José heeft nooit meer gevoel in haar borsten

“Aan bobbels in mijn borsten was ik wel gewend. Ik had twee baby’s destijds, eentje iets ouder dan een jaar en de jongste was drie maanden. Ik gaf borstvoeding en was me daardoor erg bewust van mijn borsten. Vaak controleerde ik ze op knobbels omdat ik een borstontsteking wilde voorkomen."

"Die ochtend onder de douche voelde ik een knobbeltje onder in mijn rechterborst. En deze liet zich niet wegmasseren, wat normaal gesproken wel lukte. Dat maakte me onzeker omdat er borstkanker in mijn familie voorkomt. Direct had ik een slecht voorgevoel."

"Diezelfde dag nog ging ik naar de huisarts. Hij wuifde mijn klachten weg en zei dat het vast te maken had met de borstvoeding. Ik wierp tegen dat ik ook ontzettend moe was, en dat die extreme vermoeidheid maar niet wegtrok. Oók niet na een nacht goed doorslapen. Ik moest praten als Brugman en zei dat ik de praktijk niet zou verlaten zonder doorverwijzing, die ik uiteindelijk kreeg."

Ik ging naar het ziekenhuis, waar ik een mammagram van mijn borsten liet maken. Daarop waren afwijkingen te zien, en dus kreeg ik ook meteen een punctie. Ik wist gewoon dat het foute boel was. Waar ik me vooral druk om maakte, was of de kanker alleen in mijn borst zat of dat het ook was uitgezaaid."

"Ik was alleen in het ziekenhuis, niemand had ik verteld van het knobbeltje en de onderzoeken. Ik ben iemand die veel voor zichzelf houdt en dingen zelf wil oplossen. Ook wilde ik geen paniek zaaien in mijn omgeving, al besefte ik ook dat ik dit niet lang voor me kon houden. De radioloog zei meteen tegen mij: 'Dit ziet er niet goed uit, bereid je voor een zwaar traject.'"

Doodsbang

"Vijf dagen later kreeg ik de uitslag van de onderzoeken. Mijn toenmalige man en ik liepen de spreekkamer binnen. De oncologisch chirurg stond nog bij de deur toen hij zei: 'José, het is niet goed en we gaan nu direct een behandelplan maken.' Toen pas ging hij zitten."

"Ik bleek in mijn rechterborst een grote tumor te hebben. Mijn man schrok van deze boodschap, maar voor mij was het geen nieuws. Ik was allang blij dat er überhaupt een behandelplan was, gericht op genezing in plaats van levensverlengend."

"Gaan met die banaan, ik ga dit hoe dan ook overleven, dacht ik. Mijn nuchtere houding stond in schril contrast met de reacties uit mijn omgeving. Iedereen maakte zich vreselijke zorgen om mij. Mijn ouders waren in shock en doodsbang om hun kind te verliezen. Ik wilde vooral niet kniezen en doorpakken."

"Ik belandde in de medische mallemolen waarbij er veel op mij afkwam. Zo moest ik kiezen of ik mijn rechterborst wilde behouden. Voor mij was het meteen duidelijk dat ik dat niet wilde. Ik was er klaar mee, ik zag die borst als tikkende tijdbom en wilde ervan af."

Agressieve kanker

"Een week later lag ik al op de operatietafel. Toen de chirurg mijn borst opensneed, bleek de kanker niet meer beperkt te zijn tot de tumor, maar door mijn hele borst te zitten. De kanker was zo agressief, dat het zich in een week tijd zo had kunnen verspreiden."

"Achteraf was een borst besparende operatie überhaupt geen optie geweest. De chirurg vertelde later dat mijn doortastende optreden bij de huisarts waarbij ik een doorverwijzing eiste mijn leven heeft gered. Anders was ik er niet meer geweest."

"Toen mijn borst verwijderd werd, kreeg ik meteen een borstreconstructie met een siliconen implantaat. Daarna volgde een reeks chemokuren. Ik verloor mijn blonde krullen en werd flink beroerd van de eerste kuur, maar zette mijn blik op oneindig en bikkelde door."
 

