorgpersoneel is dat haar vader in haar armen heeft kúnnen sterven. "Het zou voor ons ondraaglijk zijn geweest als hij zomaar zou zijn gegaan, zonder strijd, zonder familie om hem heen. Doordat het zorgpersoneel zo veel geduld had en er altijd in is blijven geloven, kreeg mijn vader extra tijd. Hierdoor hebben we nog kunnen lachen samen, heb ik hem nog alles kunnen vertellen wat ik nooit durfde te zeggen. Ik heb er geen woorden voor wat het ziekenhuis voor ons in deze tijden heeft betekend en hoe goed ze voor mijn vader en voor ons zijn geweest. Maar dat de verpleegkundige mijn vader huilend naar het mortuarium heeft gereden, zegt ook wel genoeg."