Danielle wil nooit meer een eetstoornis: 'Ik ben het levende bewijs van volledig herstel'

"Nooit had ik kunnen voorspellen dat uitgerekend ik een eetstoornis zou krijgen. Als kind was ik al gek op eten. Zag ik op tv een documentaire over anorexia, dan vroeg ik me stomverbaasd af hoe iemand zichzelf zo kon uithongeren. Daar begreep ik helemaal niets van. Jaren later snapte ik dat helaas maar al te goed."

"Nu zie ik in dat ik veel karaktereigenschappen heb die je bij veel mensen met een eetstoornis ziet. Ik was perfectionistisch, bang om te falen en heel doelgericht. Precies trekjes -  of alarmbellen - die kunnen bijdragen aan het ontwikkelen van een eetprobleem. Tel daarbij op dat ik in mijn puberteit erg onzeker werd over mijn uiterlijk. Ik was altijd al het grootste meisje van de klas. Al op mijn tiende werd ik ongesteld en kreeg ik borsten, op mijn dertiende was ik volgroeid en al echt een vrouw. Ik vergeleek mezelf met klasgenootjes, die dunner en kinderlijker waren.

Toen een lerares tegen mij zei dat ik zoveel was aangekomen in een korte tijd, knapte er iets in me. Mijn vader volgde in die tijd een dieet waarmee hij in zes weken tijd tien kilo was afgevallen. Dat leek me wel wat, dus ik besloot hetzelfde dieet te gaan volgen. En waar de meesten gewoon kunnen stoppen met een dieet – sterker nog, ze houden het niet vol – sloeg ik juist door. Ik kón er niet meer mee stoppen, het was verslavend."

Veel complimentjes

"Ik weet nog dat ik in een tijdschrift het gewicht van Sylvie Meis las. Dit wilde ik ook bereiken, het werd mijn doel. Dat zij tien centimeter korter is dan ik, daar stond ik niet bij stil. Op de weegschaal zag ik mijn gewicht steeds lager worden. Ergens wist ik wel: dit moet stoppen. Maar ik wist niet hoe.

Bovendien kreeg ik aanvankelijk veel complimentjes toen ik afviel, mensen zeiden dat er goed uitzag. Dat vond ik fijn om te horen natuurlijk. Afvallen maakte mij euforisch en gaf me een superieur gevoel. Waar anderen een dieet niet volhielden, lukte het mij mooi wel. Eigenlijk best onsympathiek, maar van een eetstoornis word je ook geen leuker persoon."

"Het niet eten gaf mij een gevoel van controle. Ik wist: als ik dit wel of niet eet en zo veel sport, kom ik zeker niet aan. Ik moest elke dag sporten van mezelf en at ook elke dag hetzelfde. Mijn eten moest op een bepaalde temperatuur zijn, anders was het niet goed. Het gaf me rust als ik alle regeltjes van mijn eetstoornis had opgevolgd. Ik durfde die regels niet los te laten, want zij gaven mij houvast.

Mijn moeder had het lange tijd niet door. Ze vond het fijn dat ik gezond ging eten en stimuleerde mij door kip en groente voor me te bakken die ik in vershoudbakjes mee naar school nam. Als mijn vriendinnen wat lekkers gingen halen, zei ik dat ik later wel kwam, en dan dronk ik alleen thee of Spa Rood. Het avondeten probeerde ik te ontlopen door te zeggen dat ik al gegeten had. Ik wilde de controle hebben over wat ik op mijn bord kreeg, dus toen ik aanbod om voortaan te koken, was mijn moeder -  die een hekel heeft aan koken – daar eerst wel blij mee."

Geleidelijk afvallen

"Het is niet dat ik in korte tijd overduidelijk graatmager werd. Het afvallen ging geleidelijk, daarom viel het niet zo op. Veel eetstoornissen blijven onopgemerkt zolang het gewicht gezond blijft, want mensen hebben geen idee wat er in je hoofd omgaat. Langzaam werd mijn gewicht steeds lager, maar dat verhulde ik met dikke, wijde kleren.