"Het weefsel uit mijn rechterborst werd onderzocht, daaruit bleek dat ik een zeer agressieve vorm van borstkanker had die vaak terugkwam. En áls het terug zou komen, zou ik het niet overleven. No way dat ik het risico wilde nemen om er dan alsnog te laat bij te zijn."

"Ik besloot mijn linkerborst vrijwillig te laten amputeren. Dat was voor mij een makkelijke keuze. Mijn borsten hadden hun functie gehad. Ik was er trots op geweest, ze hadden mijn kinderen gevoed, maar nu konden ze mij alleen nog maar dood maken."

Nachtmerries

"Geen seconde heb ik gedacht dat ik het niet ging overleven. Die gedachte liet ik simpelweg niet toe. Ik werkte gewoon door, met kale kop en al. De jaren daarna waren roerig, omdat mijn man en ik uit elkaar gingen, ik ging verhuizen en ook veel stress had op mijn werk."

"Ik kreeg last van nachtmerries. Die gingen over mijn baan bij de reclassering, waarbij ik vaak met verslaafden en heftige situaties te maken had. Ik dacht dat mijn stress werkgerelateerd was, maar het bleek veel dieper te zitten."

"Want natuurlijk was ik diep van binnen tijdens mijn ziekte bang geweest dat mijn twee kleine dochters zonder mij zouden opgroeien, maar die angst drukte ik altijd weg. Nu pas kwam die eruit. EMDR-therapie hielp me om dit verdriet te doorleven, zo speelde ik in therapie een afscheidssessie met mijn kinderen na. Ik leerde dat angst en pijn er mogen zijn."

"Zes jaar geleden moest ik weer onder het mes. In die tijd kwamen lekkende borstprotheses in het nieuws, en precies die soort had ik. Ze zijn toen vervangen met zoutwater-implantaten. Die gaan maar tien jaar mee, dus over vier jaar moeten ze eruit."

"Ik heb besloten dat ik dan geen nieuwe implantaten neem. Het is een pijnlijke rotoperatie en het wordt er allemaal niet mooier op. Ik vind het prima om straks ‘plat’ door het leven te gaan, ik accepteer mijn lichaam zoals het is."

"Waar ik meer moeite mee had, is dat tijdens de borstamputaties ook mijn tepels zijn verwijderd. Dit gebeurt standaard tijdens zulke operaties omdat tepels erg kankergevoelig zijn. Maar juist in je tepels zit het gevoel, niet voor niets is het een erogene zone. Het is wel grappig dat dit zich nu naar andere plekken heeft verplaatst. Zo zijn mijn hals en navel nu gevoeliger. Na borstkanker moet je je lijf echt herontdekken, heb ik gemerkt."

Littekens

"Natuurlijk wil ik nooit meer meemaken dat ik zo ziek ben. Maar tegelijkertijd had het ook iets moois. Ik ontdekte wie mijn echte vrienden zijn en wie er altijd voor mij klaarstaan. Want ik ben veel kennissen en vrienden verloren in die tijd, blijkbaar denken sommige mensen dat kanker besmettelijk is."

"Ik heb mezelf beter leren kennen en geleerd om opener te zijn. Tegenwoordig deel ik veel meer met mijn omgeving, ik vind het fijn om even te sparren of te spuwen. Nu ik weet dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen, ben ik een warmer persoon geworden."

"Sommige kankerpatiënten voelen zich verraden door hun lichaam, maar ik niet. Mijn lichaam heeft me juist gewaarschuwd. Erg mooi zien mijn borsten er nu niet uit: ze hebben deuken en er is geen enkel vetweefsel meer, dus ze zijn niet meer zacht. Maar ieder litteken heeft een verhaal en ik sta er nog steeds. In de spiegel zie ik een gehavend lijf, maar ik kijk er met trots naar."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl