Uitgeputte mantelzorger: 'Ik had niet door dat ik aan het mantelzorgen was'

Op de Dag van de Mantelzorg vertelt de 38-jarige Kim haar verhaal aan RTL Nieuws. "Het speelt nu anderhalf jaar. Mijn vriend kwam in een medische molen terecht, met heel veel onderzoeken in het ziekenhuis. De artsen wisten niet wat hem mankeerde."

Regelmatig werd Kim gebeld dat haar vriend weer in de ambulance lag, op weg naar het ziekenhuis. "Al die keren liet ik alles liggen en haastte gelijk naar het ziekenhuis. Of dat nou midden in de nacht was, of als ik op mijn werk was." Na zo'n ziekenhuisopname kon haar vriend de eerste dagen bijna niets. "Dus ik deed alles in mijn uppie: koken, boodschappen, zijn lunch maken, zorgen dat hij de week doorkwam."

'De dag hield voor mij op na 18 uur, ik had totaal geen energie meer.'

Maar daarnaast had Kim ook nog gewoon een baan van 36 uur in de week. En ze was bezig met het opzetten van haar eigen tekstbureau. "Na een tijd stopte ik met mijn baan. Dat was ik al langer van plan, dat kwam niet door de zorgtaken. Ik wilde aan de slag met mijn tekstbureau. Maar juist op dat moment begon de ergste periode voor mijn vriend en nam de mantelzorg toe. Dus met mijn eigen bedrijfje is het niet helemaal gelopen zoals ik hoopte."

Sterker nog, Kim raakte compleet uitgeput. "Ik sliep slecht, had soms paniekaanvallen. Ik was alleen maar moe. Ik sportte niet meer, mijn sociale leven stortte in. De dag hield voor mij op na 18 uur, ik had totaal geen energie meer."

Kim had zelf hulp nodig, maar dat had ze eigenlijk veel te laat door. "In oktober schreef ik een blog voor de online community Ik? Mantelzorger over mijn situatie. Daar kreeg ik heel veel reacties op van andere mantelzorgers die zich in mijn verhaal herkenden. Het was ontzettend fijn om te weten dat ik niet de enige was die met dit bijltje heeft gehakt. Maar eigenlijk kreeg ik pas op dat moment zelf in de gaten dat er iets moest veranderen, anders ging het gewoon niet meer."

'We waren als twee manken die voor elkaar wilden zorgen.'

Het roer ging om: Kim en haar vriend besloten om tijdelijk even apart te gaan wonen. "We waren als twee manken die voor elkaar wilden zorgen. Dat gaat niet. Dat inzicht kwam bijna te laat. De relatie is nog aan, maar om te zorgen dat dat ook zo blijft, is het even de beste optie om apart te wonen. We moeten allebei herstellen. Ik kan tot mijn grote verdriet even niet meer voor hem zorgen. En hij niet voor mij." 

Inmiddels is na 1,5 jaar eindelijk duidelijk wat er aan de hand is met Kims vriend, maar dat laat ze in verband met zijn privacy even in het midden. "Het is in elk geval fijn om te weten wat er mis is. De behandeling is gestart. Hij krijgt nu hulp van andere mensen, familie en vrienden. En ik krijg daardoor meer rust en kan zelf gaan herstellen."

Het heeft succes, Kim is weer voorzichtig aan het werk. "Ik zet langzaam de eerste stapjes op die wankele trap naar boven. Het is niet binnen een week gepiept, dat weet ik ook. Met mijn vriend gaat het ook beter: we kunnen nu allebei vooruit."

Voor andere mantelzorgers heeft Kim een aantal tips. "Ik had zelf helemaal niet door dat ik aan het mantelzorgen was. Daardoor dacht ik ook niet na over andere opties. Maar die zijn er wel, je kunt niet alles alleen doen. Mijn eigen tips had ik achteraf gezien natuurlijk zelf moeten opvolgen. Dan had ik nu niet uitgeblust op de bank gezeten. Maar juist daarom wil ik ze andere mantelzorgers niet onthouden. En met mij komt het wel weer goed, dat weet ik zeker."