Niemand had iets door, tot mijn moeder een keer onverwachts de badkamer binnenkwam. Ik ging douchen en was al naakt, en ze schrok zich rot toen ze zag hoe dun ik was geworden. Bij de huisarts bleek mijn BMI te laag en ik werd naar een psycholoog gestuurd die meteen zei dat ik anorexia had. Ik, een eetstoornis? Dat vond ik zo’n onzin. De ernst van de situatie drong niet tot me door."

Suïcidale gedachten

"Hierna ging ik kliniek in, kliniek uit. Ik was echt een draaideurpatiënt. In GGZ-instellingen werd ik steeds op gewicht gebracht, en daarna moest ik het zelf maar uitzoeken. In veel klinieken werken ze met eetlijsten, en soms werd mij een tussendoortje geweigerd omdat dit niet op de eetlijst stond. Dan moest dat eerst met het team worden overlegd, bizar. In totaal ben ik wel vijftien keer opgenomen geweest.

Rond mijn eenentwintigste ging het best weer goed met mij: ik was op gewicht, deed leuke dingen en studeerde weer. Maar toen kreeg ik de ziekte van Lyme. In een jaar tijd ging ik zo sterk achteruit dat ik in een rolstoel belandde. Er brak toen een heel zware periode voor mij aan. Continu kreeg ik aanvallen van hevige oogpijn, waardoor ik mijn ogen amper kon bewegen. Ik had suïcidale gedachten en vroeg me af wat mijn leven nog waard was als iedere dag mij letterlijk pijn deed."

Heb jij vragen over zelfmoord?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week

"Zo’n zeven jaar geleden vond ik dat ik niets meer te verliezen had. Het leven was sowieso ruk. Ik dacht: ik ga gewoon zitten en eten, want dat is het enige wat ik nog wél kon. En dat hielp me, zonder dat er therapie aan te pas kwam. Ik herstelde in een rap tempo van mijn eetstoornis, waardoor ik fysiek sterker werd om ook behandelingen te krijgen tegen Lyme.

Van Lyme ben ik nog niet volledig genezen, maar wel van mijn eetstoornis. Best gek om te bedenken dat ik door Lyme van anorexia ben genezen. Hoe verschrikkelijk Lyme ook is – nog steeds heb ik soms oogpijn en heb ik voor langere afstanden een rolstoel nodig – het heeft me wel gered."

"Nooit meer wil ik met een eetstoornis worstelen, nooit meer wil ik terug naar de isolerende eenzaamheid die daar bij hoort. Het sociale leven draait voor een heel groot deel om eten en drinken. Oftewel calorieën, die je als anorexiapatiënt juist wilt vermijden. Daarom ga je afspraken afzeggen, maar als je tig keer plannen cancelt, word je op den duur niet meer uitgenodigd. Ik had nul vrienden meer over.

Mijn sociale netwerk heb ik helemaal moeten opbouwen, en ik ben heel dankbaar dat dit is gelukt. Van een leuke avond met vriendinnen in de kroeg kan ik nu extreem genieten, omdat ik het extra waardeer. Net als lekker eten. Chips, ijs, risotto, er is niets dat ik niet lust of mezelf ontzeg."

Heilig geloof in volledig herstel

"Vaak hoor je instanties zeggen dat een eetstoornis levenslang is, maar dat vind ik complete bullshit. Zulke uitspraken werken ontzettend demotiverend voor je herstel, want waarom zou je hard knokken om beter te worden als dit toch niet kan? Het zijn zelfs gevaarlijke beweringen, want niemand wil de rest van zijn leven een strijd moeten leveren.

Iemand met een eetstoornis kan daardoor op verkeerde, wellicht suïcidale ideeën komen. Sinds vijf jaar begeleid ik mensen met een eetstoornis en ik zal nooit zoiets zeggen. Ik geloof heilig in volledig herstel, want ik ben het levende bewijs."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl