Marij wil nooit meer een operatie aan haar ogen: 'Ik kon niet werken, autorijden, niets'

"Al mijn hele leven heb ik met slechte ogen. Ik heb een aangeboren oogafwijking; mijn linkeroog is lui, waardoor mijn rechteroog dominant is, daarmee doe ik alles. Ik zie hierdoor weinig diepte, maar ik ben niet anders gewend. Als kind al had ik dikke jampotglazen, waarmee ik natuurlijk vaak werd gepest. Met mijn plus acht, een cilinder en een leesgedeelte viel het voor opticiens niet mee om een goede bril bij mij aan te meten.

Een lensimplantatie leek dé oplossing. Het was helemaal niet mijn wens om totaal zonder bril te kunnen, maar ik hoopte een mindere sterkte te krijgen zodat ik makkelijker geschikte brillen kon vinden. Maar als ik had geweten wat ik nu weet, had ik nooit voor de ingreep gekozen."

"Toen een vriendin van mij vier jaar geleden lenzen had laten implanteren en daar heel tevreden over was, triggerde dat iets in mij. Misschien kon zo’n operatie mij helpen aan een lagere sterkte zodat makkelijker een bril aangemeten kon worden. Ik informeerde bij dezelfde kliniek als waar mijn vriendin was geweest en kreeg daar diverse vooronderzoeken door de optometrist.

Hierna kreeg ik een consult bij de oogarts, die zag dat ik ook wat staar had. In plaats van mij een gewone staaroperatie aan te raden, zei hij dat hij mij makkelijk helemaal brilonafhankelijk kon maken. Dat was geen enkel probleem. Dat klonk goed. Ik werd gewezen op eventuele onschuldige complicaties: ik kon last krijgen van halo’s – een soort lichtkringen  - en misschien een kleine reststerkte houden, iets wat makkelijk met een brilletje van de drogist opgelost kon worden, zo werd gezegd."

Binnen half uur gepiept

"Vier dagen voor onze vakantie naar Egypte onderging ik de ingreep. Die vakantie was totaal geen probleem, hadden ze gezegd in de kliniek. Sterker nog: ik zou na twee dagen weer aan het werk kunnen, mét scherp zicht. Vol vertrouwen onderging ik de operatie. Dat leek een fluitje van een cent, binnen een half uur was het gepiept en stond ik weer buiten. In de auto terug naar huis merkte ik al dat mijn rechteroog erg slecht zicht had. Maar ik dacht dat dat door de zwelling kwam en dat ik mezelf de tijd moest gunnen.

De volgende dag moest ik in de kliniek op controle komen. Niet eens bij de oogarts, maar bij de optometrist; een piepjong meisje dat net van school leek te komen. Het was schokkend hoe slecht ik zag. Ik gaf aan dat ik zo beroerd zag, maar de optometrist reageerde er gewoon niet op. Ik moest over twee weken maar terugkomen. Aan de balie zei een medewerkster ook nog dat ik gewoon auto mocht rijden, iets wat mij levensgevaarlijk leek."

"Ik was net begonnen aan een baan als wijkverpleegkundige, maar ik merkte dat ik amper kon werken: ik kon niet voor patiënten zorgen, daarvoor was mijn zicht te slecht. En toen ik probeerde auto te rijden, reed ik bijna een fietser aan. Opnieuw ging ik op controle bij de optometrist, die mijn slechte zicht toeschreef aan mijn oogbolling. Ik moest maar mijn goede oog afplakken en met mijn luie oog kijken, zo was de tip. Een dag later ging ik op vakantie. Dat was vreselijk. Ik zag zo slecht dat ik steeds de arm van mijn man moest vasthouden. Alles leek schots en scheef te zijn. Ik werd er onzeker en bang van."

In oog geprikt

"Na mijn vakantie ging ik meteen weer terug naar de kliniek. Weer zag ik alleen de optometrist, niet de oogarts. Na mijn aandringen kwam hij toch kijken. De lens bleek maar liefst zevenendertig graden uit de as te staan. Dit was een reactie van het oog, zei hij. Dit terwijl hij eerder had gezegd dat ik een uitstekende kandidaat was voor deze lenzen. Het kwam volgens hem vaak voor dat er opnieuw geopereerd moest worden om de lens te draaien. Maar waarom was mij dit vooraf niet verteld?

Ik trok bij mijn huisarts aan de bel, maar helaas kon die ook weinig voor me doen. Op korte termijn was er geen andere oogarts beschikbaar en omdat de lens snel gedraaid moest worden, moest ik helaas opnieuw onder het mes bij dezelfde arts terwijl mijn vertrouwen al beschaamd was. Die tweede operatie was een ramp: ik werd in mijn oog geprikt terwijl de verdoving nog niet werkte. Tijdens die operatie is er een luchtbel in mijn oog achtergebleven, waardoor mijn oogdruk enorm hoog werd."

