Zij gingen door een diep dal door corona en zijn nu weer zo fit als een hoentje
We horen veel over coronapatiënten die na de intensive care nog maar een schim zijn van wie ze waren of die na een ziekbed thuis zich al maandenlang gesloopt voelen. Maar er zijn gelukkig net zo goed mensen die weer helemaal de oude zijn of zich zelfs fitter voelen dan ooit. Dit zijn de verhalen van Rini en Sophie.
Zijn gezin hadden zelfs al afscheid genomen omdat het zo slecht ging. Rini Bruintjes lag met corona weken op zijn rug en buik aan de beademing. Maar nu is de 63-jarige Rini alweer maanden aan het werk, versleept hij tegels in de tuin en saust hij de muren in huis.
"Het is alleen maar een goednieuwsshow geweest sinds ik uit het ziekenhuis werd ontslagen", zegt Rini met trots in zijn stem. "Ik denk dat ik nu zelfs een betere conditie heb dan voor corona."
'Hun afscheid kreeg ik niet mee'
Het nare avontuur begon half maart. Rini, administratief medewerker bij een metaalbedrijf, meldde zich ziek met lichte klachten. Anderhalve week later werd hij met de ambulance naar het ziekenhuis gereden.
"Daar hebben ze me weggemaakt in coma. Ik heb 32 dagen in het ziekenhuis in Almelo gelegen, drie weken daarvan wist ik totaal niet wat er gebeurde. De verpleging stuurde elke dag een foto naar mijn vrouw en legde een telefoon aan mijn oor in de hoop dat ik de spraakberichten van haar, mijn dochter en zoon zou horen."
Het ging slechter en slechter met Rini. "Mijn nieren stopten ermee en een deel van mijn hersenen. Het was 2 voor 12, heeft de dokter tegen mijn familie gezegd. Ze hebben op afstand, in gedachte afscheid van me moeten nemen, maar ook daar heb ik niets van meegekregen."
Zo snel mogelijk leren traplopen
Gelukkig kwam Rini er bovenop. Na een week bijkomen in het ziekenhuis - zijn woordenschat en spierkracht moesten langzaam terugkomen en hij moest weer voorzichtig leren eten - was het revalidatiecentrum de volgende stap.
Na zes weken mocht hij naar huis. "Ik heb nagenoeg geen schade aan mijn longen, ik denk dat ik daardoor zo snel herstelde. Ook wilde ik graag naar huis. Daarom heb ik zo snel mogelijk leren traplopen, zodat ik thuis zelf naar bed kon.
Toen Rini twee maanden geleden weer op het werk verscheen, keken zijn collega's vreemd op. Ze hadden in hun hoofd dat voor elke dag intensive care een maand hersteltijd stond. "Eind vorig maand zei de longarts: 'Van mij hoef je niet meer te komen'. Ik heb alleen nog een licht hoestje er aan over gehouden en ben iets vergeetachtiger."
Grillig herstel
Veel is natuurlijk nog onduidelijk over het nieuwe coronavirus, maar we weten wel dat het herstel grillig kan verlopen. Mensen met milde klachten kunnen binnen een week al beter zijn. Maar ze kunnen ook weken- of maandenlang last houden en geregeld een terugval ervaren.
Bij mensen die ernstigere klachten hebben gehad, en misschien opgenomen zijn geweest in het ziekenhuis, duurt het herstel zeker weken, maar dit kan ook langer zijn. Mensen die opgenomen zijn geweest op de intensive care doen er vaak maanden over om weer helemaal beter te worden.
Vermoeidheid, kortademigheid, druk op de borst, hoofdpijn, spierpijn: bijna drie maanden na de eerste symptomen heeft een groot deel van de coronapatiënten nog ernstige klachten. Ruim 9 op de 10 mensen geeft in een peiling van het Longfonds aan problemen te hebben met simpele dagelijkse activiteiten. Ruim 90 procent van deze mensen heeft niet in het ziekenhuis gelegen.
