Zoon Peter R. de Vries: 'Het verdriet is na anderhalve maand enorm, het gemis ook'

Royce de Vries ziet zijn vader nog staan, in de deuropening van hun gezamenlijke kantoor in Amsterdam. Peter R. de Vries vertelt zijn zoon dat hij 'even naar Fendertje toe gaat', zijn kleinzoon. Het is de laatste keer dat Royce zijn vader spreekt. Die avond wordt De Vries neergeschoten nadat hij de studio van RTL Boulevard uit is gelopen. 

"Het verdriet is anderhalve maand verder enorm", vertelt Royce aan RTL Boulevard. "Het gemis ook. Het onwerkelijke houdt ons op de been. We kunnen het nog niet goed geloven."

Troost

Royce vertelt zijn verhaal in het kantoor van zijn vader. Dat is nu, zegt hij, 'een soort museumpje'. "Veertig jaar aan misdaadgeschiedenis ligt hier, veertig jaar werk van mijn vader." Het biedt ook wel op een bepaalde manier troost.

Toch vond hij het confronterend dit kantoor weer in te lopen: het was de plek waar hij met zijn vader werkte. "Iedere dag kwam hij binnenlopen tegen lunchtijd. En als ik nu in mijn kantoor zit, is het alsof hij ieder moment nog kan binnenkomen. Alsof hij op vakantie is."

Terwijl Royce heel goed weet: zijn vader is niet op vakantie. Hij kreeg net na de aanslag een telefoontje van Peter Schouten. Er was nog niets bekend. "De schrik was enorm. Ik ben als een gek gaan bellen. Is het daadwerkelijk gebeurd? Hoe erg is het?"

Bekijk hieronder beelden van het interview dat Royce de Vries gaf: 

Het was erg, besefte Royce al snel. Hij en zijn familie spoedden zich 'met een noodgang' naar het ziekenhuis, waar overal gemaskerde agenten stonden. "We wilden meteen bij hem zijn natuurlijk. Die tijd in het ziekenhuis is heel dierbaar voor ons geweest. Dat we toch nog aan zijn bed hebben gezeten. Dat we hem toch nog hebben kunnen zien. Hij had ook meteen op straat overleden kunnen zijn. We hebben nog tijd met hem door kunnen brengen."

"Twee dagen na de aanslag ben ik naar het kantoor van mijn vader gegaan en heb ik het shirt van Nicky Verstappen meegenomen." Peter R. de Vries had ooit eens op tv gezegd dat dat shirt altijd bij hem zou blijven. "Ik heb het in zijn ziekenhuiskamer opgehangen."

Krentenbollen voor Peter

Ook is de familie, een dag voor het overlijden van Peter, naar de plek van de aanslag gegaan. "We vonden het belangrijk om erheen te gaan. Het doet ongelooflijk veel dat mensen de moeite nemen een kaartje of bloemetje of beeldje daar achter te laten. En ik zag zelfs krentenbollen: dat is wel iets wat bij mijn vader hoorde. Dat heeft me toen erg geraakt. Het was mooi om er te zijn, aan de ene kant, maar je realiseert je ook wel dat dit een plek is waar je verder nooit meer wil komen."

De eerste dagen na het overlijden van zijn vader werd Royce geleefd. Het hele land leefde mee, de reacties en condoleances kwamen van alle kanten. "Je moet een uitvaart regelen. En soms ook kleine lullige dingetjes, zoals al mijn vaders kranten opzeggen, hij had er wel vijf. Als je dat een tijdje vergeet, liggen er zo honderd kranten op de deurmat."

"We wilden hem het allermooiste afscheid geven. Daar zijn we denk ik wel in geslaagd. De dag van de uitvaart ging als in een roes aan me voorbij. Ik kon niet geloven dat ik daar op de uitvaart van mijn vader zat." 

Hieronder zie je beelden van het afscheid:

Moeilijkste stuk ooit

Royce heeft gespeecht, hij worstelde met het schrijven van zijn tekst: het was de eerste keer dat hij een stuk moest schrijven en er níét met zijn vader over kon overleggen. "Ik ben advocaat, ik moet vaak stukken schrijven, maar dit is het moeilijkste stuk dat ik ooit geschreven heb."

"Ik kon duizend verhalen vertellen, maar ik wilde vooral vertellen dat mijn vader een fantastische vader is geweest."

Royce wil die liefde doorgeven. Hij kan niet wachten om zelf bij zijn zoon langs het sportveld te staan, zoals Peter altijd trouw bij hem deed. Hij noemt hun band een vriendschap. "Toen ik klein was werkte mijn vader ook heel veel, werkwerken van 60, 70 uur. Maar toch was hij er. Het leek wel alsof er bij hem 48 uur in een dag zaten."

"Toen ik met hem samenwerkte, zat ik weleens op vrijdagavond in de kroeg, en kreeg ik om half 12 een mailtje van hem: 'Hé, heb je hier nog naar gekeken?' Maar door zijn harde werken kon hij ook veel bij zijn gezin zijn."

Op de dag van de aanslag hebben ze samen nog een uur geluncht. "Net zoals hij als vader was, was hij ook een liefhebbende opa. Dan zat hij met zijn kleinkind in de schommelstoel, verhaaltje voorlezen, op bed leggen."

Dat soort momenten mist Royce het meest. Het bij elkaar binnenlopen. En laatst stond hij in de file, en in een fractie van een seconde dacht hij: even mijn vader bellen. "Het was zo’n automatisme om dat even te doen."

Zijn taak 

Dat verdriet zal blijven. Dat gemis zal blijven. En als Royce eerlijk is: hij ziet ook wel op tegen de mooie momenten. "Die zullen altijd een pijnlijke lading hebben: potverdomme, hier had mijn vader bij moeten zijn." 

Zijn familie houdt hem op de been, ze proberen zo veel mogelijk leuke dingen te doen en de normale dingen weer op te pakken. "En ik zie het als mijn taak om te waken over de immateriële nalatenschap van mijn vader, de zaken die hij deed, zijn reputatie. Ik heb niet de illusie om in zijn voetsporen te treden, mijn vader is niet te vervangen, maar we proberen allemaal een stukje daarvan op te pakken."