Kaja: 'Hij en ik hebben een diepe liefde die levens teruggaat'

"Ik ben gelovig opgevoed. Niet heel streng, maar wel elke zondag naar de kerk. Toen ik op mezelf ging wonen heb ik de kerk vaarwel gezegd, omdat ik het daar niet helemaal vond. Ik geloof niet in God als persoon of entiteit buiten mij, maar voel dat het goddelijke huist in alles wat leeft.

Mijn ex-man en mijn vriend daarna waren allebei zonder geloof, waardoor ik mijn spirituele diepte niet met ze kon delen. Dat heb ik altijd als een gemis ervaren. Ik vond die diepte wel bij vriendinnen hoor, en bij een vriend, maar het maakte toch dat ik me op een bepaald niveau eenzaam voelde."

"Negen jaar geleden kwam ik als wijkverpleegkundige voor het eerst bij Zev thuis. Zijn vrouw was terminaal ziek en ik kwam haar verzorgen. Bij de meeste mensen doe ik gewoon mijn ding en ga ik weer, maar bij sommigen weet ik: hier ben ik nodig. Dat was nu ook zo. Door haar en bij haar ben ik me bewust geworden van mijn energetisch werk.

Ze vroeg na de verzorging of ik even haar hand wilde vasthouden. Ik voelde de energie heel sterk stromen en na vijf minuten was haar pijn weg. Ze vroegen me of ik niet vaker kon komen, om complementaire zorg te bieden met reiki (een alternatieve geneeswijze, red.), maar dat mocht niet van mijn leidinggevende."

Wederzijdse spirituele band

"Drie maanden later overleed ze, en ik voelde een sterke drang om Zev te blijven opzoeken. Dat had niets met romantiek te maken. Mijn relatie was goed en hij zat in een diep rouwproces, maar na mijn werk zat ik bij hem op de bank en hield ik zijn hand vast. 'Nu doe je het ook bij mij', zei hij. Er ontstond een wederzijdse spirituele band, een diepe liefde die niet romantisch was. Heel bijzonder en waardevol, dat wel. Een vriendschap die veel dieper ging dan mijn relatie op dat moment.

Ik wil de wereld een beetje lichter maken door zelf een lichtje te zijn. Ik heb altijd gevoeld dat ik hier met een bepaalde missie ben, al wist ik niet goed wat die precies was. Misschien ging ik daarom ook wel in de zorg werken. Ik wil er gewoon zijn voor mensen die dat nodig hebben, of dat nou aan mijn keukentafel is of in een professionele setting. Die ontmoeting met Zev, die moest ook gewoon zo zijn. Hij kreeg een nieuwe relatie en dat was ook helemaal oké. Het voelde niet alsof ik naast hem moest staan, het voelde echt alleen als een bijzondere vriendschap."

"Totdat corona kwam en ik plannen maakte om een praktijk te beginnen voor energetisch werk. Zev werkt in de entertainmentwereld en had toen nauwelijks iets te doen, waardoor hij mij vaak hielp. We oefenden behandelingen bij elkaar en ons contact werd intensiever. Hij appte me altijd precies op het moment dat ik het nodig had, alsof hij het aanvoelde. Dat was fijn, maar ik kon hem ook prima loslaten.

Totdat ik ineens merkte ik dat ik ging uitzien naar zijn berichtjes, en dat ik hem vaker wilde zien. Eerst tobde ik er zelf mee, maar na een poosje heb ik het toch maar uitgesproken. Een groot risico voor onze vriendschap wist ik, maar ik voelde dat het goed was. Zev bleek hetzelfde te voelen. We hadden allebei een relatie en begrepen niet waar dit vandaan kwam, want we hadden het toch goed thuis?"

Een zielsverbinding

"Hoewel we het echt fijn hadden bij onze partners is wat Zev en ik delen van een andere orde. Hij en ik hebben een zielsverbinding. Een diepe liefde die levens teruggaat, een diep weten dat wij bij elkaar horen. We hadden bijvoorbeeld allebei een zelfde visioen van een handvastenceremonie, een oud keltisch huwelijksritueel, waarbij je symbolisch je handen met een koord aan elkaar verbindt.

We waren op dat moment niet bij elkaar en toch hadden we op hetzelfde moment diezelfde ervaring. Zo heb ik ook altijd geweten dat ik ooit in een huisje aan een bosrand zou wonen, en dat beeld had hij ook. Het is een combinatie van een diep voelen en een diep weten, en dat stond los van de aardse liefdes die er op dat moment ook waren."

"We hebben ons er nog drie maanden tegen verzet, getwijfeld of het geen vlucht was, of een midlifefase. We hebben alle twijfels op tafel gegooid, maar we wisten ook dat er geen weg terug meer was. Het voelde ook oneerlijk naar onze partners, om te blijven terwijl we voelden dat we bij elkaar hoorden.

Maar dan? We woonden allebei in bij iemand met een koophuis, dus we zouden op straat komen te staan. Zouden we eerst ieder apart gaan wonen, wat misschien verstandig lijkt? Of meteen samen? We kozen voor dat laatste, omdat dat financieel en emotioneel het beste voelde. En zo zaten we een paar dagen later ineens in een huisje in het bos. Op een vakantiepark weliswaar, maar het was wel onze start."

Af en toe botsen 

"Inmiddels wonen we samen met mijn zoon in een huurhuis en ben ik dankbaar voor hoe mijn is leven gelopen is. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, want tweelingzielen spiegelen onverwerkte zaken in elkaar ook sterk, dus het kan best eens botsen tussen Zev en mij. Je drukt op elkaars knoppen en dat gaat volledig vanzelf. Maar we groeien er ook van. Persoonlijk en samen. De liefde wordt er alleen maar dieper van."

"Het was niet makkelijk, die stap. Niet iedereen in onze omgeving begreep het, en het was echt heel naar om onze partners zo’n pijn te doen. Ik heb veel last gehad van veroordelende stemmetjes in mijn hoofd, of de angst wat anderen zouden vinden."

Verantwoordelijk voor je eigen geluk

"Maar de vraag die de doorslag gaf was: stel je voor dat ik op mijn sterfbed lig en ik heb het niet gedaan? Dan heb ik voor mijn gevoel mijn levensdoel gemist. Dan heb ik nooit met Zev kunnen groeien en de diepte van die relatie kunnen delen. Uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk en iedereen heeft iets te leren van de moeilijke ervaringen in je leven. Deze liefde deel ik nu ook met de mensen om me heen, ik breng licht en warmte, precies zoals ik wilde."

De namen Kaja en Sev zijn gefingeerde namen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie. Kaja schreef - tevens onder een pseudoniem - het boek Zielsliefde.

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.