Bron: coronalongplein.nl (samenwerking tussen het Longfonds en de Long Alliantie Nederland).
Eindelijk weer normaal
"Geen terugvallen, geen hartkloppingen. Ik durf het niet te geloven na afgelopen half jaar…", schreef Sophie Eekman (51) onlangs in de Facebookgroep voor coronapatiënten met langdurige klachten. Na acht maanden ellende voelde de fotografe zich eindelijk weer 'normaal', nog altijd een onwerkelijk gevoel, vertelt ze bijna jubelend aan de telefoon.
Net als Rini werd Sophie in maart ziek. Zoals zovelen werd ze in die tijd niet getest, maar alles wees op corona, zeiden ook de artsen met wie ze vanuit bed via een app contact had. Ze was korte tijd flink ziek: koorts, hoesten, last van haar longen, extreme vermoeidheid en hoofdpijn. Maar dat was allemaal niet zo erg, vergeleken met wat daarna kwam. Zeven maanden waarin Rini maar niet beter werd, met terugvallen en hartkloppingen bij de minste inspanning.
Wéér besmet
"In het begin dacht ik de hele tijd: twee weken, twee weken, twee weken dan gaat het wel weer, maar dat gebeurde maar niet. Dat was heel moeilijk. Ik was voorheen altijd fit, heb in mijn hele leven misschien twee keer de griep gehad. Na de zoveelste instorting had ik me er in september bij neergelegd. En toen raakte ik wéér besmet."
Dit keer had Sophie hogere koorts en meer pijn, maar het vreemde was: na die twee weken afzien voelde ze zich opeens niet meer zo moe als het half jaar daarvoor. "Zo gek, iets dat ik zeven maanden had en dan zo acuut stopt. Langzamerhand ben ik weer dingen gaan doen en wonderbaarlijk genoeg gebeurde er niets. Geen terugval, geen hartkloppingen meer." Ze herinnert zich nog de eerste keer dat ze iets deed wat ze eerder niet meer kon: een muur schilderen in iemands huis. "Ik bleef me maar goed voelen!"
Dat deuntje van de telefoon
Misschien is de mentale klap die je van corona nog wel het zwaarst, denken Rini en Sophie. Op bezoek op de intensive care waar hij die weken gelegen heeft, ontmoette Rini de mensen die hem geholpen hebben. "Het personeel herkende mij wel, maar ik hen echt niet. Het was fijn ze te zien, om die periode af te sluiten." Want ook al bleek Rini lichamelijk een veerkrachtige zestiger, emotioneel is zijn gezin corona nog niet te boven.
Zo is het eerste wat Rini deed toen hij na de revalidatie thuiskwam het deuntje van de telefoon veranderen. "Mijn vrouw kon dat geluid niet meer horen. Toen ik in het ziekenhuis lag, kreeg ze twee keer per dag telefoon. Dan werd er doorgeven hoe het met mij ging. Ze was wekenlang alleen maar aan het wachten op dat telefoontje. Als dat niet kwam, werd ze zenuwachtig en ongerust. Ze loopt nu bij de psycholoog met PTSS-klachten."
Alleen maar huilen
Een van de dieptepunten voor Sophie was de eerste nacht nadat ze wist van haar tweede besmetting. "Ik dacht: 'Straks blijf ik er voor altijd in'. Die nacht was ik in mijn eentje die nacht en had mijn kracht nog niet terug van voor de eerste keer. Ik was zo bang en dacht: wat als ik nu stik van het hoesten? Ik kan niet nog eens tegen deze ziekte vechten."
Een ander emotioneel moment was haar eerste afspraak bij de longfysiotherapeut. Aan oefeningen kwamen ze niet toe want Sophie kon alleen maar huilen. Voor het eerst was er iemand die luisterde en haar problemen herkende. "Ik ben mentaal beter omdat ik lichamelijk beter ben. Het heeft twee of drie weken geduurd voor ik geloofde dat het voorbij was. Nu durf ik dat eindelijk hardop te zeggen."