"Eenmaal thuis werd ik misselijk en kreeg ik hoofdpijn. Ik belde de kliniek, en met een diepe zucht kreeg ik pijnstillers voorgeschreven en tabletten om de oogdruk te verlagen. Ik hoefde niet naar de kliniek te komen maar de dag erop nog maar een keer extra langskomen. Wéér zag ik geen oogarts.

De optometrist zei dat hij dacht dat ik een te hoge oogdruk had gehad. Door de hoge oogdruk raakte mijn pupil beschadigd. Die bleef vergroot en reageerde niet meer op licht. Al mijn beelden waren overbelicht  en ik moest de hele dag een zonnebril dragen. Maar ach, dat kwam door nastaar en restjes eiwit, zo zei de oogarts, die na lang aandringen eindelijk kwam kijken. Hij leek zich totaal niet druk te maken over mijn pupil die inmiddels al twee weken niet meer werkte."

Huilbuien en depressief

"Inmiddels zag ik al weken slecht, hierdoor kreeg ik huilbuien en ik werd somberder. Natuurlijk ging ik meerdere malen terug naar de kliniek, maar al mijn klachten werden weggewuifd. Het was vreselijk. Ik kon niet werken, niet autorijden, niets. Van een onafhankelijke vrouw was ik ineens een patiënt geworden. Ik werd depressief en had slapeloze nachten. Er waren dagen waarop ik dacht dat ik het niet eens erg zou vinden als ik de volgende dag niet meer wakker zou worden."

Heb jij vragen over zelfmoord?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week

"De maat was vol en uiteindelijk bezocht ik een andere oogarts voor een second opinion. Dat was een verademing. Er werd ruim de tijd voor me genomen. En deze arts schrok enorm: hij zag mijn slechte zicht en een pupil die niet meer werkte. Hij stelde een spoedoperatie voor.

Voor de derde keer ging ik onder het mes. Tijdens die operatie heeft de arts de lens voorzichtig losgemaakt, want die bleek voor driekwart verkleefd te zijn met de iris. Daarom werkte de pupil niet meer. Er was nog maar één oplossing en dat was de eerste lens verwijderen en een monofocale lens  - een lens zoals bij staaroperaties wordt gebruikt - te plaatsen. Zo volgde de vierde operatie."

Lens in stukjes

"In een anderhalf uur durende operatie is de lens in stukjes geknipt en verwijderd. De arts bracht verder een blijvende hechting aan in de pupil zodat deze mechanisch klein zou blijven en er minder overbelichting zou zijn. Gelukkig verliep dit allemaal zonder complicaties. Sindsdien is mijn zicht met bril weer honderd procent.

Ik zie wel een soort 'Luxaflexje' boven in mijn oog, maar daar ben ik inmiddels aan gewend. Eindelijk kon ik na acht maanden van angst en depressie mijn leven weer oppakken. Een traumatische ervaring rijker. Ik heb gelukkig goede hulp van een psycholoog gehad maar het blijft altijd een donkere periode. Hoe kon mij dit overkomen? Ik, die altijd zo zuinig op haar ogen is geweest."

"Complicaties kunnen altijd voorkomen. Ook kunnen fouten gemaakt worden, daar ben ik niet eens boos over. Maar dan moet je wel eerlijk zijn tegen je patiënt en diegene extra zorg geven. En dat heb ik echt gemist. Ik vind het schokkend hoe laconiek de oogarts met mijn ogen is omgegaan. Ik vertrouwde erop dat hij – een arts die een eed heeft afgelegd – het beste met mijn ogen voorhad. Daarin heb ik me vergist en mijn vertrouwen in de medische zorg kreeg daardoor echt een knauw."

Cosmetische ingreep met ernstige complicaties

"Daarom wil ik anderen waarschuwen. Realiseer je dat je je laat opereren aan primair gezonde ogen. Ook kun je deze brilvervangende lenzen niet vergelijken met een staaroperatie. Blijkbaar is er ook nog maar weinig bekend over hoe de lens zich in het oog gedraagt of hoe het oog reageert op dit soort lenzen. Het is een cosmetische ingreep die gepaard kan gaan met ernstige complicaties. Denk goed na en laat je niet in de verleiding brengen door mooie beloftes. Informeer je goed en vraag bij voorkeur een beoordeling aan bij een arts die geen enkel belang heeft bij jouw keuze om het wel of niet te doen.

Ik heb mijn leven nu weer op de rit, maar het is emotioneel heel zwaar geweest. Ik had een groot probleem en er werd niet om mij bekommerd. Dat blijf ik onbegrijpelijk vinden."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl