Zoontje slachtoffer vergeeft buschauffeur, maar dat stopt vervolging niet
De buschauffeur die het gas intrapte in plaats van de rem en daarbij een zwangere vrouw doodreed in Bussum, hoort vandaag zijn straf. De 2-jarige zoon van de vrouw was getuige van het vreselijke ongeluk. Hij heeft volgens zijn vader de chauffeur, die zijn werk niet meer wil doen, al vergeven. Waarom moet hij toch worden vervolgd?
De vader van het jongetje, die zijn vrouw vorig jaar bij het ongeluk verloor, vroeg zijn zoontje welke straf de chauffeur moest krijgen. "Een knuffel en een kus omdat die man ook heel verdrietig is", reageerde de peuter.
"Het leek wel of de bus op hol sloeg", zei de chauffeur twee weken geleden in de rechtbank in Lelystad over het ongeluk. Volgens zijn advocaat had de chauffeur niet de intentie hard weg te rijden. Er zou sprake zijn van 'geautomatiseerd handelen', iets dat onbewust gestuurd wordt. En dat moet tot vrijspraak leiden, vindt de advocaat.
'Bestuurt geen bus meer'
Strafzaken met verkeersongelukken zijn lastig, want vaak is de veroorzaker van het ongeluk zelf getraumatiseerd door de gebeurtenis.
Zo ook de 60-jarige buschauffeur. "Hij bezoekt een psycholoog om het dodelijke ongeluk te kunnen verwerken en heeft sindsdien nooit meer een bus bestuurd. Hij heeft zijn werkgever laten weten dat hij dit werk niet meer wil doen", vertelt zijn advocaat Willem Jan Ausma.
De chauffeur heeft zelf besloten zijn groot-rijbewijs in te leveren.
Nabestaande vervolgt niet
Is hij niet voldoende gestraft, zou je je kunnen afvragen. Toch wordt de man wel strafrechtelijk vervolgd. "Het strafrecht heeft verschillende doelen", vertelt advocaat Ronald Kool, specialist in het verkeersstrafrecht. Hij legt uit dat één doel speciale preventie is. "Dat is gericht op de dader. De straf wordt opgelegd om te zorgen dat de dader blijft opletten in het verkeer."
Het andere doel is generale preventie. "Hiermee laat het strafrecht zien: als je zulke dingen doet, komt daar vervolg op. De rechter kan het oordeel van de nabestaanden of het slachtoffer meenemen, maar het is niet de nabestaande die de dader vervolgt en die ervoor zorgt dat diegene geen straf krijgt."
Gedrag van de dader
De rechter kijkt volgens Kool of er opzet in het spel is, of de bestuurder gedronken heeft of roekeloos heeft gereden. En of de verdachte zich over het lot van het slachtoffer ontfermt. Kool: "Als je iemand aanrijdt en je bekommert je niet om het slachtoffer, dan kan de rechter dat een extra argument vinden om geen strafvermindering toe te passen of de taakstraf langer te maken."
De hoogte van de straf is gericht op het gedrag van de dader en op de boodschap naar de buitenwereld: dit moet je niet doen.
Vaak lage straffen
De straffen in het verkeersstrafrecht vallen vaak laag uit, het zijn meestal taakstraffen met rij-ontzeggingen. De rechter neemt dit besluit omdat het ongeluk iets is wat mensen zelf ook niet hebben gewild. "Je gaat niet 's ochtends achter het stuur zitten met de intentie een ongeluk te veroorzaken."
Soms zit een fietser in de dode hoek, steekt er onverwacht een kind over of maak je een kleine verkeersfout die enorme gevolgen heeft. "De impact en het schuldgevoel bij de dader zijn vaak heel groot. Iedereen kan zomaar ineens dader worden op weg naar zijn werk."
Teleurstelling voor nabestaanden
Een schuldgevoel bij de dader is groot, maar de gevolgen voor familie van de nabestaanden zijn nog groter. "De relatief lage straffen zijn dan ook vaak een teleurstelling voor nabestaanden", zegt Kool. "Ik hoor vaak: 'Wij hebben levenslang, deze man is met een paar uur schoffelen van het probleem af.'"
"De straf staat volgens veel nabestaanden niet in verhouding tot de gevolgen, maar ik zie hoe moeilijk cliënten het hebben. Ze zijn er echt kapot van."
Tegen de buschauffeur die de zwangere vrouw doodreed, is 240 uur taakstraf en een jaar rijontzegging geëist. Vandaag hoort hij of de rechter hierin meegaat.
